Başı-sonu sen sandığım bu yaz[g]ıda
satır arası koca bi yalnızlık düştü payıma... Koca bir yalnızlık...
Şimdi etrafımdaki kalabalık bile deva değil inan
içimdeki yalnızlığa.. Ben seni gerçekten seviyormuşum meğer... Seviyormuşum haddinden çok... Yüzüme bakan insanların yüzlerindeki boşlukta seni görüşüm her seste seni buluşum bundanmış... Ve aşk k ö r olmakmış..
Senden başkasına.
...
Şimdi...
Özlüyorum tek kişilik kalabalığını...
Ellerimin titrekliği
izlerinin silinişinden.. Ve donukluğu cümlelerimin.. Gözlerimse... renksiz bakıyor artık..
Üşüyorum sensiz...
Yanıyorum da.
Aşk mı bu?
Sus.
Bırak cevapsız kalsın bu da..
Zaten..
Zaten bir gerçek daha haykırıyor kendini... ;
/Meğer ben sadece sensizken yalnızmışım
bu yüzden-miş şimdi bu 'tek başına'lığım.../
Bu yüzden..