Kitap misali ömrümün ilk etapını bitirdim...
Sayfamı değiştircek kadar bile gücüm yokken gözlerimi kapatıp teslimiyeti hissediyorum ruhumda
Ceketimi bile götürcek kadar hakkımın olmadığı bir andayım
Nefesimde daralan bir soluksuzluk
İçimde yenilgiyi kabullenen yaşama ümidimin
...Titreyen ellerimin arasına pimi çekilmiş bir mayını almışcasına saatimi geriye doğru hesaplıyor
Gizemli bir yolculuğun ilk adımını atıyorum
Gece uzun görünümlü kısa soluklu bir rampa
Yaşamımın belkide yeni başlıyor dediğim bir anında beni çok uzaklara götürcek olan yolun ilk engeli olmalı
Direnme gücünü kaybetmiş
Yorgun bir bedenin matlığı
mimiklerimin artmasına engel ümitlerimin azalmasına nedendiŞimdi bı koşu geçmişe gidiyorum hayalimde.
Kendi denzimde defalarca gemimi batırmışım
Çırpınan kaptanın feryatlarını dindirememiş onu denizin azgın sularında Boğulurken izlemişim
Batmaz denilen sandalları bile batırmışım
Uçurtmamı hep rüzgarlar almış çocukluğumda
Gökyüzünün en ücra köşesine kadar salmışım ipini
koruyamamışım onu bile
Oysa yaşamın kurallarını uygulamayı deneseydim
gemilerim batmayacakuçurtmam kopmayacaktıKendimce oluşturmaya çalıştığım
kurallarla sınırlandırdığım zaman aralığı bir anda bitiverdiŞimdi tüm zamanlarımı yargılamadan infaz kararı veriyorum
Reflekslerimin zayıfladığını gözlemleyebiliyorum.
Tutmaya çalıştığım kalem güçsüz parmaklarımın arasından kayıyor
aralık kalan pencerenin boşluğundan esen minik rügar perdeleri bile kımıldatamazken
Ben üşüyorum...
her bir saniyesini bir nakış gibi izlediğim yaşam bana bakanların gözü önünde sonlanıyor
Sesim tamamen kısılıyor
gözlerim kapanıyorBaşımda ağlayan insanların feryatları geliyor sadece kulaklarıma
Onlar beni duyamasa da ben onların ağlayışlarını dinliyorum
Çok sevdiğim renge bürünüyor yaşamım
Karanlığa...
Korktuğumda kendimi saklayıp izimi kaybettirdiğim renk şimdi bütün şehir
Ve zamanı geliyor gitmelerin
son vedalarınBitiyor hayatım
tükeniyor sözlerim..Sessizce gidiyorum şimdi...
)