Neydi bizi bir arada tutan? Benden kentlerce, sayfalarca uzaktın; senden, kaç aşk ve kaç yaş küçüktüm! Sende olmayanlar toplamıydı hayatım ve bana bulaşmayanlarla örülüydü yaşamın! Sıfatına “yeni†dediğim her duygu, sende eski bir yaranın a...dıydı. Ben, aşk kanamalı gecelerde öleceğim korkusuyla yaşarken, sen her yaralanmada, sabra durmayı başaracak kadar iyi biliyordun merhemini ya da kendini iyileştirmeyi!
Benim, şaşkınlıkla karşıladığım her şeye, “yine†görmüş olmanın alışkanlığıyla bakıyordun. Sana geldiğim yol, yeni bir yoldu benim için. Sanki hiç gidilmemişâ€¦ Bense o yolun ilk yürüyeniydim. Bana geldiğin yol, aşk izlerinle doluydu. Bir dolu aşkın izini örtüyordu şiirlerin. Gelmek eylemi pörsümüştü adımlarında… Oysa ben, gelişini “milat†sayacak kadar başlıyordum aşka…
“Biz†olmaya yetmeyecek kadar çoktu engelimiz. Aşılan her engelle daha çok “biz†oluyorduk ama… Birlikte vardığımız her noktada, birbirimizi yitirmekle başlıyorduk yaşamaya. Alıştığımız kayıplar yetmiyordu da bizi bizde silmeye. Birbirimizin içinde ölmemiz, imkânsız bir Azrail işiydi. Nasıl yer etmiştik içimizde? Sen öyle uzak, ben böyle çocuk… Hiçbir şarkı da anlatamazken halimizi ve sığınamıyorken de birbirimize; kim avutur bizi ya da kim anlar? Kendimizi anlamaktan men’ken anlaşılmayı beklemek, nasıl bir anlayışın gereğiydi?
Her çoğul kavgada yerini buldu yaralı geçmişimiz. Unutma özürlü hafızalarımız içimize aşk oldu, dışımıza kin! Bizi küskünlükler bağladı, aşk ayırdı. Seni seviyorum’lar düştü dilimize her bağırışın ardından. Seni seviyorum’lar düştü dilimizden, ellerimiz ellerimizdeyken..
Benim, şaşkınlıkla karşıladığım her şeye, “yine†görmüş olmanın alışkanlığıyla bakıyordun. Sana geldiğim yol, yeni bir yoldu benim için. Sanki hiç gidilmemişâ€¦ Bense o yolun ilk yürüyeniydim. Bana geldiğin yol, aşk izlerinle doluydu. Bir dolu aşkın izini örtüyordu şiirlerin. Gelmek eylemi pörsümüştü adımlarında… Oysa ben, gelişini “milat†sayacak kadar başlıyordum aşka…
“Biz†olmaya yetmeyecek kadar çoktu engelimiz. Aşılan her engelle daha çok “biz†oluyorduk ama… Birlikte vardığımız her noktada, birbirimizi yitirmekle başlıyorduk yaşamaya. Alıştığımız kayıplar yetmiyordu da bizi bizde silmeye. Birbirimizin içinde ölmemiz, imkânsız bir Azrail işiydi. Nasıl yer etmiştik içimizde? Sen öyle uzak, ben böyle çocuk… Hiçbir şarkı da anlatamazken halimizi ve sığınamıyorken de birbirimize; kim avutur bizi ya da kim anlar? Kendimizi anlamaktan men’ken anlaşılmayı beklemek, nasıl bir anlayışın gereğiydi?
Her çoğul kavgada yerini buldu yaralı geçmişimiz. Unutma özürlü hafızalarımız içimize aşk oldu, dışımıza kin! Bizi küskünlükler bağladı, aşk ayırdı. Seni seviyorum’lar düştü dilimize her bağırışın ardından. Seni seviyorum’lar düştü dilimizden, ellerimiz ellerimizdeyken..
K.tazeoğlu
