Ben bir salıncağım ben ; hüzünler parkında. Bir başına . Kırık dökük her tarafım. Sanki yalnızlık bana AŞIK ben yalnızlığa. Hüzün dolu her yer. Tek bir ses , tek bir varlık yok. Hüzünler parkı hep böyle mi olur. Hep yalnızlık mı kaderidir. Benim gibi kırık dökük salıncakların. Yalnızım bir başıma, acılarım ve yaralarımla. Tuz basılan yaralarımla.
Hüzünler parkı burası. Hiç bir AŞIK gelmez buraya , el ele tutuşmuş yaşlı aşıklarda gelmez, güvercinler , minik serçeler. Onlarda terk edeli çok oldu benim gibi kırık dökük bir salıncağı. Burda herkes üzgün. Karşımdaki kayak , yanımdaki tahtaravelli. Hepimiz mutsuz ve yalnızız hüzünler parkında.
En çook canı yananda benim. Beni severdi tüm çocuklar. Deli olurlardı , benim için hatta ağlarlardı. Benimle olunca mutluluktan havalara uçarlardı. Bende az değildim hani. Onların ayaklarını yerden keser , zamanı vakti unuttururdum. Hatta bişey itiraf edeyim mi ? Kocaman kocaman kızlar , anneler , hatta ağabeyler akşam olup hava kararınca gelirlerdi bu parka onlarda benimle olmak için bu akşam vakitlerini beklerlerdi. Saatlerce benimle beraber olurlardı. Dertlerinden hayat telaşelerinden ,omuzlarında taşıdıkları yüklerden olsa gerek çok ağırlardı çok. Çekemezdim yüklerini. Sorun değildi bana geldiler ya . Benimle olmak istediler ya ne önemi vardı. Dertlerinin ,yüklerinin vede ağırlıklarını.
Artık kırıldı tüm bedenim. Eskimiş bir parkta sessizliğimle başbaşayım. Yalnızlığı hiç alışamadım. Ama o kadarda üzülmedim. Ben mutlu ettim herkesi , ayaklarını yerden kestim, varmak istedikleri yerlere göklere çıkardım onları. Karşılığı vefasızlıkda olsa. Onlar beni unutmuşta olsa. Bu güne kadar mutlu olduğum günler yeter bana.
Ben bir salıncağım hüzünler parkında. Hüzün çok yakıştı bana.
Hüzünler parkı burası. Hiç bir AŞIK gelmez buraya , el ele tutuşmuş yaşlı aşıklarda gelmez, güvercinler , minik serçeler. Onlarda terk edeli çok oldu benim gibi kırık dökük bir salıncağı. Burda herkes üzgün. Karşımdaki kayak , yanımdaki tahtaravelli. Hepimiz mutsuz ve yalnızız hüzünler parkında.
En çook canı yananda benim. Beni severdi tüm çocuklar. Deli olurlardı , benim için hatta ağlarlardı. Benimle olunca mutluluktan havalara uçarlardı. Bende az değildim hani. Onların ayaklarını yerden keser , zamanı vakti unuttururdum. Hatta bişey itiraf edeyim mi ? Kocaman kocaman kızlar , anneler , hatta ağabeyler akşam olup hava kararınca gelirlerdi bu parka onlarda benimle olmak için bu akşam vakitlerini beklerlerdi. Saatlerce benimle beraber olurlardı. Dertlerinden hayat telaşelerinden ,omuzlarında taşıdıkları yüklerden olsa gerek çok ağırlardı çok. Çekemezdim yüklerini. Sorun değildi bana geldiler ya . Benimle olmak istediler ya ne önemi vardı. Dertlerinin ,yüklerinin vede ağırlıklarını.
Artık kırıldı tüm bedenim. Eskimiş bir parkta sessizliğimle başbaşayım. Yalnızlığı hiç alışamadım. Ama o kadarda üzülmedim. Ben mutlu ettim herkesi , ayaklarını yerden kestim, varmak istedikleri yerlere göklere çıkardım onları. Karşılığı vefasızlıkda olsa. Onlar beni unutmuşta olsa. Bu güne kadar mutlu olduğum günler yeter bana.
Ben bir salıncağım hüzünler parkında. Hüzün çok yakıştı bana.