Şimdi uzak bir kentin uzak şarkılarındasın sevdiğim.Kimbilir hangi sisli sokakta hangi yalan (ve bir kaç saatlik) sevdanın peşindesin yine.
Sana olan sevgimin sonsuzluğu ve gücü seni o hayattan çıkarıp kurtarmayı başaramadı.
İçine beni de sürüklerken son anda tutunduğum anılar beni yaşama bağladı belki de kimbilir.Ama sen gitmeyi sevdin,düşmeyi seçtin bir boşluğa.Karanlığın olmayı seçtin...
Kendini mutlu sanırsın ya,kendini kandırışına yanar en çok içim.Gerçek aşkları çocukça bulursun sanki istesen,elini uzatsan tutacakmışsın gibi boş yere avutursun kendini.Oysa ki o aşklar senin yaşadığın loş,tozlu,kirli hayata çok uzaktırlar be gülüm.
Kendini kandırırsın kimbilir kaçıncı yabancı ten peşinde yanan arzularınla koşarken .Yüreğin yanar bilirim,kendine bile itiraf etmezsin bunu.İçindeki o koskoca boşlukta kendi gölgelerinle boğuşur durursun.Attığın çığlıklar sessizce yankılanır duvarlarında döner sana.Yine de inkar edersin.Mutluyum dersin,ağlayan yüreğini sımsıkı kapatırsın ellerinle ağladığını kimse duymasın diye.Kendinden bile saklarsın ağıtlarını ama ben duyarım.Hani hep derdin ya,içini okurum senin,ruhunu okurum...
Ne diyorum biliyor musun ? Keşke sevdiğim...Keşke ben olmayacaksam yine olmasaydım hayatında ama sen gün geçtikçe o çarpık yaşamın fırtınasına kapılmış bir yaprak gibi oradan oraya savrulmasaydın.Keşke titrek bir mum gibi sönmek üzere eriyip gitmeseydin.Ben yanında değilim diye mutsuzluğuna incinmez miyim sanırsın.Keşke sabah uyandığında huzurla dolabilseydi için de, gözlerini yavaşça açtığında yastığında yürüyen minicik bir uğur böceğini görüp , benim gönderdiğimi anlayıp gülümseyebilseydin.Keşke pencerene konan bir kuş cıvıltısıyla uyanabilseydin sevgiyle....
Sözlerim ulaşamadı sana,sevgim ulaşamadı,sesim,sessizliğim ulaşamadı.Ama keşke dualarım sana ulaşabilseydi de geceleri ertesi gün nerede olduğunu hatırlayamayacağın yabancı kollarda uyumak yerine akşam sefalarıyla dolu bir bahçede huzurlu bir melodiyle kalbinde gerçek sevgi tomurcukları açtığını müjdeleyebilseydin bana.Ya da boşver söylemesen de olurdu,ben aydınlığa ulaşmış,huzur dolu olduğunu bilseydim...
Ne yazık ki olmuyor...Ben senin için gözyaşı döktükçe senin huzursuzluğunu daha da ağır hissediyorum.Felekten günler geceler çalma telaşındayken sen, ben aslında içinin nasıl çaresizce kan ağladığını duyuyorum.Elimden birşey gelmiyor birtanem,elimden bir şey gelemiyor.Ellerimi hiç bırakmasaydın ben sen isteyince mutlu olacağın başka ellere bile seni vermeye hazırdım.Anlamadın,inanmadın ama tek isteğim senin mutlu olmandı.Sen arka sokakların puslu,kimsesiz gecelerini seçtin bense gölgeni bile kıskandığım o yollardan çekip alamadım seni.
Gittin... Yanlış yollara gittiğini bile bile durduramadım seni...Duyuramadım sesimi...Gittin ve gittikçe yitmektesin...Gözyaşlarım çaresiz,mesafeler çaresiz...Öyle uzaktasın ki artık feryatlarım çaresiz... .
Sana olan sevgimin sonsuzluğu ve gücü seni o hayattan çıkarıp kurtarmayı başaramadı.
İçine beni de sürüklerken son anda tutunduğum anılar beni yaşama bağladı belki de kimbilir.Ama sen gitmeyi sevdin,düşmeyi seçtin bir boşluğa.Karanlığın olmayı seçtin...
Kendini mutlu sanırsın ya,kendini kandırışına yanar en çok içim.Gerçek aşkları çocukça bulursun sanki istesen,elini uzatsan tutacakmışsın gibi boş yere avutursun kendini.Oysa ki o aşklar senin yaşadığın loş,tozlu,kirli hayata çok uzaktırlar be gülüm.
Kendini kandırırsın kimbilir kaçıncı yabancı ten peşinde yanan arzularınla koşarken .Yüreğin yanar bilirim,kendine bile itiraf etmezsin bunu.İçindeki o koskoca boşlukta kendi gölgelerinle boğuşur durursun.Attığın çığlıklar sessizce yankılanır duvarlarında döner sana.Yine de inkar edersin.Mutluyum dersin,ağlayan yüreğini sımsıkı kapatırsın ellerinle ağladığını kimse duymasın diye.Kendinden bile saklarsın ağıtlarını ama ben duyarım.Hani hep derdin ya,içini okurum senin,ruhunu okurum...
Ne diyorum biliyor musun ? Keşke sevdiğim...Keşke ben olmayacaksam yine olmasaydım hayatında ama sen gün geçtikçe o çarpık yaşamın fırtınasına kapılmış bir yaprak gibi oradan oraya savrulmasaydın.Keşke titrek bir mum gibi sönmek üzere eriyip gitmeseydin.Ben yanında değilim diye mutsuzluğuna incinmez miyim sanırsın.Keşke sabah uyandığında huzurla dolabilseydi için de, gözlerini yavaşça açtığında yastığında yürüyen minicik bir uğur böceğini görüp , benim gönderdiğimi anlayıp gülümseyebilseydin.Keşke pencerene konan bir kuş cıvıltısıyla uyanabilseydin sevgiyle....
Sözlerim ulaşamadı sana,sevgim ulaşamadı,sesim,sessizliğim ulaşamadı.Ama keşke dualarım sana ulaşabilseydi de geceleri ertesi gün nerede olduğunu hatırlayamayacağın yabancı kollarda uyumak yerine akşam sefalarıyla dolu bir bahçede huzurlu bir melodiyle kalbinde gerçek sevgi tomurcukları açtığını müjdeleyebilseydin bana.Ya da boşver söylemesen de olurdu,ben aydınlığa ulaşmış,huzur dolu olduğunu bilseydim...
Ne yazık ki olmuyor...Ben senin için gözyaşı döktükçe senin huzursuzluğunu daha da ağır hissediyorum.Felekten günler geceler çalma telaşındayken sen, ben aslında içinin nasıl çaresizce kan ağladığını duyuyorum.Elimden birşey gelmiyor birtanem,elimden bir şey gelemiyor.Ellerimi hiç bırakmasaydın ben sen isteyince mutlu olacağın başka ellere bile seni vermeye hazırdım.Anlamadın,inanmadın ama tek isteğim senin mutlu olmandı.Sen arka sokakların puslu,kimsesiz gecelerini seçtin bense gölgeni bile kıskandığım o yollardan çekip alamadım seni.
Gittin... Yanlış yollara gittiğini bile bile durduramadım seni...Duyuramadım sesimi...Gittin ve gittikçe yitmektesin...Gözyaşlarım çaresiz,mesafeler çaresiz...Öyle uzaktasın ki artık feryatlarım çaresiz... .