İçimden içim geçiyor durduramıyorum.
Oysa ne güzeL hayaLLerim vardı benim; Deli deli coşkuLu ve mutLu.
Gercek yüzüme bir mumun aLevinin tükenmesi gibi carptı. MutLuLukLarım karanLıkta kaLdı. Beynim mi oyun oynadı bana en bastan beri..? Yoksa en büyük roL kaLbimde miydi biLmiyorum. Tek bildiğim cok acı cektiğim ve bu kaLbin haLa o mumum tekrar yanabiLeceği ihtimaLi üzerinde vazgeciLmez bir sapLantıya boğuLduğu.
Ruhum...
UzakLarda bir yerLerde doLasıyor sürekLi. İzmirimde... YaşanmışLıkLarımda..
Atamıyorum icimden sevmiyorum evet buna eminim. Ama oLmuyor ki... Bir meLodide buLuyorum onu. Tamda kaLbimin carpması yavaşLamışken. En aLakasız sözden hareketten sıyırıp cıkartıyorum onu. Sonra akLım basıma geLiyor tekrar gömmek hatta atmak istiyorum; tamamen.
Zaman geciyor...
Beni deLip geciyor. Ben geciyorum kendimden ondan hayattan. Olmuyor !
Düsünüyorum kendime kızıyor sözLer veriyorum. Kimseye bağLı oLmak zorunda değiLim ki ben!
Zaman geciyor...
Ben yine kendimden gecmişim ama canım eskisi gibi yanmıyor. Hayattan gecmiyorum eskisi gibi. Gectiğim yine ben hep ben.
Ve bir meLodi daha.. Bakıyorum ki ben kendimi tuttukça gözLerim zorLuyor daha cok gözyaşı akıtmaya. İnatLasıyorum.İnatLasıyor... Ve hep o gaLip geLiyor. Bakıyorum ki ağLıyorum hıçkıra hıçkıra yatağımda büzüşmüş sessizce.
Zaman geciyor...
Ben büyüyorum. Yeni hayatLarı aLıyorum hayatıma. Yeni insanLar en iyi iLactır derLer ya. O hesap. İyi niyetLi insanLarı cekiyorum icime. Kardesim biLe diyorum bazıLarına. Ama... Kimse dindiremiyor acımı. Ne zaman bahsediLse şu aşktan ben gidiyorum cok uzakLara. İzmir’ime... İzmirim diyorum evet beni kayıtsızca icine aLan kendisi yapan tek sey o cünkü. AnneLerdir tek kayıtsız seven. Hayır anne doğurduğu icin sevmiştir seni. Oysa şehirLer heLe İzmir... İzmirim.. Gözümü actığımda yanımda oLan ve daima karsıLıksız seven beni. AyrıLdığımızda en cok ağLadığım sokakLarından gectiğim bir bir ve bir zaman sonra kokusunu aLamadığım. Nefes aLamadığımı hissettiğim. AğLamaktan gözLerim kızarmış haLde taşı toprağı hani aLtın oLan bu sehirden nefret edişim..
Ah.. İnsan neLere aLışmıyor ki ! Bunada aLıştım. Her yeni güne haLa İzmirimdeyim diye uyanmıyorum artık. Evet bir hüzün sehrinde yasıyorum artık. En büyük acının aşkınında insanınıda en cok yoran sehirde. Mutsuz. Sehir yorgun ve mutsuz bütün zerafetine karsın. Ve insanLar yorgun mutsuz. SuratLarı asık.
ÖzLedim.. GüLer yüzüyLe yeni geLenLere hoş geldin diyen sehrimi insanımı. Ve sevdiğim herseyi. En cokta onu özLedim.
Acım... Her gecen saniye daha da yabanLacıLasıyor bana. İzmirde yaşamışım ya herseyi. Onu İzmirde sevmişim ya... Artık yabancı ya bana o sehir. Havasını aLamıyorum ya. İşte! Yabancı oLuyor bana bu acı. Her zaman bütünLeştiğim o soğuk tarafı özLüyorum simdi.
HırpaLandım cok...
Zaman geciyor...
Ben yine kendimden geciyorum... Bu sefer ciddi bu hüzün sehrinde her zaman güLmek mümkün mü ki?
RüyaLarım biLe artık İstanbuL’a ait..
Zaman geciyor...
Ve kaLbim yine oyun mu oynuyor yani? Yine mi? Bunca seye rağmen. HaLa mı?
Saşıp kaLıyorum mantığıma beynime kaLbime herseyime. Kendime yabancıLaşıyorum. Yoksa sehir gibi bende mi değişiyorum. Büyümek bu mu oLgunLasmak yani?
ÖyLeyse ben korkuyorum... BenLiğimde kaLmış demek ey beni imkansızca seven sehrimde. Onda benLiğim.
Zaman geciyor...
Ben büyüyorum... Ve büyüdüğümü düsündüğüm her cümLenin sonunda icimde haLa cocuk oLan bir yönüm git gide daha da mızmızLaşıyor. CekiLmiyor.
Ve zaman geciyor... Durmuyor iLerLiyor...
Bense... GüLümsemeye mi başLadım ne?
Oysa ne güzeL hayaLLerim vardı benim; Deli deli coşkuLu ve mutLu.
Gercek yüzüme bir mumun aLevinin tükenmesi gibi carptı. MutLuLukLarım karanLıkta kaLdı. Beynim mi oyun oynadı bana en bastan beri..? Yoksa en büyük roL kaLbimde miydi biLmiyorum. Tek bildiğim cok acı cektiğim ve bu kaLbin haLa o mumum tekrar yanabiLeceği ihtimaLi üzerinde vazgeciLmez bir sapLantıya boğuLduğu.
Ruhum...
UzakLarda bir yerLerde doLasıyor sürekLi. İzmirimde... YaşanmışLıkLarımda..
Atamıyorum icimden sevmiyorum evet buna eminim. Ama oLmuyor ki... Bir meLodide buLuyorum onu. Tamda kaLbimin carpması yavaşLamışken. En aLakasız sözden hareketten sıyırıp cıkartıyorum onu. Sonra akLım basıma geLiyor tekrar gömmek hatta atmak istiyorum; tamamen.
Zaman geciyor...
Beni deLip geciyor. Ben geciyorum kendimden ondan hayattan. Olmuyor !
Düsünüyorum kendime kızıyor sözLer veriyorum. Kimseye bağLı oLmak zorunda değiLim ki ben!
Zaman geciyor...
Ben yine kendimden gecmişim ama canım eskisi gibi yanmıyor. Hayattan gecmiyorum eskisi gibi. Gectiğim yine ben hep ben.
Ve bir meLodi daha.. Bakıyorum ki ben kendimi tuttukça gözLerim zorLuyor daha cok gözyaşı akıtmaya. İnatLasıyorum.İnatLasıyor... Ve hep o gaLip geLiyor. Bakıyorum ki ağLıyorum hıçkıra hıçkıra yatağımda büzüşmüş sessizce.
Zaman geciyor...
Ben büyüyorum. Yeni hayatLarı aLıyorum hayatıma. Yeni insanLar en iyi iLactır derLer ya. O hesap. İyi niyetLi insanLarı cekiyorum icime. Kardesim biLe diyorum bazıLarına. Ama... Kimse dindiremiyor acımı. Ne zaman bahsediLse şu aşktan ben gidiyorum cok uzakLara. İzmir’ime... İzmirim diyorum evet beni kayıtsızca icine aLan kendisi yapan tek sey o cünkü. AnneLerdir tek kayıtsız seven. Hayır anne doğurduğu icin sevmiştir seni. Oysa şehirLer heLe İzmir... İzmirim.. Gözümü actığımda yanımda oLan ve daima karsıLıksız seven beni. AyrıLdığımızda en cok ağLadığım sokakLarından gectiğim bir bir ve bir zaman sonra kokusunu aLamadığım. Nefes aLamadığımı hissettiğim. AğLamaktan gözLerim kızarmış haLde taşı toprağı hani aLtın oLan bu sehirden nefret edişim..
Ah.. İnsan neLere aLışmıyor ki ! Bunada aLıştım. Her yeni güne haLa İzmirimdeyim diye uyanmıyorum artık. Evet bir hüzün sehrinde yasıyorum artık. En büyük acının aşkınında insanınıda en cok yoran sehirde. Mutsuz. Sehir yorgun ve mutsuz bütün zerafetine karsın. Ve insanLar yorgun mutsuz. SuratLarı asık.
ÖzLedim.. GüLer yüzüyLe yeni geLenLere hoş geldin diyen sehrimi insanımı. Ve sevdiğim herseyi. En cokta onu özLedim.
Acım... Her gecen saniye daha da yabanLacıLasıyor bana. İzmirde yaşamışım ya herseyi. Onu İzmirde sevmişim ya... Artık yabancı ya bana o sehir. Havasını aLamıyorum ya. İşte! Yabancı oLuyor bana bu acı. Her zaman bütünLeştiğim o soğuk tarafı özLüyorum simdi.
HırpaLandım cok...
Zaman geciyor...
Ben yine kendimden geciyorum... Bu sefer ciddi bu hüzün sehrinde her zaman güLmek mümkün mü ki?
RüyaLarım biLe artık İstanbuL’a ait..
Zaman geciyor...
Ve kaLbim yine oyun mu oynuyor yani? Yine mi? Bunca seye rağmen. HaLa mı?
Saşıp kaLıyorum mantığıma beynime kaLbime herseyime. Kendime yabancıLaşıyorum. Yoksa sehir gibi bende mi değişiyorum. Büyümek bu mu oLgunLasmak yani?
ÖyLeyse ben korkuyorum... BenLiğimde kaLmış demek ey beni imkansızca seven sehrimde. Onda benLiğim.
Zaman geciyor...
Ben büyüyorum... Ve büyüdüğümü düsündüğüm her cümLenin sonunda icimde haLa cocuk oLan bir yönüm git gide daha da mızmızLaşıyor. CekiLmiyor.
Ve zaman geciyor... Durmuyor iLerLiyor...
Bense... GüLümsemeye mi başLadım ne?