Yüreklerimiz mahzunken, acıları evlat edinmişken, hayata tedirgin gözlerle bakarken bulmuştuk birbirimizi. Yaralarımızı sardık, umutlandık. Bir daha hiç bulamacağız dediğimiz aşkı yakaladık. Çocuklar gibi sevindik ve deliler gibi sevdik. Yollar sana gelirken hep kısa, senden ayrılırken hep uzundu. Seninleyken yaşardım, sadece seni yaşardım. Böyle yakındık ya birbirimize, bu aşk hiç bitmez sanırdım.
Bir sevdayı büyütmek hiç kolay değildir yar, daha baştan “Benim sevdam büyük olmalı...” demiştim de “Korkutamazsın beni...” diye cevap vermiştin. Ben sevdamı adım adım büyütürken, sen kaçış planları yapıyormuşsun. Ayın karanlık yüzüne doğru kalkmışsında, ben fark edememişim. Gerçekten korktun, bu büyük sevdanın altında ezilmekten korktun. Beni, benim seni sevdiğim gibi sevmekten korktun. Suçlamıyorum seni, kimi sevsem, kime açsam yüreğimi aynı şeyi yaşıyorum, şaşırmıyorum.
Sözlerin çınlıyor kulağımda, “Seni sevmediğim gün ölüyüm ben...” deyişin geliyor aklıma. Yağmurlu bir gündü ve tepeden tırnağa sırılsıklamdık ikimizde. Boğaz’ın kıyısında sarılıp bana, sağa sola sallanırken söylemiştin bu sözü. Sonra da eklemiştin; “ Ben yağmurda dans etmek için seni beklemişim meğerse...”
Şimdi bulunduğun yerde yağmur var mı yar? Yine yağmurda dans etmek geliyor mu içinden? Gittiğinde beri bir defa bile yağmurda yürümedim yar. Zaten sevmezdim yağmuru ya, şimdi sen yoksun hiç içimden gelmiyor. Sonunda bu şehri terke edeceğim. Yağmurun hiç yağmadığı neresi varsa oraya gideceğim. Gelme benimle olur mu, kal gittiğin yerde. Bir kez kaybettim seni, gelirsen yine gideceksin ve ben bu kez dayanamam gitmene. Bu kadar güçlü olamam. Şimdi dayanmaya çalıştığım o yürek sancılarına bir daha katlamam. Ölürüm anlıyor musun? Gelme o yüzden, yarım yamalak da olsa yaşamamı istiyorsan gelme... Orada kal yar, yağmurlarda seninle kalsın. Yağmursuz iklimlerdir şimdi menzilim, sensizliğe doğru yola çıkmalıyım... Dönüş yok bizim için aşk bitti. Orada kal, gittiğin yerde.
Seni benden ayıran her neyse, onunla kal. Kal ki; değsin gittigine.....
Seni benden ayıran her neyse, onunla kal. Kal ki; değsin gittigine.....
"Sebepsiz yere giden birine.."
