Hayat mı yalan yoksa ben miyim yalan olan? Sensizliğe en güzel çare sensin diye bağırırken bile sesim kısılıyor. Konuşamıyorum. İçimde biriken en güzel aşk sözlerini bile anlatamıyorum sesim kısılıyor. Buradayım diyorsun,buradayım işte… Geliyorum sana doğru koşar adımlarla… Sana yaklaştıkça uzaklaşıyorsun,koştukça kaçıyorsun ve hala buradayım diyorsun,buradayım işte…
Orda olduğunu,beni beklediğini biliyorum. Ama gelemiyorum,geldiğimde ise yoksun… Yıldızları sayıyorum ve bir dilek tutuyorum yokluğunda. Her dileğim sensin aslında. Bazen gerçekleşen bir dilek oluyorsun sonunda hüsran olsanda…
Şiirler okuyorum yokluğunda;
“Ben sana mecburum bilemezsin,
Adını mıh gibi aklımda tutuyorum..” diye başlıyor Atilla İlhan’ın o muazzam şiiri… Şarkılar söylüyorum kısık sesimle,duymayacağını bildiğim halde.
“Beni koyup gitme ne olursun,
Durduğun yerde dur!!!” diye bağırıyorum Yaşar’la beraber…
“Ben sana mecburum bilemezsin,
Adını mıh gibi aklımda tutuyorum..” diye başlıyor Atilla İlhan’ın o muazzam şiiri… Şarkılar söylüyorum kısık sesimle,duymayacağını bildiğim halde.
“Beni koyup gitme ne olursun,
Durduğun yerde dur!!!” diye bağırıyorum Yaşar’la beraber…
Çiçekler büyütüyorum penceremin önünde. Hercai menekşeler, kasımpatılar, akşamsefaları … Gittiğinde yeni almıştım menekşeleri. Ne güzelde büyümüşler. Hele Kasımpatılar.. Nasıl da açmışlar rengarenk… Farkında değilim… Kuş besliyorum odamda… “Can” demeyi öğretiyorum ona. Kocaman oldu o da kafesi dar geliyor artık…
Sahi bu kadar çok mu oldu gideli? Bu kadar çabuk mu geçti zaman? Biz bu kadar ayrı mı kaldık birbirimizden…? Her şey bu yalan düzende devam mı ediyor hala? Biz hala aynı mıyız? Değiştik mi yoksa? Gerçek dünyaya dönmeyişimin sebebi bu. Kendi dünyamda sen varsın,kuşum var,çiçeklerim var rengarenk açan, dilek tuttuğum yıldızlar,okumaktan bıkmadığım şiirler var… Şarkılar var kısık sesle söylediğim… Ve hep söylemeye devam edeceğim…
canm paylaşımın için çoq tşkrler 