Bir öykü tadında yaşamaktı hayalimiz. Küçük bir çocukken başlamıştık düşlerimize; büyüyecek, aşık olacak, kavuşacaktık…Bu öykünün senaristimi çok gaddardı yoksa biz mi beceriksizdik. Bunu anlamaya, yaşadığım yıllar yetmedi, ömür yeter mi ? Bilmiyorum... Nasıl buram buram sensizlik kokuyorum bilemezsin. O kadar keskin ve sert ki bu koku ; ciğerlerimi yakıyor, gözlerim doluyor, nefes alamıyorum.

Henüz on sekizimde çılgınca aşk zamanlarım vardı. Dostlarım ,arkadaşlarım ve sen…Sana benden bir parçasın dediğim günler ne kadar yanılmışım. Üzerime aslı gibidir mührü vurup, senin yerine verseler; hiçbir şey fark etmez, çünkü ben tamamen sen olmuşum…

Düne dair özlediğim onca şeyin arasında bir tek ben yokum. Dostlarımı özlüyorum, mahallemi, arkadaşlarımı, oynadığım oyunları, seni; seni her şeyden çok özlüyorum. Bir tek kendimi özleyemiyorum. Terk edilmiş bir kasaba gibiyim, her bir yanım virane, yıkık dökük…Ruh halime uygun bir yer buldum bugünlerde, kendimle beraber kurtarmak için çabalıyorum, sonunda belki birlikte yok oluruz, belki ikimizde kurtuluruz.

Seni , dostlarımı , arkadaşlarımı , işimi, hepsini çok sevmeyi becerebildim de, hiçbirinize sahip çıkmayı beceremedim. Ama bir yönden vicdanım çok rahat ; ihanet benim semtime hiç uğramadı. Hiç birinize hainlik etmedim. Benim için çok şey söyleyebilirsiniz ama hain diyemezsiniz, gerisi bu vakitten sonra benim için teferruattır.

Bu sefer veda edesim var sana, oysa ben hiç sevmedim vedaları, her veda yeni bir hüznün başlangıcıdır aslında…