BÖLÜM 2]
yavaş yavaş kendime geliyordum,,bazı sorularıma cevap aramaya başlamıştım sersem bir şekilde kendime gelirken ..
ben neden böyleyim,,neden buradayım,,neden kanserim,,bundan sonra hayatım nasıl olacak ??
ilk aklıma gelen sorular bunlardı..ne yapmam gerektiğini bilmiyordum..gözlerimi hafiften açarken etrafıma manasız,,manasız bakarken
çevreme toplamış insanları gördüm..meraklı gözlerle beni seyrediyorlardı...
yeniden bayılmak istemedim çünkü bir daha böyle bir durumu kaldırabileceğimi,,kendimi düşünmeyi vazgeçtim çevremdeki insanların
ailemin,,arkadaşlarımın,,akrabalarımın bir baygınlığımı daha görmelerine dayanırlarmıydı bilmiyordum o yüzden kendime gelmeye çalıştım biran önce,,
ve sorularıma cevap aramaya başladım...
ilk cevap aramam gerek soru neden bu halde olduğumu bulmam gerektiğiydi sanırım...
bunun için annemle konuşmaya başladım...
ben soruyordum annem ağlıyordu ben neden böyleyim dedikce annemin gözlerinden yaşlar damlıyordu ve içim parçalanıyordu..
anneme bu kadar acı vermek beni hiç bu kadar üzemezdi..
o kadar kötüydümki o anda benimde gözlerimden yaşlar akmaya başlamıştı,,
bir an düşündüm ve bu soruya cevap bulmaktan vazgeçtim,,çünkü
1 aylık ömrüm vardı ve bunu en iyi şekilde değerlendirmem gerekiyordu...
aslında aklıma gelen soruları bir kenara bıraktım ve sadece 1 ay boyunca ney yapmam gerekiyor onu düşünmeye başladım...
okulu bırakmalımıydım yoksa devam etmelimiydim,,
son günlerimde arkadaşlarımla mı olmalıydım yoksa yanlız başımamı olmalıydım,,işte bu durum benim kafamı çok karıştırıyodu ilk günden...
aslında beni hastanede fazla tutmadılar annemle beraber 2 gün hastanede kalmıştık ve taburcu olmuştum,,
artık annemde anlamıştı onun üzülmesini beni nasıl yıktığını ve karşımda artık daha güçlü şekilde duruyordu...o gece eve gittim ve uyuya kalmışım..
o kadar yorgunluk beni yıldırmış,,yormuş ve bıktırmıştı sanırım...
sabah kalktığımda ömrümün geri kalan 1 ayından geri saymaya başlamıştım bile...
saat 8:00 civarından kendiliğimden uyanmıştım ve gerçekten okula gitmek istiyorudum..işin ilginç yani kanser olduğumu öğrenmeden önce okula gitmemek için binbir bahane uyduran ben bu kötü günlerimde okula gitmek,,
arkadaşlarımla birlikte vakit geçirmek istiyorudum,,belkide bu son 1 ayım içinde biraz fazla ilgi istiyordum...
annemi kaldırdım ve okula gitmek istediğimi söylediğimde şaşırmıştı,,okula gitmememi söyledi evde kalmam için ısrar ettiysede okula gitmek için o kadar yalvarmışımki tamam diyebildi...
evden çıktım 1 ay ömrüm kalmasına rağmen gerçekten mutluydum,,
nedenini bilmediğim bir mutluluk sarmıştı heryanımı,,hayatı doya doya
hiçbir şeyden korkmadan yaşamak istiyorudum...
okula vardığımda arkadaşlarım da çok şaşırmıştı sanırım onlarda beni beklemiyordu...
hatta 3-4 arkadaşım okuldan kaçarken gördüm onlarla yolda konuşurken bize geliceklerini söylemişlerdi ve bu beni gerçekten çok duygulandırmıştı,,
hepsine tek tek içten sarıldım gözlerinden yaşlar akıyordu ama gözlerinden akan yaşları siliyordum..onları o halde görünce moralim ve sinirim bozulmuştu,,
çünkü onlar beni bu kadar hiçbir zaman üzmemiş ve ağlatmamışlardı,,elimi cebime attım ve okula ilk defa bir paket sigara götürüyordum,,
paketi açtım ve içinden 1 dal sigara çıkardım çakmağı tam yakıcakken arkadaşlarım yapma diyordu neden dediklerini onlarda bilmiyorlardı içsemde içmesemde 1 ay sonra ölücektim zaten...
sigaramı yaktım ve okula doğru yürümeye devam ettik,,okula vardığımda saat 8:50'di..20 dakka geç kalmıştık derse,,
derse girmedik arkadaşlarla bahçede oturup o günü konuştuk nasıl olduğunu,,hastanede geçtiklerini hep bana moral vermeye çalışıyorlardı
ama bilmediğim bir durumdan dolayı zaten ben çok mutluydum morale gerek yoktu...bir anda sevdiğim kızı aramadığım aklıma geldi direk telefona
atıldım,,tek seferde açtı telefonu benim aramamı bekliyormuş aslıdan,,
telefonda ağlıyordu gerçekten yıkılmıştı işte o anda benimde moralim alt üst olmuştu...
bunu ona yapmaya hakkım yoktu,,uzun uzun telefonda onu sevdiğimi
ve öldükten sonrada ondan vazgeçmiyeceğimi söyledim durdum,,
tenefüs olmasına 5 dakka kala telefonu kapadım,,
zil çaldı gözlerim dolmuş şekilde sınıfa girdim arkadaşlarım direk başıma toplandı ve gerçekten hepsi ağlıyordu..dayanamadım ve okuldan çıktım koşar adımlarla etrafta dolaşıyordum,,
arkadaşlarımı,,dostlarımı,,kardeşlerimi ağlerken kahrolmuş şekilde görmek
bana çok acı vermişti...bunu onlara yapamazdım biraz karamsarlık kapladı beni...
her nefes alış verişim belkide bir çok kişiyi daha çok üzüyordu...
saat 12:00 olmuştu beşiktaş sahilinde yanlız başıma dolaşıyordum,,ne arkadaşlarımı arıyabiliyordum ne ailemi arıyabiliyrodum nede sevdiğim kızı...
nedenini bilmiyordum ama arıyamıyordum..
telefonum durmuyordu ilk defa bu kadar uzun çaldığını anladım ve telefonu kapattım akşama kadar ağlayarak istanbul'un büyülü ve ürkütücü sokaklarında dolaştım...
akşam üstü 20:00 eve döndüğümde herkes merak içindeydi hiçbirşey söylemeden odama gittim ve bugünden sonra istanbul'un heryerini tek başıma dolaşacağım için kendime söz verdim...
__________________
yavaş yavaş kendime geliyordum,,bazı sorularıma cevap aramaya başlamıştım sersem bir şekilde kendime gelirken ..
ben neden böyleyim,,neden buradayım,,neden kanserim,,bundan sonra hayatım nasıl olacak ??
ilk aklıma gelen sorular bunlardı..ne yapmam gerektiğini bilmiyordum..gözlerimi hafiften açarken etrafıma manasız,,manasız bakarken
çevreme toplamış insanları gördüm..meraklı gözlerle beni seyrediyorlardı...
yeniden bayılmak istemedim çünkü bir daha böyle bir durumu kaldırabileceğimi,,kendimi düşünmeyi vazgeçtim çevremdeki insanların
ailemin,,arkadaşlarımın,,akrabalarımın bir baygınlığımı daha görmelerine dayanırlarmıydı bilmiyordum o yüzden kendime gelmeye çalıştım biran önce,,
ve sorularıma cevap aramaya başladım...
ilk cevap aramam gerek soru neden bu halde olduğumu bulmam gerektiğiydi sanırım...
bunun için annemle konuşmaya başladım...
ben soruyordum annem ağlıyordu ben neden böyleyim dedikce annemin gözlerinden yaşlar damlıyordu ve içim parçalanıyordu..
anneme bu kadar acı vermek beni hiç bu kadar üzemezdi..
o kadar kötüydümki o anda benimde gözlerimden yaşlar akmaya başlamıştı,,
bir an düşündüm ve bu soruya cevap bulmaktan vazgeçtim,,çünkü
1 aylık ömrüm vardı ve bunu en iyi şekilde değerlendirmem gerekiyordu...
aslında aklıma gelen soruları bir kenara bıraktım ve sadece 1 ay boyunca ney yapmam gerekiyor onu düşünmeye başladım...
okulu bırakmalımıydım yoksa devam etmelimiydim,,
son günlerimde arkadaşlarımla mı olmalıydım yoksa yanlız başımamı olmalıydım,,işte bu durum benim kafamı çok karıştırıyodu ilk günden...
aslında beni hastanede fazla tutmadılar annemle beraber 2 gün hastanede kalmıştık ve taburcu olmuştum,,
artık annemde anlamıştı onun üzülmesini beni nasıl yıktığını ve karşımda artık daha güçlü şekilde duruyordu...o gece eve gittim ve uyuya kalmışım..
o kadar yorgunluk beni yıldırmış,,yormuş ve bıktırmıştı sanırım...
sabah kalktığımda ömrümün geri kalan 1 ayından geri saymaya başlamıştım bile...
saat 8:00 civarından kendiliğimden uyanmıştım ve gerçekten okula gitmek istiyorudum..işin ilginç yani kanser olduğumu öğrenmeden önce okula gitmemek için binbir bahane uyduran ben bu kötü günlerimde okula gitmek,,
arkadaşlarımla birlikte vakit geçirmek istiyorudum,,belkide bu son 1 ayım içinde biraz fazla ilgi istiyordum...
annemi kaldırdım ve okula gitmek istediğimi söylediğimde şaşırmıştı,,okula gitmememi söyledi evde kalmam için ısrar ettiysede okula gitmek için o kadar yalvarmışımki tamam diyebildi...
evden çıktım 1 ay ömrüm kalmasına rağmen gerçekten mutluydum,,
nedenini bilmediğim bir mutluluk sarmıştı heryanımı,,hayatı doya doya
hiçbir şeyden korkmadan yaşamak istiyorudum...
okula vardığımda arkadaşlarım da çok şaşırmıştı sanırım onlarda beni beklemiyordu...
hatta 3-4 arkadaşım okuldan kaçarken gördüm onlarla yolda konuşurken bize geliceklerini söylemişlerdi ve bu beni gerçekten çok duygulandırmıştı,,
hepsine tek tek içten sarıldım gözlerinden yaşlar akıyordu ama gözlerinden akan yaşları siliyordum..onları o halde görünce moralim ve sinirim bozulmuştu,,
çünkü onlar beni bu kadar hiçbir zaman üzmemiş ve ağlatmamışlardı,,elimi cebime attım ve okula ilk defa bir paket sigara götürüyordum,,
paketi açtım ve içinden 1 dal sigara çıkardım çakmağı tam yakıcakken arkadaşlarım yapma diyordu neden dediklerini onlarda bilmiyorlardı içsemde içmesemde 1 ay sonra ölücektim zaten...
sigaramı yaktım ve okula doğru yürümeye devam ettik,,okula vardığımda saat 8:50'di..20 dakka geç kalmıştık derse,,
derse girmedik arkadaşlarla bahçede oturup o günü konuştuk nasıl olduğunu,,hastanede geçtiklerini hep bana moral vermeye çalışıyorlardı
ama bilmediğim bir durumdan dolayı zaten ben çok mutluydum morale gerek yoktu...bir anda sevdiğim kızı aramadığım aklıma geldi direk telefona
atıldım,,tek seferde açtı telefonu benim aramamı bekliyormuş aslıdan,,
telefonda ağlıyordu gerçekten yıkılmıştı işte o anda benimde moralim alt üst olmuştu...
bunu ona yapmaya hakkım yoktu,,uzun uzun telefonda onu sevdiğimi
ve öldükten sonrada ondan vazgeçmiyeceğimi söyledim durdum,,
tenefüs olmasına 5 dakka kala telefonu kapadım,,
zil çaldı gözlerim dolmuş şekilde sınıfa girdim arkadaşlarım direk başıma toplandı ve gerçekten hepsi ağlıyordu..dayanamadım ve okuldan çıktım koşar adımlarla etrafta dolaşıyordum,,
arkadaşlarımı,,dostlarımı,,kardeşlerimi ağlerken kahrolmuş şekilde görmek
bana çok acı vermişti...bunu onlara yapamazdım biraz karamsarlık kapladı beni...
her nefes alış verişim belkide bir çok kişiyi daha çok üzüyordu...
saat 12:00 olmuştu beşiktaş sahilinde yanlız başıma dolaşıyordum,,ne arkadaşlarımı arıyabiliyordum ne ailemi arıyabiliyrodum nede sevdiğim kızı...
nedenini bilmiyordum ama arıyamıyordum..
telefonum durmuyordu ilk defa bu kadar uzun çaldığını anladım ve telefonu kapattım akşama kadar ağlayarak istanbul'un büyülü ve ürkütücü sokaklarında dolaştım...
akşam üstü 20:00 eve döndüğümde herkes merak içindeydi hiçbirşey söylemeden odama gittim ve bugünden sonra istanbul'un heryerini tek başıma dolaşacağım için kendime söz verdim...
__________________