"Bir gün daha yaşandı ve bitti.
Küçük sevinçleri ve küçük kederleriyle."
Diyor ya Sezen..
Bugünüde yaşadık kaçırılmış yüzlerce mutluluk belki, belki kucaklanmış binlerce kederle.. Karşı koyamadık hiç hayatın kötü getirilerine.. Çünkü bedeldi onlar, bedeliydi yaşadığımız ufak mutlulukların büyük bedelleriydi hemde.. Hakediyorduk belkide, belkide sadece öyle istediğimiz için öyleydi.. Önceden yaptığımız hataların, yanlışların bedelini ödemek isteyişimiz, mutlulukların kısalığına sessiz çığlıklarla isyan edip böyle olması gerektiğini bilerek kabullenişmiz.. Hepsi yaralanmak içindi.. Hepsi büyümenin bu olduğuna inandığımız, hayatı böyle kabul ettiğimiz içindi..
Denemedik..
Denemek istesek bile binlerce engel çıktı karşımıza pes ettik.. Hayatın asma bahçelerinde kuracak rengarenk salıncakları ileriye erteledik.. Bir öpüşün, bir dokunuşun, gerçek bir bakışın önemini farkedemedik.. Eskiyen yüzler vardı hep hayatımızda maskelere bürünen bakışlarımızda..
Biz öyle görmek istedik..
Öyle oluverdiler..
Halbuki kalıp savaşmak vardı ama biz başkalarını yaralamayı tercih ettik.. Onları büyüttük.. Oysa büyümek en çok kendimizle savaşmaktı, bir aşı gibi kendimizi hayalden yaralayıp tedaviyi öğrenmekti büyümek.. Sadece unuttuk içimizdeki çocuğu.. Belkide en çok ona ihtiyacımız vardı ama onu hiç hatırlamadık.. "İçindeki çocuğa sarıl, sana insanı anlatır." diyordu oysaki.. Evet, buydu ihtiyacımız. Yaşamın sahte kimliklerinden arınıp, olması gerektiği gibi değilde olduğu gibi olmak.. İnsanlıktı aradığımız.. Yanında belki biraz umut..
Sonra "Çok zaman geçmesi gerek"ti "Aradan." Yeni bişeylere başlamak istedik ama "Akşamdan sabaha onaramamki." diye cevaplandık.. Unutmadı kalp, unutturmadı.. Annemizi anlamaya başladık belki, belki biraz da anımsadık.. Katlanmak zorundaydık.. Sahi, zorundamıydık?
Siluetler vardı etrafda.. Eskiyen yüzlerin yerini dolduruyorlardı.. Her zaman doğru kişimiydi seçtiğimiz ? Belki o doğruydu da, hayat yanlış denizleri hissettirmişti.. Belki kendileri seçtiler boğulmayı, az dı yaşam istekleri.. Belki de tamamen yanlıştılar, sunulan imkanları kaçırdılar.. "Neden?" dedik hep dimi.. Neydi bizi onlara çeken şey?
Birşey vardı hep aramızda.. Başkalarının göremediği, soluklarda hissedilen.. Onda bulduğumuz birşey vardı..
İçlerinde hala bir çikolataya sevinen, gülüşleriyle yıldızları indirebilecek güçlere sahip olan, tertemiz çocukları vardı.. Hayatın kederlerini kucaklarken hakettiklerini sanıp unuttukları içlerindeki o saf çocukları.. Koskocaman adamlar saçları okşanınca o çocuklara dönüşüverdiler birden.. En acıyan yanlarını gösteriverdiler..
Oysa bunları bilenler dahada tehlike arz ediyordu hayatımızda.. Bunun böyle olduğunu bilip kullananlar..
Sonra yalanları belledik beynimizde. Gerçekleri değerledik o zaman kalbimizde. Hani zaman çok yavaş geçerdi ama ömür bi anda bitip giderdi. Çok zaman harcamıştık bunun için oysa gerçeklerle değerlendirebileceğimizde çok zaman vardı. Ama hayat..
Yanlış yerlere sürüklemişti onları veya bizi.. Biz doğruyu farkettiğimizde çoktan yanlışlar yapıp büyümeye yaklaşmıştık bile.. Sonradan koydu ayrılıklar.. Ama zaman akıp gidiyordu bize aldırmadan.. Ne biz biz´dik artık ne de o, o´ydu.. "Geri dönmek inan içten değil.Hani varya tutamazsın kendini, bir ümitle ya olursa dersin bile bile herşeyin bittiğini." nağmeleri doluştu kulağınmıza işte tamda o anda.. Ama çok zaman da geçmişti aradan, pişmanda olmuştuk.. Sonra birden cesaretlendik, ki biz değildik yanlış yolu seçen hayattı ve doğruyu seçecek olanda oydu ne yazıkki.. "Hadi Gülümse" dedi Sezen onca şeyin üstüne.. "Gülümse, hadi gülümse.. Bulutlar gitsin." .. Dağıldı bulutlar ve bu hayat başkaydı öncekinden bambaşka.. Seçimimizi yapmıştık ve birazda şanslıydık.. Derin bir nefes aldık ve savaşmaya başladık.. "Geri dön ne olur geri dön.." dü ilk savaş cümlemiz.. Ve hayatımız başladı ilk zafer onu kazanmaktı.. Sonrası kendiliğinden oluştu ve hayatın o kötü çocukları kimliğinden çıkıp her sahip olduğumuz değerle bir hatasını daha düzelttik geçmişimizin.. Ve iyiki vardı herşey.. Çünkü bizi biz yapan onlardı..
Aylin Bilgin
Haziran 2008
Küçük sevinçleri ve küçük kederleriyle."
Diyor ya Sezen..
Bugünüde yaşadık kaçırılmış yüzlerce mutluluk belki, belki kucaklanmış binlerce kederle.. Karşı koyamadık hiç hayatın kötü getirilerine.. Çünkü bedeldi onlar, bedeliydi yaşadığımız ufak mutlulukların büyük bedelleriydi hemde.. Hakediyorduk belkide, belkide sadece öyle istediğimiz için öyleydi.. Önceden yaptığımız hataların, yanlışların bedelini ödemek isteyişimiz, mutlulukların kısalığına sessiz çığlıklarla isyan edip böyle olması gerektiğini bilerek kabullenişmiz.. Hepsi yaralanmak içindi.. Hepsi büyümenin bu olduğuna inandığımız, hayatı böyle kabul ettiğimiz içindi..
Denemedik..
Denemek istesek bile binlerce engel çıktı karşımıza pes ettik.. Hayatın asma bahçelerinde kuracak rengarenk salıncakları ileriye erteledik.. Bir öpüşün, bir dokunuşun, gerçek bir bakışın önemini farkedemedik.. Eskiyen yüzler vardı hep hayatımızda maskelere bürünen bakışlarımızda..
Biz öyle görmek istedik..
Öyle oluverdiler..
Halbuki kalıp savaşmak vardı ama biz başkalarını yaralamayı tercih ettik.. Onları büyüttük.. Oysa büyümek en çok kendimizle savaşmaktı, bir aşı gibi kendimizi hayalden yaralayıp tedaviyi öğrenmekti büyümek.. Sadece unuttuk içimizdeki çocuğu.. Belkide en çok ona ihtiyacımız vardı ama onu hiç hatırlamadık.. "İçindeki çocuğa sarıl, sana insanı anlatır." diyordu oysaki.. Evet, buydu ihtiyacımız. Yaşamın sahte kimliklerinden arınıp, olması gerektiği gibi değilde olduğu gibi olmak.. İnsanlıktı aradığımız.. Yanında belki biraz umut..
Sonra "Çok zaman geçmesi gerek"ti "Aradan." Yeni bişeylere başlamak istedik ama "Akşamdan sabaha onaramamki." diye cevaplandık.. Unutmadı kalp, unutturmadı.. Annemizi anlamaya başladık belki, belki biraz da anımsadık.. Katlanmak zorundaydık.. Sahi, zorundamıydık?
Siluetler vardı etrafda.. Eskiyen yüzlerin yerini dolduruyorlardı.. Her zaman doğru kişimiydi seçtiğimiz ? Belki o doğruydu da, hayat yanlış denizleri hissettirmişti.. Belki kendileri seçtiler boğulmayı, az dı yaşam istekleri.. Belki de tamamen yanlıştılar, sunulan imkanları kaçırdılar.. "Neden?" dedik hep dimi.. Neydi bizi onlara çeken şey?
Birşey vardı hep aramızda.. Başkalarının göremediği, soluklarda hissedilen.. Onda bulduğumuz birşey vardı..
İçlerinde hala bir çikolataya sevinen, gülüşleriyle yıldızları indirebilecek güçlere sahip olan, tertemiz çocukları vardı.. Hayatın kederlerini kucaklarken hakettiklerini sanıp unuttukları içlerindeki o saf çocukları.. Koskocaman adamlar saçları okşanınca o çocuklara dönüşüverdiler birden.. En acıyan yanlarını gösteriverdiler..
Oysa bunları bilenler dahada tehlike arz ediyordu hayatımızda.. Bunun böyle olduğunu bilip kullananlar..
Sonra yalanları belledik beynimizde. Gerçekleri değerledik o zaman kalbimizde. Hani zaman çok yavaş geçerdi ama ömür bi anda bitip giderdi. Çok zaman harcamıştık bunun için oysa gerçeklerle değerlendirebileceğimizde çok zaman vardı. Ama hayat..
Yanlış yerlere sürüklemişti onları veya bizi.. Biz doğruyu farkettiğimizde çoktan yanlışlar yapıp büyümeye yaklaşmıştık bile.. Sonradan koydu ayrılıklar.. Ama zaman akıp gidiyordu bize aldırmadan.. Ne biz biz´dik artık ne de o, o´ydu.. "Geri dönmek inan içten değil.Hani varya tutamazsın kendini, bir ümitle ya olursa dersin bile bile herşeyin bittiğini." nağmeleri doluştu kulağınmıza işte tamda o anda.. Ama çok zaman da geçmişti aradan, pişmanda olmuştuk.. Sonra birden cesaretlendik, ki biz değildik yanlış yolu seçen hayattı ve doğruyu seçecek olanda oydu ne yazıkki.. "Hadi Gülümse" dedi Sezen onca şeyin üstüne.. "Gülümse, hadi gülümse.. Bulutlar gitsin." .. Dağıldı bulutlar ve bu hayat başkaydı öncekinden bambaşka.. Seçimimizi yapmıştık ve birazda şanslıydık.. Derin bir nefes aldık ve savaşmaya başladık.. "Geri dön ne olur geri dön.." dü ilk savaş cümlemiz.. Ve hayatımız başladı ilk zafer onu kazanmaktı.. Sonrası kendiliğinden oluştu ve hayatın o kötü çocukları kimliğinden çıkıp her sahip olduğumuz değerle bir hatasını daha düzelttik geçmişimizin.. Ve iyiki vardı herşey.. Çünkü bizi biz yapan onlardı..
Aylin Bilgin
Haziran 2008