dümdüz bir wadideydim... uçsuz bucaksız...
öyle ki üç tarafından ufuk çizgilerini bile içine almış....
karşımdaysa tüm ihtişamı, görkemiyle o dewasa dağ.....
günlerdir,aylardır belkide yıllarır yürüyorum buraya gelebilmek için.
artık zaman diye bir kawram kalmamıştı...
işte tüm cazibesiyle kjarşımdaydı doruklarına taptığım...
tırmanacaktım... tırmanacaktım tabiiiki....
tüm gücümü bu amaç uğruna harcamaya hazırdım.
hiç tereddütüm yoktu.
işte yamaçlarındaydım... yawaş yawaş yakınlaşıyordum ömrümün tek amacına...
o doruklara çıkıp oradan tek bir nefes alsam yeterdi... sonra ölsemde olurdu... gerisi boştu...
artık tırmanıyordum. bazen takılıp düşüyor, ama aldırmıyordum.
dizlerim mi kanıyor? görmüyorum bile....
nefessiz tırmanıyorum sadece....

artık en zor kısmındaydım...
ellerimle tırmanıcaktım burdan sonrasını....
we bu doruklarına taptıgım dağ beni tutacak...öyle inanıyorum we dewam ediyorum....
hiç korkusuz...
yorulmak mı? oda ne? hemde bu kadar yakınken?... asla...
son bir engel wardı önümde, çok tehlikeliydi...
beni ona bağlayan tek şey yine ben we oydu...
doruklarına karlar düşmüştü sewdamın,sisti,buzdu...
o yükseklikten ddüştüğüm an öldüğüm andı ama canımı yakacak tek şey bu kadar yaklaşmışken ona waramadan ölmek olurdu.... biliyordum...
we son hamle....
elimi uzattım,diğer elimi de...
tutunduğum yer sağlam gibi görünüyordu...
kendimi yukarı çekebilirsem eğer başardım demekti...
ama o ana kadar tutunduğumun bir buz kütlesi olduğunun farkında değildim...
bir an aşağı baktım...
o kocaman wadi sisten görünmüyor bile we düşündüm...

ben çok zamandır sewdalıydım bu doruklara ama o beni görmemişti ki hiç...
we şimdi elime tutuşturduğu bir buz kütlesiydi...
kesin düseceğim diye düşündüm.
ona dokunamadan, orada olamadan,tek bir nefes bile alamadan öleceğim...

ama güwendim...
bir buz dağı bile olsa o benim sewdamdı, we benim sewdam bir buz dağı olamazdı...
güwendim we çektim kendimi...

artık taptığım doruklardaydım...
ne büyük bi huzurdu...
artık ölebilirdim...
gerisi boştu....

(arşivimden)