Birdenbire uyandım,şehir derin bir sessizliğe gömülmüştü;sokak lambaları görmüyor,çöp arabaları işitmiyor ve rüzgar dokunmuyordu hayatıma.
Anlamıyordum;yalnızdım,tek başınaydım. İçimde çoğalan yalnızlığım,tek bir beste gibi kendi şarkısını yazıyordu ve her notasında ruhumdan gram gram beni tüketiyordu. Direniyordum, ama daha fazla acı çekiyordum,sonra kendimi bırakıp seni düsünmeye başladım. Sana dokunmasına izin veremezdim.
Birden duymaya başladım,içimdeki odanın duvarlarına çarpıp dağıldı yalnızlığım,bu başka bir şeydi.Tekerlek izleri,barut kokusu ve testere seslerinin müziğini üretiyordu ruhum. Tükenmiş,yıkılmış ve tek kuruş serseriye dönmüş,entellektüel armoni yerine bir savaş ve yıkım trajedisi beğenmişti kendine. Sordum ona,' Bu müzikle hiçbir kadına, bana bu dansı lütfeder misiniz leydim' diyemezsin diye. Aldırmadı...Gürültüler daha da arttı,şimdi sol kulağımın hemen arkasından geliyordu ve beni gitgide bir Picasso manyaklığına 'sen dahisin' iknasıyla itiyordu.
Hücrelerimin şiştiğini hissedebiliyordum. Aşk yalnızlık hücrelerimi çoğaltıp, büyütüyordu. Ağır ağır açtım ağzımı, pencerenin sağdaki açık aralığından dışarıya uzattım başımı.Sonra bağırmaya başladım deli gibi hem de avazım çıktığı kadar.O an ne kendimden,ne senden ne de bu yağamayan, ölü kentten utanmadım. Gözlerimin kenarından dökülen gözyaşlarıma dokundum, pencerenin camından kendi belirsiz yansımama baktım. Islak parmaklarımı ağzıma götürüp gözyaşlarımda akdenizin tuzunu yuttum.
Yatağıma geri döndüm,beste tamamlanmıştı. Ruhumda bir hafifleme vardı, sanki bütün ağırlığım gözlerimden uçup şehrin siyah bulutlarına karışmıştı. Aşk galip gelmemişti bu kez,ruhum yalnızlığın notasını çalıyordu. Acıyan yanlarımı
Anlamıyordum;yalnızdım,tek başınaydım. İçimde çoğalan yalnızlığım,tek bir beste gibi kendi şarkısını yazıyordu ve her notasında ruhumdan gram gram beni tüketiyordu. Direniyordum, ama daha fazla acı çekiyordum,sonra kendimi bırakıp seni düsünmeye başladım. Sana dokunmasına izin veremezdim.
Birden duymaya başladım,içimdeki odanın duvarlarına çarpıp dağıldı yalnızlığım,bu başka bir şeydi.Tekerlek izleri,barut kokusu ve testere seslerinin müziğini üretiyordu ruhum. Tükenmiş,yıkılmış ve tek kuruş serseriye dönmüş,entellektüel armoni yerine bir savaş ve yıkım trajedisi beğenmişti kendine. Sordum ona,' Bu müzikle hiçbir kadına, bana bu dansı lütfeder misiniz leydim' diyemezsin diye. Aldırmadı...Gürültüler daha da arttı,şimdi sol kulağımın hemen arkasından geliyordu ve beni gitgide bir Picasso manyaklığına 'sen dahisin' iknasıyla itiyordu.
Hücrelerimin şiştiğini hissedebiliyordum. Aşk yalnızlık hücrelerimi çoğaltıp, büyütüyordu. Ağır ağır açtım ağzımı, pencerenin sağdaki açık aralığından dışarıya uzattım başımı.Sonra bağırmaya başladım deli gibi hem de avazım çıktığı kadar.O an ne kendimden,ne senden ne de bu yağamayan, ölü kentten utanmadım. Gözlerimin kenarından dökülen gözyaşlarıma dokundum, pencerenin camından kendi belirsiz yansımama baktım. Islak parmaklarımı ağzıma götürüp gözyaşlarımda akdenizin tuzunu yuttum.
Yatağıma geri döndüm,beste tamamlanmıştı. Ruhumda bir hafifleme vardı, sanki bütün ağırlığım gözlerimden uçup şehrin siyah bulutlarına karışmıştı. Aşk galip gelmemişti bu kez,ruhum yalnızlığın notasını çalıyordu. Acıyan yanlarımı