Parmak uçlarında yürürdüm.
Çıtım çıkmazdı,biri duyacak diye korkardım.
Usul usul nefes alır,gerekirse nefes bile almaz,soluklanmazdım. . .
Öyle demiştin bana değil mi sen?
Beni sessiz sev kimse duymasın!
Ondan mı bu çığlıklar dolusu gidişin?
Sessizce sevdiğim kadını ondan mı çığlık çığlığa kaybedişim!
Şimdi ses tellerim yer ile gök arsında sığınacak bir yer arıyor. . .
Öyle sahipsiz harflerim . . .
Kelimelerim hep kekeme artık.
Seni severken hiç konuşmazdım
Sensiz kurulan tüm cümlelerin kafasına sıktım bugün.
Ben seni hiç bağışlamadım!..
Seni bir başkasına hiç bağışlamadım!
