Nedendir bilinmez ama kücükler hep büyümek ister
Doktor olmak ister hasta insanlar hic aci cekmesin, hic kimse ölmesin diye,
Polis olmak isterler, dünyada kötü insanlar kalmasin diye..
Oysa simdi hayat her birini baska bir yere sürükledi
Hic biri okudugu masal kitabindaki kahramanlar gibi olamadi,
Herzaman gülemediler,
Sevdiklerini kaybetmemek gibi bir lüksü yoktu hic kimsenin zorda olsa ögrendiler
Alismak zor geldi belkide, inanmamk güc oldu..
"sen büyüdükce dertlerin de büyüyecek keske hep kücük kalsan" derdi annelerimiz, hangimiz inandik dertlerin büyüyecegine, hersey güzel olacakti sanki?!?
A$k vardi tabi birde;
On yasindan sonra daha bir cok zaman gecirdik aynanin karisinda, kelebekler ucusuyordu bedenimizde,
ama sevdigimiz cocuk bakmayincada otururduk köseye hic kimseye belli etmeden, o kocaman gözlerimizden damlalar akardi usul usul kazagimiza silsekte annelerimiz hemen anlardi ve okadar ciddiye almazlardi..
daha ne "A$KLAR" yasayacaksin bebegim demeleri yokmuydu..
yine anlamadilar diye söylenirdik, nekadarda dogruymus meger..
simdi anlatirken gülüp geciyoruz..
büyüdükte noldu ki?
ask mis, hayatmis..! sönüyor iste, acitiyor icini zaman zaman
cekip gitmek istiyorsun ama iyi biliyorsun dertler pesini birakmayacak belki seni terketmeyen tek sey..
ve zaman geliyor cok sevdigin dostlarinin aslinda "gercek" dost olmadigini anliyorsun bir darbe de ordan yedin..
hadi cik isin icinden! kime güveneceksin ki?
bedenindeki kelebekler bile terkediyor seni..
zaten 3 gün degilmi kelebeklerin ömrü..
yine iyi dayandilar diyorsun ve avutuyorsun kendini..
senin dostun sadece sensin bunu er gec anliyorsun..
yarin ne olacak diye düsünmek bile istemiyorsun ama "dün'lerini" cok özlüyorsun iste
keske dönebilsem diyorsun
ama keskelerin de faydasi yok..biliyorsun..!!
Doktor olmak ister hasta insanlar hic aci cekmesin, hic kimse ölmesin diye,
Polis olmak isterler, dünyada kötü insanlar kalmasin diye..
Oysa simdi hayat her birini baska bir yere sürükledi
Hic biri okudugu masal kitabindaki kahramanlar gibi olamadi,
Herzaman gülemediler,
Sevdiklerini kaybetmemek gibi bir lüksü yoktu hic kimsenin zorda olsa ögrendiler
Alismak zor geldi belkide, inanmamk güc oldu..
"sen büyüdükce dertlerin de büyüyecek keske hep kücük kalsan" derdi annelerimiz, hangimiz inandik dertlerin büyüyecegine, hersey güzel olacakti sanki?!?
A$k vardi tabi birde;
On yasindan sonra daha bir cok zaman gecirdik aynanin karisinda, kelebekler ucusuyordu bedenimizde,
ama sevdigimiz cocuk bakmayincada otururduk köseye hic kimseye belli etmeden, o kocaman gözlerimizden damlalar akardi usul usul kazagimiza silsekte annelerimiz hemen anlardi ve okadar ciddiye almazlardi..
daha ne "A$KLAR" yasayacaksin bebegim demeleri yokmuydu..
yine anlamadilar diye söylenirdik, nekadarda dogruymus meger..
simdi anlatirken gülüp geciyoruz..
büyüdükte noldu ki?
ask mis, hayatmis..! sönüyor iste, acitiyor icini zaman zaman
cekip gitmek istiyorsun ama iyi biliyorsun dertler pesini birakmayacak belki seni terketmeyen tek sey..
ve zaman geliyor cok sevdigin dostlarinin aslinda "gercek" dost olmadigini anliyorsun bir darbe de ordan yedin..
hadi cik isin icinden! kime güveneceksin ki?
bedenindeki kelebekler bile terkediyor seni..
zaten 3 gün degilmi kelebeklerin ömrü..
yine iyi dayandilar diyorsun ve avutuyorsun kendini..
senin dostun sadece sensin bunu er gec anliyorsun..
yarin ne olacak diye düsünmek bile istemiyorsun ama "dün'lerini" cok özlüyorsun iste
keske dönebilsem diyorsun
ama keskelerin de faydasi yok..biliyorsun..!!