[INDENT][SIZE="3"]Onu tanıdıktan sonra birkaç gün aklıma takıldı güzel yüzü... “Korkarım çok üzecekler bu güzel kızı†diye düşündüm. Cihan Hatipoğlu genç bir radyocu ve çiçeği burnunda bir yazar. “İçimdeki Şarkıyı Susturamazsın†isimli ilk kitabını seçtiği şarkılarla sundu okuruna. Geçtiğimiz akşam nasıl güzel, nasıl içten bir kız çocuğu bu diye düşündüm... Endişemi söyledim ona... Bir mektup gönderdi bana. Birbirimizden beslenmek hâli bu aslında... Teşekkür ederim Cihan... İznin olmadan mektubunun bir kısmını kendi okurlarımla paylaşacağım bugün... Öyle üzülerek kısalttım ki bilsen...
***
(...) İlk hikâyemi yazdığım günü hiç unutmadım...
Ağlamaktan yorgun düşmüş gözlerimi açmaktan acizdim. Ellerimin çaresizlikten tir tir titrediği o gece, hep aklımda. Gözlerimin kâğıdı seçemeyişine, ellerimin kalemi tutamayışına aldırış etmeden, başladım yazmaya... Hiç aklımda yoktu...
“Çok zor günler geçirirken vaktiyle...†fark etmeden başlamıştım, acılarımı hecelere bölmeye...
İçim, kanaya kanaya o kâğıda damlarken, etim çekiliyor gibi bir acı hissediyordum içimde. Nasıl anlatayım, konuşmak bir kenara; yutkunamıyordum bile... Bağırmaktan, haykırmaktan, yalvarmaktan çıkmıyordu, bir zamanlar yeri göğü inleten sesim. Ama benim anlatacaklarım vardı ona. Söyleyeceklerim bitmemişti, açıklamam gerekenler vardı daha... Hadi hepsini yuttum, söyleyeceklerimi de unuttum diyelim... Her zamanki gibi yanlış anlaşılmıştım bir kere. Yani tam olarak anlatamamıştım kendimi... En azından “tam olarak öyle demek istememiştimâ€... diyebilseydim keşke... Hiç değilse, bunu söylemem gerekiyordu. Doğrusunu anlatmaya yetecek vakit vermese de olurdu. Tamam, bari özür dileyebilseydim...
Tamam, kabul. Sadece yanımda olsa yeterdi, konuşmasam da olurdu.
(...) Yazamazdım ben ama susmazdım da. Yazarak değil, derdini konuşarak anlata(maya)nlardım. Saatlerce, günlerce, her defasında anlaşılmak, sevilmek uğruna yorgun düşsem de; bitip tükenmeden, hatta gittikçe daha da fazla yanlış anlaşılarak, dilimin kemiksiz oluşunu hesaba katmayı unutacak kadar hesapsız, kitapsız anlatırdım...
Yazamazdım ve hiç yazamam zannederdim üstelik. Bir gün konuşacak kimsem kalmayacağını düşünmediğim gibi, düşünmezdim bir kaleme dert yanacağımı. Telefon açıp konuşmak yerine, mesajlaşan insanları anlamayışımla aynı hikâye bir yerde. Ama oluyormuş... Kalp kırılınca, seni duyacak kimse kalmayınca, istesen de çıkmıyormuş sesin... Sen; acı nasıl çekilir öğren diye belki de... O gün geldiğinde; yanında kimse olmuyormuş.
(...) Masal gibi geliyor belki ama ben o gece öğrendim; benim yazmam gerekiyormuş!
Hem yazınca hiç bir şey yarım kalmıyormuş. Kalem yorulmuyormuş anlatacakların bitmesiyse.
(...) Söylediklerim; ben altını çizersem, derinleşiyor. Noktasını iki fazla tuttuğum doğrular, hep devam edecekler... Katlanamayıp, bitirmek istediğim ne varsa tek noktamla son buluyor. Ünlemlerim hâlâ çınlıyor onun kulaklarında, biliyorum!
Devam etmesi muhtemel, mevcut yaralarıma virgüllerle alışmaya çalışıyorum, dokunsalar kanayacak yine biliyorum... Yazmak güç veriyor yani...
(...)Yazdıkça tazeleniyormuşum ben de. Yazdıkça nefes alıyormuşum aslında.
Onun söylediği gibi: nefes almak gibi gelmiyormuş yazmak içimden belki ama; sadece, yazarken nefes alabiliyormuşum işte. Benim için, bir nevi hayat mücadelesiydi yani. Yaşam savaşıydı. Nefes almak için, durmadan yazıyordum... Acı çekiyordum... Yazdım. Geçti.
(...) Canım acımıştı, bir hikâye yazdım.
Çok canım acıdı, bir kitap yazdım.
Yani, öyle canım acıdı ki; bir daha yazmam sandım. Canım acımazsa, hiç yazamam sandım.
Çok değil, sadece birkaç saat öncesine kadar, buna inandım. Sonra, sen geldin.
Hani o, gençliğim en masum sırdaşı, hani ablama soramadıklarımın cevabı, hani kimseye anlatamadıklarım... Kaygılarımın ümidi, çocuksu telaşlarımın tek şahidi; sen. Hani o; içinden nefes almak gibi yazı yazmak gelen kadın... Senin kalemin bana: “Yazacaksın! Daha iyisini yazacaksın! Yazmalısın!†demeseydi, yazmayacaktım... Canım bir daha acımaz sanacaktım, sen: “Seni çok üzecekler diye kaygılanıyorum†demeseydin... Öyle sanacaktım, yazmayacaktım işte. Benim için yazdıklarını okudum. Yanağımda bıraktığı serinliğini unuttuğum yaşlar, süzüldü yine. Hazırda bekliyorlarmış zaten, haklıydın!
Haklısın... Daha çok acıyacak canım. Hatırlattın...
Yaralarımı, gözlerimi kaçırarak gizlemeye çalışsam da, aslında biliyordum yeniden kanayacaklarını, tam olarak unutmuş da sayılmazdım yani.
Herkesten köşe bucak sakladığım korkularımı, elinle koymuş gibi buldun ve koydun önüme diyelim. Ama yine üzüleceğimi hatırlatman da değil, yeniden yazmamın sebebi. Acıdan geçmeyen şarkılar gibi değilmiş, hikâyeler. Sevincini de yazarmış kalem. Acıdan geçmezse, keyiflenirmiş hikâyeler, asla eksilmezmiş. Nefes kesildiğinde, ses çıkmadığında, yazarak hayatta kalınır demiştim ya; mutluluktan da nefesi kesilirmiş insanın. Yüzündeki tebessümle uyuyamazmış. Yorgunluktan ölse de, Saat sabahın 05:00’ini çoktan geçmiş olsa bile, yazabilirmiş böyle bir yazıyı. Mutluluğun yanağından bıraktığı, o ince sızı kaçırırmış uykusunu işte, ne bileyim... Olurmuş böyle... Mutluluktan da nefesi kesilir, yaşayabilmek için yazarmış insanlar... Yazdığı her satırının altını çizerek, içime işlediğim kadın: “Yazacaksın†dediğinde, “Korkma, ben hep senin yanındayım†dediğinde... Benim de mutluluktan nefesim kesilirmiş! Ve onun sayesinde hatırladım ki, sustuğum yeter! Artık, yazı yazma vaktim gelmiş.
Cihan...
4 Haziran 2011- 05:55 / Feneryolu [/SIZE][/INDENT]
[INDENT]İclal Aydın[/INDENT]
***
(...) İlk hikâyemi yazdığım günü hiç unutmadım...
Ağlamaktan yorgun düşmüş gözlerimi açmaktan acizdim. Ellerimin çaresizlikten tir tir titrediği o gece, hep aklımda. Gözlerimin kâğıdı seçemeyişine, ellerimin kalemi tutamayışına aldırış etmeden, başladım yazmaya... Hiç aklımda yoktu...
“Çok zor günler geçirirken vaktiyle...†fark etmeden başlamıştım, acılarımı hecelere bölmeye...
İçim, kanaya kanaya o kâğıda damlarken, etim çekiliyor gibi bir acı hissediyordum içimde. Nasıl anlatayım, konuşmak bir kenara; yutkunamıyordum bile... Bağırmaktan, haykırmaktan, yalvarmaktan çıkmıyordu, bir zamanlar yeri göğü inleten sesim. Ama benim anlatacaklarım vardı ona. Söyleyeceklerim bitmemişti, açıklamam gerekenler vardı daha... Hadi hepsini yuttum, söyleyeceklerimi de unuttum diyelim... Her zamanki gibi yanlış anlaşılmıştım bir kere. Yani tam olarak anlatamamıştım kendimi... En azından “tam olarak öyle demek istememiştimâ€... diyebilseydim keşke... Hiç değilse, bunu söylemem gerekiyordu. Doğrusunu anlatmaya yetecek vakit vermese de olurdu. Tamam, bari özür dileyebilseydim...
Tamam, kabul. Sadece yanımda olsa yeterdi, konuşmasam da olurdu.
(...) Yazamazdım ben ama susmazdım da. Yazarak değil, derdini konuşarak anlata(maya)nlardım. Saatlerce, günlerce, her defasında anlaşılmak, sevilmek uğruna yorgun düşsem de; bitip tükenmeden, hatta gittikçe daha da fazla yanlış anlaşılarak, dilimin kemiksiz oluşunu hesaba katmayı unutacak kadar hesapsız, kitapsız anlatırdım...
Yazamazdım ve hiç yazamam zannederdim üstelik. Bir gün konuşacak kimsem kalmayacağını düşünmediğim gibi, düşünmezdim bir kaleme dert yanacağımı. Telefon açıp konuşmak yerine, mesajlaşan insanları anlamayışımla aynı hikâye bir yerde. Ama oluyormuş... Kalp kırılınca, seni duyacak kimse kalmayınca, istesen de çıkmıyormuş sesin... Sen; acı nasıl çekilir öğren diye belki de... O gün geldiğinde; yanında kimse olmuyormuş.
(...) Masal gibi geliyor belki ama ben o gece öğrendim; benim yazmam gerekiyormuş!
Hem yazınca hiç bir şey yarım kalmıyormuş. Kalem yorulmuyormuş anlatacakların bitmesiyse.
(...) Söylediklerim; ben altını çizersem, derinleşiyor. Noktasını iki fazla tuttuğum doğrular, hep devam edecekler... Katlanamayıp, bitirmek istediğim ne varsa tek noktamla son buluyor. Ünlemlerim hâlâ çınlıyor onun kulaklarında, biliyorum!
Devam etmesi muhtemel, mevcut yaralarıma virgüllerle alışmaya çalışıyorum, dokunsalar kanayacak yine biliyorum... Yazmak güç veriyor yani...
(...)Yazdıkça tazeleniyormuşum ben de. Yazdıkça nefes alıyormuşum aslında.
Onun söylediği gibi: nefes almak gibi gelmiyormuş yazmak içimden belki ama; sadece, yazarken nefes alabiliyormuşum işte. Benim için, bir nevi hayat mücadelesiydi yani. Yaşam savaşıydı. Nefes almak için, durmadan yazıyordum... Acı çekiyordum... Yazdım. Geçti.
(...) Canım acımıştı, bir hikâye yazdım.
Çok canım acıdı, bir kitap yazdım.
Yani, öyle canım acıdı ki; bir daha yazmam sandım. Canım acımazsa, hiç yazamam sandım.
Çok değil, sadece birkaç saat öncesine kadar, buna inandım. Sonra, sen geldin.
Hani o, gençliğim en masum sırdaşı, hani ablama soramadıklarımın cevabı, hani kimseye anlatamadıklarım... Kaygılarımın ümidi, çocuksu telaşlarımın tek şahidi; sen. Hani o; içinden nefes almak gibi yazı yazmak gelen kadın... Senin kalemin bana: “Yazacaksın! Daha iyisini yazacaksın! Yazmalısın!†demeseydi, yazmayacaktım... Canım bir daha acımaz sanacaktım, sen: “Seni çok üzecekler diye kaygılanıyorum†demeseydin... Öyle sanacaktım, yazmayacaktım işte. Benim için yazdıklarını okudum. Yanağımda bıraktığı serinliğini unuttuğum yaşlar, süzüldü yine. Hazırda bekliyorlarmış zaten, haklıydın!
Haklısın... Daha çok acıyacak canım. Hatırlattın...
Yaralarımı, gözlerimi kaçırarak gizlemeye çalışsam da, aslında biliyordum yeniden kanayacaklarını, tam olarak unutmuş da sayılmazdım yani.
Herkesten köşe bucak sakladığım korkularımı, elinle koymuş gibi buldun ve koydun önüme diyelim. Ama yine üzüleceğimi hatırlatman da değil, yeniden yazmamın sebebi. Acıdan geçmeyen şarkılar gibi değilmiş, hikâyeler. Sevincini de yazarmış kalem. Acıdan geçmezse, keyiflenirmiş hikâyeler, asla eksilmezmiş. Nefes kesildiğinde, ses çıkmadığında, yazarak hayatta kalınır demiştim ya; mutluluktan da nefesi kesilirmiş insanın. Yüzündeki tebessümle uyuyamazmış. Yorgunluktan ölse de, Saat sabahın 05:00’ini çoktan geçmiş olsa bile, yazabilirmiş böyle bir yazıyı. Mutluluğun yanağından bıraktığı, o ince sızı kaçırırmış uykusunu işte, ne bileyim... Olurmuş böyle... Mutluluktan da nefesi kesilir, yaşayabilmek için yazarmış insanlar... Yazdığı her satırının altını çizerek, içime işlediğim kadın: “Yazacaksın†dediğinde, “Korkma, ben hep senin yanındayım†dediğinde... Benim de mutluluktan nefesim kesilirmiş! Ve onun sayesinde hatırladım ki, sustuğum yeter! Artık, yazı yazma vaktim gelmiş.
Cihan...
4 Haziran 2011- 05:55 / Feneryolu [/SIZE][/INDENT]
[INDENT]İclal Aydın[/INDENT]
