Ağırlık çökünce üstüme bakmak isterim bu koca şehre. İyiliklerin, kötülüklerin, aşkların ve ayrılıkların yaşandığı bu koca şehre.Bir kez daha haykırmak isterim bu koca şehre Seni Sevdiğimi. Bir kere daha bi daha...bi daha....
Seni sevmekle hayata başladım sanki sen gidersen yaşayamam. Senin omzuna yaslanıp ağlamayı,seninle gülmeyi isterim.
Bir kez daha bakmak isterim bu koca şehre. Hiç bir şey olmamış gibi sanki bir şey yaşanmamış, her şey sıfırlanmış gibi bakmak isterim, isterim ama yapamam, bakamam bu koca şehre. Kader mi denir bilmem ama bu hayat yolu seninle çizilmiş.
Bir refakatçi diyelim gitsin. Ben hasta, sen ise benim refakatçimsin . Benim için bir şeyler yapan, beni hayata bağlayan, bu iğrenç hayattan alıp, temize çeken, yaşamayı öğreten bir refakatçisin diyelim.
Bi daha bakim bu koca şehre. Bakim ama sensiz değil. Senle beraber. Hani bana sarılışın vardı ya sanki sanki hayata sımsıkı sarılırmışçasına öyle sarılalım hayata. Kuş kanadı olmadan uçamaz ya işte sende benim kanadım gibisin, sensiz yarımım. Bir şeyler yaşayalım senle doya doya, sanki bir daha yaşanmayacakmış gibi yaşayalım senle sonsuza dek sürecekmiş gibi.
Bir kez daha bakmak istiyorum bu koca şehre ama utanıyorum. Her şeyi güzel olsa da yağmuruyla, güneşiyle, havasıyla, deniziyle. Utanıyorum. Nedenini bilmiyorum ama utanıyorum işte. Belki dostluklar yalan olduğundan, belki her şey yapmacık olduğundan. Ne bilim işte belki de benim hayatıma uymadığından bana göre bir şehir olmadığından utanıyorum.
Bir kere daha bakıcam bu koca şehre ama bu seferde korkuyorum. Korkumu da bilmiyorum. Belki de biliyorum ama bilmemezlikten geliyorum. İşime gelmiyor. Ya da korkumun sebebi çok olduğundan. Bilmiyorum... Korkumsa belki ölüm, belki de senden ayrılmak, belki de sensiz yaşamak. Ölümü göze alacak olursam ölümü ölmekten saymıyorum. Çünkü sen olmazsan ben zaten yaşamıyorumdur. Seni bu koca şehir elimden almasından korkuyorum. Karmaşaların arasında kaybolmaktan, sensiz geceleri sabah etmekten, belki de sabahı gece etmekten ne bilim sensiz ağlayıp, sensiz gülmekten, belki de sensiz sevilmekten veya hayata tekrardan sensiz başlamaktan, yalnızlıktan, sensizlikten korkuyorum. Sensiz yaşamaktansa ölmeyi tercih ederim.
İşte son bir kez daha bakıcam bu koca şehre, hayatın gerçek renginin siyah olduğunu öğrendiğim bu koca şehre. Son bir kez senin adını anıp, seninle yaşadığımız o *güzeliyle*, *çirkiniyle*, *iyisiyle*, *kötüsüyle* geçen günlerimizi anıp, son kez *SENİ SEVİYORUM* diyen o güzel *sesini* kulaklarımda duyup. Ve işte son kez bakacam bu büyük bir o kadarda küçük ve lanet şehre ne korkarak, ne utanarak ne de her şeyden kaçarak. İlk defa *MUTLULUK* içinde son kez bakıcam bu koca şehre seni severek kapadığım için gözlerimi. Ve bir daha açılmayacak gözlerim sonsuzluk uykusuna yatmış gibi...!!!
*GÖZLER KAPANSA DA, KALPLER HERZAMAN AÇIK OLUR*...
__________________
Seni sevmekle hayata başladım sanki sen gidersen yaşayamam. Senin omzuna yaslanıp ağlamayı,seninle gülmeyi isterim.
Bir kez daha bakmak isterim bu koca şehre. Hiç bir şey olmamış gibi sanki bir şey yaşanmamış, her şey sıfırlanmış gibi bakmak isterim, isterim ama yapamam, bakamam bu koca şehre. Kader mi denir bilmem ama bu hayat yolu seninle çizilmiş.
Bir refakatçi diyelim gitsin. Ben hasta, sen ise benim refakatçimsin . Benim için bir şeyler yapan, beni hayata bağlayan, bu iğrenç hayattan alıp, temize çeken, yaşamayı öğreten bir refakatçisin diyelim.
Bi daha bakim bu koca şehre. Bakim ama sensiz değil. Senle beraber. Hani bana sarılışın vardı ya sanki sanki hayata sımsıkı sarılırmışçasına öyle sarılalım hayata. Kuş kanadı olmadan uçamaz ya işte sende benim kanadım gibisin, sensiz yarımım. Bir şeyler yaşayalım senle doya doya, sanki bir daha yaşanmayacakmış gibi yaşayalım senle sonsuza dek sürecekmiş gibi.
Bir kez daha bakmak istiyorum bu koca şehre ama utanıyorum. Her şeyi güzel olsa da yağmuruyla, güneşiyle, havasıyla, deniziyle. Utanıyorum. Nedenini bilmiyorum ama utanıyorum işte. Belki dostluklar yalan olduğundan, belki her şey yapmacık olduğundan. Ne bilim işte belki de benim hayatıma uymadığından bana göre bir şehir olmadığından utanıyorum.
Bir kere daha bakıcam bu koca şehre ama bu seferde korkuyorum. Korkumu da bilmiyorum. Belki de biliyorum ama bilmemezlikten geliyorum. İşime gelmiyor. Ya da korkumun sebebi çok olduğundan. Bilmiyorum... Korkumsa belki ölüm, belki de senden ayrılmak, belki de sensiz yaşamak. Ölümü göze alacak olursam ölümü ölmekten saymıyorum. Çünkü sen olmazsan ben zaten yaşamıyorumdur. Seni bu koca şehir elimden almasından korkuyorum. Karmaşaların arasında kaybolmaktan, sensiz geceleri sabah etmekten, belki de sabahı gece etmekten ne bilim sensiz ağlayıp, sensiz gülmekten, belki de sensiz sevilmekten veya hayata tekrardan sensiz başlamaktan, yalnızlıktan, sensizlikten korkuyorum. Sensiz yaşamaktansa ölmeyi tercih ederim.
İşte son bir kez daha bakıcam bu koca şehre, hayatın gerçek renginin siyah olduğunu öğrendiğim bu koca şehre. Son bir kez senin adını anıp, seninle yaşadığımız o *güzeliyle*, *çirkiniyle*, *iyisiyle*, *kötüsüyle* geçen günlerimizi anıp, son kez *SENİ SEVİYORUM* diyen o güzel *sesini* kulaklarımda duyup. Ve işte son kez bakacam bu büyük bir o kadarda küçük ve lanet şehre ne korkarak, ne utanarak ne de her şeyden kaçarak. İlk defa *MUTLULUK* içinde son kez bakıcam bu koca şehre seni severek kapadığım için gözlerimi. Ve bir daha açılmayacak gözlerim sonsuzluk uykusuna yatmış gibi...!!!
*GÖZLER KAPANSA DA, KALPLER HERZAMAN AÇIK OLUR*...
__________________