Senden çok önce geçtiğim aşkın kollarından, zaten adı üstünde aşktı! Kanattı, yaktı, kavurdu, soldurdu. Yaş yerine kan aktı gözlerimden, öyle bir büyüydü ki; ne öldürdü, ne güldürdü.

Bedenimde değmemiş, dokunulmamış, çizilmemiş yer bırakmadı; gönlümü zaten söylemiyorum. Ben o yaraları iyileştirirken büyüdüm. Bir adamı öyle bir sevdim ki; ölümü tadıp gördüm.

Sen şimdi yanımdan geçiyorsun, aklın havada, sana yandım sanıyorsun. Aklını başına topla be çocuk, sen daha hayatı bile tanımıyorsun.

Adam olmak kolay değil benim gibi kadınlara, bu laflarım da şımarıklıktan sanma, tam tersi, çok acıyarak öğrendim her şeyi, o yüzden başım önümde durur ama onurum ayakta. Sen şimdi yanımda durup niyetleniyorsa benimle olmaya, gülümsüyorum sana, yaşın kaç olsa, kalbin çocuk daha…

Aradığım adam sen değilsin ki; sende kalayım. Bir sıkımlık canın var, onu da ben mi alayım? Hangi gücünle bükebilirsin ki kolumu? Beni kesmez başka türlü adam, sözü, özü bir olacak, gürleyecek masaya vurdum mu yumruğu.

Sen mesaj atacaksın bana “eve gidince mesaj at” diye, ben de adamdan sayacağım seni, koluma takacağım koca diye. Boş ver sen bak işine gücüne, aradığım adam sen değilsin. Hatta benim terazide birkaç çekiyi de geçmezsin.

Candan Ünal