Mesela ninniyle değil de, şiirle uyuturduk çocuklarımızı.
Masal değil de seni anlatırdım.
Sonra derdim işte ben kül kedisi iken geldi anneniz, dudakları benden başka kimseninkine uymamisti.
Böyle tanımıştı işte beni

Yalnızlığın bir odada tek başına kalmak olduğunu sanıyordu. Oysa yalnızlığın sadece kalabalıklarda hissedilebileceğini bilmiyordu."

| Ölüler Senfonisi

Her sabah seninle başlar, ve ben her sabah
Ta içimde bir ağrı gibi yokluğunu duyarım...

Yasa dışı birhikayeydi bizimkisi, mülteci bir çocuğun Paris hayalleri gibi.

Oysa gökyüzü ikimize de yeterdi,
Kimsenin gitmesine gerek yoktu...

Hangi sabah "günaydın" desem yalnızlığa,
Üşür hep "sol yanım"...

Seni en güzel ben severim,
Bu korkak yüreğime rağmen...

Gülüşünle ısınırdım ben,
Belki bu yüzdendir kışları sevmeyisim...