İlk okul günümü hatırlıyorum da şimdi ki nesiller gibi anne babalar götürmüyordu , yanında kalmıyorlardı tek başına gidiyordun daha 6-7 yaşında bir çocuk tek başına evden okula okuldan eve gidiyordu…Tam kendime güvenimin geldiği o ilk günde tanımadığım onca insanın arasında sanki kaderin o yaşattığı andaydım…

En arka sıranın bi önündeydim daha ilk gün çantamı nereye koyacağımı bilmiyordum arka sıraya bıraktım çantamı...Çanta dediğim öyle boyuma göre de değildi he annem de bi hastalıktır her zaman herşeyin büyüğünü alır önümüzde ki seneler de de kullanabilmek için…Kocaman çantamı arka sıraya bıraktım . Sonra arkadan bir çatık kaşlı suratsız benden biraz daha büyük duran bi çocuk eliyle omzumu dürttü … Kızdı bana çantamı oraya bıraktığım için işte o an öğrendim çantamı kendi sırama koymalıydım … Ve o çocuktan nefret ettim beni korkuttuğu için.

Bu onunla hatırladığım ilk anımdı sonra taşındılar.Tekrar geldiklerinde 4. Sınıftaydık.Yine o kızgın ifadesi vardı yüzünde sanki hayatın ağırlığını çocukken yüklenmiş gibiydi … Sürekli bakışıyorduk sürekli beni kıskandırmak için başka kızlarla konusuyordu hiçbir zaman sevdiğinden emin olamadım.Ben başkalarıyla konuşuncada bana küserdi …Haksızlıktı bu

5. sınıftaydık…Bi gün beni sınıfın kapısının oraya çağırdı .Kapıyı da kapattı bana baktı hissediyordum bakışları üzerimdeydi. Ben ise yerde ki taşların modelini çözüyordum.Bana ‘sevgilim olur musun’ dedi…duyduğum gibi içeri kaçışım bir oldu.Bakamadım yüzüne haftalarca çok utandım … oysa beklediğim hayal ettiğim umduğum buydu …
Sonra biz taşındık İstanbula…Ozamanlar haber vermek birine öyle kolay değildi . Veremedim ona haber.Hep benim geleceğim günü beklemiş (bunu sonraları bana kendi söyledi ) Yakın arkadaşım bizim taşındığımızı söyleyince başından aşağı kaynar sular dökülmüştü…
Üzerinden 8 sene geçtikten sonra internetten vasıtalar çok uzun işte bi şekilde birbirimizi bulduk yine şehirler vardı aramızda …İlk aşkımdı o benim ben de onun…Bana hep ilk ve son aşkımsın derdi.

Geçmişi hep tekrarladık döktük eteğimizde ki taşları…meğer birbirimiz hakkında hatırladığımız unutamadığımız okadar şeyler vardı ki…üzerine bir de yeni hayallerimiz vardı bir o kadar da engellerimiz.Aşılması çok zor hatta imkansız gibi geliyordu bana ozaman.Ailem istemiyordu!..çok genç ve çok seviyordum ama bu yük fazlaydı bana Ailemi seçmek zorunda kaldım onu terk ettim.Oysa benim için o kadar şeylere hazırdı ki o kadar cesurdu ki yaşından çok daha cesur çok daha olgundu.Ama ben değildim.Bırakıp gittim
Belki yıllar sonra tekrar karşılaşacağız . ikimizin de farklı hayatları olacak. Yine sevdik belki yada seveceğiz. Ama unutmayacağız nasıl sevdik birbirimizi.İlk aşklar unutulmaz derler ya unutulmaz gerçekten unutulursa eğer aşk değildir o .

Onun şuan bi sevdiği var ben ise yeni bir hayat kurmaya adım atıyorum…Yine seviyorum ve seviliyorum şimdi ona baktığımda yanında ki kızı kıskanmıyorum aksine bi tebessüm atıyorum ve tekrar o hissi hatırlıyorum değişik bir duygu sanırım ben de kaybolmayacak…Dilerim soyadı ile seslenilen ilk aşkım çok mutlu ol seni üzüp yarı yolda bıraktığım için şu an ki aklımla pişmanım…Ama her işte bir hayır vardır bizimde sonumuz böyleymişâ€¦Belki bana kızgınlığından sen beni çoktan unuttun o yüzden yollarımız kesişmesin tekrar o anlara gitmek istemem…
Rabbim seni mutlu etsin…


Zencefil 25.02.14

Ne desem ki !
Bazen ne desem boş gelir bana.
İşte öyle bir yazı bu, duygu dolu samimi.
Yaptıkların yada yapmadıklarınla ilgili yorumu da doğru bulmuyorum.Vazgeçmeleri kabul edecek bir yapım yok çünkü.

Okurken duyguları hissederek okudum yazdıklarını, kimi yerde senin yerine, kimi yerde karşı tarafın yerine, koydum kendimi...İlginç bir histi.

Sonra şu çıktı ortaya bende...

Sen giderken,
Ne kal diyebildim, ne de git...
Öylece bakıverdim sadece, buz gibi..
Senden sonra bana kalan neydi;
Sadece; bir ben, tıpkı sen gibi...

Bazen vazgeçmeler kolay gelir insana bazen doğru bazen yanlış...Cesaret olmayınca kolayı seçiyorsun benim cesaretim yoktu çünkü daha gençtim bilmiyordum...Şuan ki aklımla ozaman da olsaydım vazgeçemezdim

ben giderken,
ne kal dedin ne de git
oysa kal deseydin yaran değil de yarin olurdum.

teşekkürler Xesar yorumun için...

Her olayda detayları yaşayanlar bilir.O gün için kendin için doğru olan bir karar vermişsindir.
Bugün kararlarını sorgulamak o günleri geri getirmeyeceği için hatıralarda saklı kalması daha güzel.

Elbettee

Bu arada ek olarak;
Bu yazı yazma işini biraz daha sıklaştırsan güzel olacak okuyacak bir şeyler olsun

Kafamda cümleler dönüyor lakin bi yazıya dönüştürmekte zorlanıyorum...

O zaman bir gün beraber bir şeyler yazarız

İnşallah diyelim...Bana göre insan mutlu iken yazamıyor belki ben yazmaya mutsuz iken başladığımdan dolayıdır bu düşüncem.Seviyorum seviliyorum acım yok ayrılık yok mutluluğuda yazamıyorum napcam şükürler olsun dicem

Yazmak sancılı bir iştir. Yazarken hissetmeye çalışmak gerekir, bazen bir cümle için hatta doğru kelime için saatlerce düşünür insan.Mutluluk ve mutsuzluk konusu biraz karışık bu durum için. İnsan her an yazabiliyor da üzüntülü anlarda sanırım daha çok hissederek yazılabiliyor.