Sevgilim,
Kurumuş çınar ve palamut yapraklarından sesim bu sabah.Birkaç kırmızıya dönmüş duvar sarmaşığından.
Nasıl olurdu, düşerken dalından ben de içinde olsam dönsem dönsem konsam kaldırımın ışığına. Farkeden olur muydu dersin ya da eline alıp bakan içinde biri var mı diye?...
Sana sesim ilkbaharı, yazı tutar gibi parmaklarını yummuş, kıvrılmış kuru bir çınar yaprağından. Bu sabah biraz güzü gezdi gözlerim, örgüsünün ilmeğine dokundu, kırılgan. Her zamanki gibi getirdi avuçlarca serdi masama. Bir cam fanusum var. Adı güz bahçesi. Onu izlemek her parçasıyla içinde dolaşmak gibi. Bir tek rüzgârı eksik fakat soğuğu günle beraber ve güz de benle...
Sevgilim, mintanın da süveterin de bilmem ki bu baharın hangi uykuya yatan ağacının yorganı? Belki de yastığı, öyle yumulmuşlar ki sıcağına, bu yüzden göremiyorum. Yoksa hazırdı ne zamandır. Şakaydı. Yoksa onları izleyerek uykuma dalmazdım üzerinde Güneş sıcaklığı, Ay renginde anlatırken masalımı...
Ülkemin bir ucunda soğuğa kucak, dağlarına yuva yapmış köylerinde, kağıt ve kalemlere gülümseyen, sobanın etrafında giysilerini yoksunluk giyen gözlerim var . Sanki bekleyişleriyle sıraya koyuyorlar sevinçlerini. Bu aralar ayrılamıyorum yanlarından... Bir de sana kelimeleri tümce yapmaktan...
Güz doğmaya hâlâ devam ediyor. Kışa uyumadan önce yaprak yaprak masalını kendine yazması gibi geliyor bana. Göğünün açıklığında nasıl parklardaki çocuklarla kulağıma dolan cıvıltısıysa kuşlarının sesi; yağmuru, şimşeği ve gürlemesiyle de endamına yakışır bir ses ve oluk oluk taşan yollarıyla kim olduğunu gösteren boyu bosu, cüssesi... İyi ya da kötü belki, fakat ben hiçbir zaman korkmadım ki. Hep muzip bir gülümseme düşmüştür yüzüme. Yağmuruna ise sırılsıklam atmak kendimi...
Kısaca Sevgilim,
Ben bugün pek bir güzüm.
İki gözüm
Sözüm...
Gününü giyinirken mevsimi hatırla ki
Yerini bulsun gülüşüm...
Kurumuş çınar ve palamut yapraklarından sesim bu sabah.Birkaç kırmızıya dönmüş duvar sarmaşığından.
Nasıl olurdu, düşerken dalından ben de içinde olsam dönsem dönsem konsam kaldırımın ışığına. Farkeden olur muydu dersin ya da eline alıp bakan içinde biri var mı diye?...
Sana sesim ilkbaharı, yazı tutar gibi parmaklarını yummuş, kıvrılmış kuru bir çınar yaprağından. Bu sabah biraz güzü gezdi gözlerim, örgüsünün ilmeğine dokundu, kırılgan. Her zamanki gibi getirdi avuçlarca serdi masama. Bir cam fanusum var. Adı güz bahçesi. Onu izlemek her parçasıyla içinde dolaşmak gibi. Bir tek rüzgârı eksik fakat soğuğu günle beraber ve güz de benle...
Sevgilim, mintanın da süveterin de bilmem ki bu baharın hangi uykuya yatan ağacının yorganı? Belki de yastığı, öyle yumulmuşlar ki sıcağına, bu yüzden göremiyorum. Yoksa hazırdı ne zamandır. Şakaydı. Yoksa onları izleyerek uykuma dalmazdım üzerinde Güneş sıcaklığı, Ay renginde anlatırken masalımı...
Ülkemin bir ucunda soğuğa kucak, dağlarına yuva yapmış köylerinde, kağıt ve kalemlere gülümseyen, sobanın etrafında giysilerini yoksunluk giyen gözlerim var . Sanki bekleyişleriyle sıraya koyuyorlar sevinçlerini. Bu aralar ayrılamıyorum yanlarından... Bir de sana kelimeleri tümce yapmaktan...
Güz doğmaya hâlâ devam ediyor. Kışa uyumadan önce yaprak yaprak masalını kendine yazması gibi geliyor bana. Göğünün açıklığında nasıl parklardaki çocuklarla kulağıma dolan cıvıltısıysa kuşlarının sesi; yağmuru, şimşeği ve gürlemesiyle de endamına yakışır bir ses ve oluk oluk taşan yollarıyla kim olduğunu gösteren boyu bosu, cüssesi... İyi ya da kötü belki, fakat ben hiçbir zaman korkmadım ki. Hep muzip bir gülümseme düşmüştür yüzüme. Yağmuruna ise sırılsıklam atmak kendimi...
Kısaca Sevgilim,
Ben bugün pek bir güzüm.
İki gözüm
Sözüm...
Gününü giyinirken mevsimi hatırla ki
Yerini bulsun gülüşüm...