En sonunda ayağım kaydı. Kaymasın diye çok direndim



Herkese, her şeye göğüs gerdim, dimdik durmaya çalıştım,



Ama yeterli değilmiş, boşa çabalamışım, tutunmaya çalışmışım.



Herkes maske takmış, ben bunu görememişim,



Güven; ben bu kelimeyi bir yerlerden hatırlıyordum ama artık



Tamamen unuttum, düştüm işte en sonunda



Ve bu sefer dizimde ufak tefek yaralarla kurtaramadım kendimi



Bu sefer dipsiz bir kuyudayım, görebildiğim simsiyah bir gece



Ufukta ufacık ışık yok.



Bu sefer gerçekten her şey bitti benim için.




Oysa beni kaldıramayacağını, çekip çıkaramayacağını bilsem de



Sıcacık bir çocuk eline öyle ihtiyacım var ki,



Ama öyle bir el bile yok artık.




Hayat; eskiden hayata dair beslenen umutlarım da vardı benim;



Deniz mavi gözlere dalıp gitmek, orada öylece yaşlanmak…



Ama eskiyen her şey gibi



Bu umutlarım da eskidi, bitti.



Artık hayatın yeni anlamı benim için soluk alıp vermek sadece



Ve beklemek…




Son soluğun çekilip bırakıldığı o anı.



Kim bilir belki başka bir yaşamda güzellikler vardır



Gizlenmiş bir yerlere beni bekleyen…