[BÖLÜM 3]
kanser olduğumu öğrendiğim zamandan bu yana yaklaşık 10 gün geçmişti,,
ve ilk gün söz verdiğim gibi telefonumu kapatıp İstanbul'un büyülü ve bir o kadarda
ürkütücü sokaklarında tek başıma yürüdüm,,10 gün boyunca sadece geceleri eve gidiyordum,,
herkes beni merak ediyordu ama kimse ulaşamıyordu,,sabahları 8:00 de evden çıkıyordum ve kendimi bu ucsuz bucaksız sokaklarda kaybedip,,
eve gece dönüyordum...
artık buna dur demem lazımdı ama gitmediğim tek yer vardı,,aslında oraya korktuğum için gidemiyordum,,
bu sefer kafama koymuştum 11. günde gidicektim ve her yerine korkusuzca dalıp kendimi kaybedikcektim...
yine sabah 8:00 de uyandım üzerime birşeyler giydim herkes yatarken,,
çakmağımı ve sigaramı aldım birazda nakit para...
nakit parayıda sağolsun babam her akşam yatmadan önce masamın üstüne
100 YTL koyuyordu,,onu alıyordum...
evden çıkıp yürümeye başladım,,taksime yaklaşmıştım birazda halsizleşmiştim,,sanırım yorgunluk belirtileriydi...
bir yandan sigaramı içerken bir yandanda yürüyordum ucsuz bucaksız,,
aslında nereye gittiğimi bilmediğim sokaklarda,,caddelerde...
işte gelmiştim taksim meydanına...anıtı gördüm ve 11 günün sonunda
ilk defa içimi korku sardı ve gözlerimden yaşlar akıyordu...neden böyle olduğumu bilmiyordum ama
yinede yürümeye devam ettim,,her yerde insanlar vardı yüzlerinde mutluluk ifadeleri hayatları mükemmel denicek kadar huzurlu görünüyorlardı,,
sabahın o saatinde bile gülebiliyorlardı...
kimisi elinde telefon ailesiyle yada sevgilisiyle konuşuyordu,,kimisi yanında arkadaşları yada sevgilisiyle yürüyordu istiklal caddesinde,, ben ise yanlızdım...
ilk defa yanlız olduğumu hissettim artık hayattan kopmuştum bu da çok mantıklıydı zaten ölücektim....
sigaramdan nefes alarak yürümeye devam ettim ama her adım attığımda soluk alış verişim dahada hızlanıyordu..
havada biraz soğuk ve yağışlıydı ondan sanmıştm başta...
istiklalde bir tur attıktan sonra gözüme bir sokak çarptı o sokağa hiç girmemiştim,,sanki beyoğlunun diğer sokaklarından daha farklı gözüküyodu gözüme...
direk sokağa daldım gözüme bir kafe takıldı,,ismini tam hatırlamıyroum...
kafeye girdim biraz ürperticiydi içimdeki bu korku artık bana heyacan ve zevk vermeye başlamıştı...
içersi rutubet kokuyordu kimse yoktu,,ne bir müşteri nede bir çalışan,,
biraz şaşırdım açkıcası...
direk bir masaya oturdum ve düşünmeye başladım söz vermiştim kendime hiçbirşey düşünmiyeceğim diye ama nedense o gün orada masada otururken aklıma sevdiğim kız gelmişti,,
acaba nasıldı 11 gündür görüşmemiştim acaba yıkılmışmıdır,,
kendimi sıktım ama içimdeki üzüntüye,,kalbimin acısına karşı koyamadım...
kapı açıldı içeri biri girdi çok güzel göründü gözüme ilk başta ama kafamı öne eğdim,,gözlerimden damlalar akıyor ve yeri ıslatıyordu...
yanıma yaklaştı yüzümü tuttu ve havaya doğru kaldırdı,,şokdaydım sevdiğim kız sabahın 9:00 da yanıma gelmişti,,
çok güçlüydü çok etkilenmiştim biran önce toparlandım ona burayı nasıl bulduğunu,,beni nasıl bulduğunu sordum ve cevap vermedi sadece nasılsın diyip boynuma sarıldı...
şaşırmaya başlamıştım beyoğlunda bilmediğim bir sokakta ,, bilmediğim bir kafede ve sevdiğimle beraberdim çok garipti,,
anlam veremiyordum,,
durmadan beni nasıl buldun diyip ağlıyordum o da bana sarılıp yanaklarımı öpüp gözyaşlarımı siliyordu dudaklarıyla...
gözlerim kararmaya başlamıştı yeniden,,heryer dönüyordu ellerini uzattı ellerini sıkmaya başladım ,,
korkuyordum kalbimin bir ara yerinden fırlayacağını sanmıştım...
Herşey bulanıklaşmaya başlamış ve aniden kararmıştı.. Gözlerimi açtığımda ellerim bağlanmış bir vaziyette bilmediğim bir yerdeydim. Saçlarım ve sakallarım uzamıştı.. Kendimi hiç bu kadar iyi hissetmiyordum. Bir türlü anlayamıyordum. Acaba ölmüş olabilirmiydim ?
__________________
kanser olduğumu öğrendiğim zamandan bu yana yaklaşık 10 gün geçmişti,,
ve ilk gün söz verdiğim gibi telefonumu kapatıp İstanbul'un büyülü ve bir o kadarda
ürkütücü sokaklarında tek başıma yürüdüm,,10 gün boyunca sadece geceleri eve gidiyordum,,
herkes beni merak ediyordu ama kimse ulaşamıyordu,,sabahları 8:00 de evden çıkıyordum ve kendimi bu ucsuz bucaksız sokaklarda kaybedip,,
eve gece dönüyordum...
artık buna dur demem lazımdı ama gitmediğim tek yer vardı,,aslında oraya korktuğum için gidemiyordum,,
bu sefer kafama koymuştum 11. günde gidicektim ve her yerine korkusuzca dalıp kendimi kaybedikcektim...
yine sabah 8:00 de uyandım üzerime birşeyler giydim herkes yatarken,,
çakmağımı ve sigaramı aldım birazda nakit para...
nakit parayıda sağolsun babam her akşam yatmadan önce masamın üstüne
100 YTL koyuyordu,,onu alıyordum...
evden çıkıp yürümeye başladım,,taksime yaklaşmıştım birazda halsizleşmiştim,,sanırım yorgunluk belirtileriydi...
bir yandan sigaramı içerken bir yandanda yürüyordum ucsuz bucaksız,,
aslında nereye gittiğimi bilmediğim sokaklarda,,caddelerde...
işte gelmiştim taksim meydanına...anıtı gördüm ve 11 günün sonunda
ilk defa içimi korku sardı ve gözlerimden yaşlar akıyordu...neden böyle olduğumu bilmiyordum ama
yinede yürümeye devam ettim,,her yerde insanlar vardı yüzlerinde mutluluk ifadeleri hayatları mükemmel denicek kadar huzurlu görünüyorlardı,,
sabahın o saatinde bile gülebiliyorlardı...
kimisi elinde telefon ailesiyle yada sevgilisiyle konuşuyordu,,kimisi yanında arkadaşları yada sevgilisiyle yürüyordu istiklal caddesinde,, ben ise yanlızdım...
ilk defa yanlız olduğumu hissettim artık hayattan kopmuştum bu da çok mantıklıydı zaten ölücektim....
sigaramdan nefes alarak yürümeye devam ettim ama her adım attığımda soluk alış verişim dahada hızlanıyordu..
havada biraz soğuk ve yağışlıydı ondan sanmıştm başta...
istiklalde bir tur attıktan sonra gözüme bir sokak çarptı o sokağa hiç girmemiştim,,sanki beyoğlunun diğer sokaklarından daha farklı gözüküyodu gözüme...
direk sokağa daldım gözüme bir kafe takıldı,,ismini tam hatırlamıyroum...
kafeye girdim biraz ürperticiydi içimdeki bu korku artık bana heyacan ve zevk vermeye başlamıştı...
içersi rutubet kokuyordu kimse yoktu,,ne bir müşteri nede bir çalışan,,
biraz şaşırdım açkıcası...
direk bir masaya oturdum ve düşünmeye başladım söz vermiştim kendime hiçbirşey düşünmiyeceğim diye ama nedense o gün orada masada otururken aklıma sevdiğim kız gelmişti,,
acaba nasıldı 11 gündür görüşmemiştim acaba yıkılmışmıdır,,
kendimi sıktım ama içimdeki üzüntüye,,kalbimin acısına karşı koyamadım...
kapı açıldı içeri biri girdi çok güzel göründü gözüme ilk başta ama kafamı öne eğdim,,gözlerimden damlalar akıyor ve yeri ıslatıyordu...
yanıma yaklaştı yüzümü tuttu ve havaya doğru kaldırdı,,şokdaydım sevdiğim kız sabahın 9:00 da yanıma gelmişti,,
çok güçlüydü çok etkilenmiştim biran önce toparlandım ona burayı nasıl bulduğunu,,beni nasıl bulduğunu sordum ve cevap vermedi sadece nasılsın diyip boynuma sarıldı...
şaşırmaya başlamıştım beyoğlunda bilmediğim bir sokakta ,, bilmediğim bir kafede ve sevdiğimle beraberdim çok garipti,,
anlam veremiyordum,,
durmadan beni nasıl buldun diyip ağlıyordum o da bana sarılıp yanaklarımı öpüp gözyaşlarımı siliyordu dudaklarıyla...
gözlerim kararmaya başlamıştı yeniden,,heryer dönüyordu ellerini uzattı ellerini sıkmaya başladım ,,
korkuyordum kalbimin bir ara yerinden fırlayacağını sanmıştım...
Herşey bulanıklaşmaya başlamış ve aniden kararmıştı.. Gözlerimi açtığımda ellerim bağlanmış bir vaziyette bilmediğim bir yerdeydim. Saçlarım ve sakallarım uzamıştı.. Kendimi hiç bu kadar iyi hissetmiyordum. Bir türlü anlayamıyordum. Acaba ölmüş olabilirmiydim ?
__________________