Ölümün en acısını senin yanında tattım. Yokluğunu hissederek yanlızlığı, çaresizliği seninle yaşadım. Herşeyi sen öğrettin bana tıpkı küçük bir çocuk gibi... Şimdi öyle bir çocuk yarattın ki değil aynalara insanlara bile bakamıyorum... Bu yaramaz çocuğu sen yarattın beni bu hale sen getirdin.. Mutlumusun, huzurlumusun yaptıklarından tebrik ederim seni bitanem hayata küstürdüğün için bu çocuğu. Herşeyiyle sana güvenmişti, insanları sevmişti hatta yaşamayı bile...
Şimdi nerdesin nerelerdesin bilemiyorum ama bu masum çocuğun korunmaya şevkate ihtiyacı var, onu bu kadar yanlız ve çaresiz bırakmaya ne hakkın var sorarım sana.
Çok uzaklardasın biliyorum sesimi duyarmısın bilmiyorum ama umarım günün birinde uykunda görürsen beni ve ağlayarak uyanırsan o zaman ne hissettiğimi anlarsın yanıma koşarsın bilirim. Beklerim bitanem umarsızca seni beklerim çünkü kalbim bir tek seni sevdi sana açıldı. Sevmeyi senden öğrendi, küsmeyi, ağlamayı yanındayken hasret çekmeyi yanlız senden öğrendi.
İşte bak bitanem bir gün daha bitti bir gün daha sensiz yaşadım ne kötü bir duygu biliyormusun sensiz yaşamak yanında olamamak İŞTE ÖLÜMÜN EN ACISI BU BİTANEM