Bilmesin kimse ;
Gittin sen...
Gittin de vakit z’amansızdı sanki.
Bir tasarım yapılmalıydı, bir önsöz yazılmalıydı bu iç sızlatan duble acılı kitabın başına...
Sen bilmezsin ama yokluğun çok can yakıyor geceleri, yokluğun çok acıtıyor...
Şu dört duvar avaz avaz haykırıyor şahitlik yaptığı anları...
Şimdi sen bilmezsin ama insan nefes ala ala ölebiliyormuş...
Sen bilmezsin ama, nasıl ağlayamıyor insan...
Boğazındaki düğümden yutkunamıyor...



Gitmek bitmek değildi...
Kahve gözlerinin içine birakmıştım en saf en tamiz halimi...
Ben sana kendimi bırakarak gidiyorum...
Yırtıp attım aslında tüm vuslatları...
Haram neydi_? Helal sendin bilirim...
Şimdi ağlamak zamanıysa
Hasadı geç kalmış yüreğimin...
yağmurlara sığınıyorum, görülmesin diye gözyaşlarım...
Gitmek lime lime etmekse yüreğini evet gittim ben...
Ölürcesine bir yaşamın kıyısından
Sessizce ve usulca geçti göz bebeklerim


Çok güzel bir yazı olmuş.. Emeğinize sağlık acemhe ve asi ve mai.
Nasıl bir duygu seliyle yazılmış insanın en derin yarına dokunuyor. içinde birşeyler hissettiriyor.

Anılar unutmayı zorlaştırmak için verilmiş cezalardır.. Ben bu cezaya gülümsüyorum. Senin bıraktığın hiç birşey  ardımda kalmadı benim. İnsana en uzak düşen şey bilerek geride bıraktıklarıdır çünkü..

Gidişin hiç bitmedi bende. Kaybedecek olsam bir yolum vardı sende ve hayat o kadar kuralsızdır ki bazen, oyunu kuralına göre oynamak bile kazandırmaz insana . 
Seni kaybedeceğimi bile bile oynadım bu oyunu utanmadan utanmadan ? acım mı ? geçmedi A L I Ş T I M sadece... Senden sonra öyle büyük bedeller ödedim ki acıma alışmak zorunda kaldım...

Bir söz okumuştum
Bazen insan iyileşmek istemez, çünkü içindeki acı sevdiğinden kalan son hatıradır.