Kelimelerden alacaklı bir sağır gibi …
İçimi döktüm bugün, yokluğunla konuştum ….
Tutsak gibi, enkaz gibi, kendim gibi …
İçimden çıktım bugün, içimle konuştum …
Kendimi ‘sende ‘ yitirdim bugün…Ne gördüm hayalini, ne duydum sesini, ne de bildim seni…Seni unutup, yokluğuna döktüm kelimeleri…Anlattım yüzü kara sayfalara kırık dökük yanlarımı…Benliğimi çıkardım, kendime konuştum ‘yabancı’ gibi…
Kestiğim ümitlerden yelkenler yaptım ama…
Yokluğunda ne gidebildim ne de kaldım …
Gerçek miydi tutunmaya çalıştıklarım …
Hediye süsü verilmiş ayrılıklarım …
Gerçekliğine yalanları kattım…Umutlarımın üzerine bir perde çektim…Yalan neydi ? Gerçek neydi ?
Ben sen iken, sen ben iken…Sen / ben; biz iken, ayrılığın eşiğine bıraktık kendimizi…
Ne sendeyim, ne kendimde ! Ben nerdeyim ?
Yüzünü ilk kez gören bir çoçuk gibi …
Gördüm kendimi gördüm …
Kırıldı ayna paramparça …
Paramparça ne varsa kadınım / adamım …
Yokluğunda kaç damla gözyaşı eder adın …
Ne olur, gel, gel, gel, gel ….
Ben sensiz istanbul'a düşmanım…
Kendime karşı savaş açtım bugün…Her darbe de kendimi gördüm sancılar içinde…
Parça parça, ne varsa içimde şimdi …
Kırıldım, döküldüm…Toplanamadım…Bulunamadım…Hiçb irşeyim şimdi, kendime saklandım!
Bir sen bulursun beni kendimde…Gel, gel, sen gel !
Yoksa yok olup gideceğim kendi içimde…Bir ‘sen’ anlarsın beni…Bir ‘sen’ bana konuşursun 'ben' gibi…
Gel sadece sen gel ! Ben sensiz şehrime, ben sensiz içime, ben sensiz kendime düşmanım !
Yitmeden, bitmeden gel neolur gel …
alıntı