Herkes kendi hayatının hikayesini yazsın bakem bakalım neler çıkcak ortaya?

27 Şubat 1995'te gece 1 suları pazartesi gecesi doğdu.İşte o gün annesinin, abisinin ve babasının en mutlu günü oldu...
Adını Ezgi koymuşlar.Annesi bulmuş bu ismi.Eskişehir'in Karapınar mahallesinde yaşamın ilk 6 yılını geçirdikten sonra Gökmeydan'a taşınmışlar.O arada anasınıfı eğitimi yarım kalmış.1 sene sonra mahallelerinin okuluna gitmeye başlamış.36 kişilik sınıfta başlamış...
Herkes tarafından çok sevilirmiş.Sevecen, yardımsever,düzgün, disiplinli, deli dolu bir kızmış Ezgi...
Hayatının en önemli yerinde o 1. sınıfa giderken canından çok sevdiği annesi beyin kanaması geçirmiş.Kendisini suçlamış o.Benim yüzümden demiş.Çünkü babası ile birlikte kan aldırmaya gittiklerinde annesini yanlız bırakmışlar.Birde yolda onca zaman kaybetmişler.
AmbulanS bir türlü gelmek bilmemiş.5 DK 10 DK 15 DK derken ambulans gelmiş. Neredeyse 1 ay hastanede yatmış annesi.Anneler gününde herkes okulda annesine bir karanfil verirken oturmuş o bir köşede.Saklamış karanfili...Hastaneye gitmişler babasıyla.Karanfil elinde annesine vermiş bir başına.
Hastanede verdiği karanfil gibi solmuş annesi.Tek tutanacağı olan Ezgi'ye vermiş bir elini.Ona tutunmuş bundan sonra.

İşte arkadaşlar buradan sonra annem nerde ben orada.Annemin ilikleri sanki bana bağlı.ALLAH korusun bir dengesini kaybetse......Doktorlar anneme "Yaşaman bir mucize" dediler.Eğer 5dk daha geç kalsaydık o yanımızda olamazdı şimdi.
Hayatımın diğer yarısı annem.Başka hiçbir şey yok.Siz boşwerin bu bölümü o güzel kafalarınızı yormayın....

SEVGİLERİMLE...

vaaaay ezgi ya ne diim süper bi öykü bu ağladım ağlıcam şimdi süpersin bravo