02-22-2007, Saat: 01:57 AM <
Yeni Üye
Çevrimdışı
-
Yorumları:
2,252
-
Konuları:
302
-
Kayıt Tarihi:
Nov 2006
-
Rep Puanı:
Hayat soguk, yagmurlu ve vurdumduymaz bir Istanbul gecesiydi... Ve gece yagan yagmur hep ürkütürdü beni. Yagmur degil yalnizligimdi pencereleri damla damla yalayan, yillarimi dolduran sensizlikti... Hep bir yani yarimlik, hep senden uzaktalik, hayattaki tek 'kimse'mden yoksunluk, yani kimsesizlikti. Bir kavusma mucizesine inanma yolunda harcanmis bir hayatin ansizin sonuna gelme, ve o mucizeyi yasayamadan bir basina ölme korkusuydu yagmur…Yine yagmur yagiyor, yine gece... Yine Istanbul... Ve sen kollarimin arasindan siyrilip kalkiyorsun yataktan. Nereye gidiyorsun sevgilim? Sadece sana sarilarak uyudugumda nefes alabiliyordum. Beni kollarina aldiginda, yüzümü masumiyetinin yurduna, o kimsesiz boynuna dayadigimda, kokunu kalbimle soludugumda... Uykun benim cennetimdi. Çünkü cennet sadece ikimizin olabildigi yerdi benim için. Ne sana asik kadinlar, ne sevdiklerin, ne geçmisin, ne yarinin...Uykunda sadece ikimiz vardik. Askima dar gelen sevgi sözcüklerine ihtiyacim yoktu orada. Sana sevgimi anlatmaya, ispat etmeye ihtiyacim yoktu artik. Askimizin kokusuydu sana beni anlatan, sana seni anlatan.... Beni gerçekligin o soguk, o köpüklü dalgalariyla yutan ve alip alip senden ötelere savuran hayatin disindaki tek kaçis tünelimdi uykun. Önce kolunu çekerdin basimin altindan, sonra sirtini dönerdin. Usulca sarilirdim sana arkandan, seninle ya da sensiz geçen yillarin hasretiyle... Ardindan yavas yavas kollarimin arasindan siyrilirdin...Yillardir tasimaktan yorulmadigim hasretin, tenimden tenime akan o ates, agir gelirdi bedenine... Uyuyamiyorum, nefes alamiyorum, lütfen sarilma, derdin... Yatagin bir ucuna siginmis bedeninden kovulmak, hayatindan kovulmak gibiydi benim için. Sigindigim, soluk aldigim tek cennetten kovulmak gibiydi. Beni uykunda terk etmen, gerçek hayatta terk edisinden bile agir gelirdi. Yanibasindaki sensizlik, o rutubetli evimdeki, o bastan ayaga sen olan evimdeki unutulmuslugumdan çok daha agir gelirdi. Seni kaybetme korkusu öyle islemisti ki hücrelerime...Yataktan dogruldugun anda bu korkuyla açilirdi gözlerim. Bilinçaltim konusurdu benim yerime... Su içmek ya da tuvalete gitmek için kalktigin asla aklima gelmezdi. Gittigini düsünürdüm yalnizca... O saatte kendi evini terk edip, nereye gidebilecegini sorgulamadan, sadece beni o sonsuz hiçlikte, o en masum rüyada, cennetimizde, uykumuzda bir basina birakip, kaybolacagindan korkardim. Bana hep ayni soruyu sorduran bu yüzyillik korkuydu iste: Nereye gidiyorsun sevgilim? Beni yeniden hayatin içinde, gerçeklerin ortasinda bir basina mi birakiyorsun? Beni yeniden unutulus sürgünlerine mi gönderiyorsun? Nereye gidiyorsun sevgilim? Oysa seni uyutmayan içindeki o yanginli hesaplasmaydi. Gece iner, asiklar, yüzler, bedenler, anilar kaybolurdu; sadece ikimiz kalirdik. Ve sen uykunda sevgimle hesaplasmaya dalardin. Cennette cehennemi hatirlardin.Dönüp geriye bakiyorum da, sanki yillar degil yüzyillar geçmis aramizdan... Aramizdan ayriliklar, ihanetler, kayboluslar, vazgeçisler, yeniden bulmalar, korkular, yalnizliklar, savrulmalar geçmis. Ve bu iliski ne çok biçim degistirmis... Seni yollarca, sehirlerce uzagindan sevdim. Seni kelimelerce, siirlerce yakinindan sevdim. Seni dünya üzerinde sanki ilk kez benim için kalemi eline alip da yazdigin mektuplarca sevdim. Seni umutsuzca, beklentisizce, hayallerce sevdim uzagindan. Hayatimi öyle oldugu gibi biraktim. Sehrine geldim, ama kalbine giremeden sevdim. Neydik biz o yillarda hiç düsündün mü? Neydik birbirimiz için sevgili? Geldim. Bana destek olacak, sirtimi verecegim bir askin yoktu arkamda. Kendime yeni bir hayat kuracagim yalanini, kendim dahil, sen dahil herkese söyledim. Oysa tek istedigim seninle birlikte bir hayatti. Öyle cesaretsizdim ki karsinda ve öyle açik sözlüydün ki bana karsi, ancak iddiasiz bir siginmaci olabildim hayatinda. Hayatina iltica etmek isteyen bir yürek sürgünü... Bir ask meczubu sadece...Dürüstlük kimi zaman yalanlardan çok daha acimasizmis, sevgili... Gerçegin buzdan ülkesinde yapayalniz kalan yürek, hayatta kalabilmek için yalanlari bile özleyebilirmis kimi zaman... Bana aksini ispat etmek için elinden geleni yaptigin o yillarda, buzlar ülkesinde biraz olsun isinabilmek için, aslinda beni sevdigin yalanina inandirmistim ben de kendimi... Askima kapali bir kapinin önüne birakilmis yarali bir kus gibiydim. Inanacak, bir ibadet gibi yasayacak tek seyimdi senin askin. Karsiliksiz, güvensiz, sessizce yasanan bir ask... Nasil da hoyrattin bana karsi... Kalbinde degil miydim gerçekten? Neydik biz söylesene? O yillarda senin neyindim ben sevgili? Can yoldasin mi? Yol arkadasin mi? Dostun mu? Sevgilin mi? .. Sonra bir gün geldi ve unutuldum. Ve bu sorular birer birer biçak gibi saplandi yüregime ve yüregimde yanitlarini buldu. Unutulus hepsinin acimasiz cevabi oldu. Sonrasi dipsiz bir karanlik... Sonrasi çaresiz bir çildiris... Hayata karismamak için tek kalkanim, tek siginagimdi askin. Tek silahimi yitirdim ve hayata teslim oldum. Aldi beni savurdubaska bedenlere, parçasi olamadigim o kirik dökük öykülere... Kirginlik kimlik degistirdi ve vazgeçis oldu benim için. Unutmanin en agiri unutamadan unutmaktir. Seni sonsuza kadar kaybetmek kimlik degistirdi ve unutmak oldu benim için. Seni unuttugum yalaniyla hayati kandirmaya çalisinca hayat hiç olmadigi kadar acimasiz tokatlar indirdi yüzüme... Sonrasi dipsiz karanlik... Sonrasi hatirlamaya bile dayanamadigim düs yikimlari... Sonrasi kesif, karanlik ve rutubetli bir kuyu... Koskoca bir bosluk... Sonrasi 'yalnizlik' kelimesine Aşk özgürlük müdür?... Tutsaklık mı?
02-22-2007, Saat: 10:30 AM <
Yeni Üye
Çevrimdışı
-
Yorumları:
454
-
Konuları:
5
-
Kayıt Tarihi:
Dec 2006
-
Rep Puanı:
ÇOK GÜZELMİŞŞ EMEÄžİNE SAÄžLIK...
02-23-2007, Saat: 12:18 PM <
Yeni Üye
Çevrimdışı
-
Yorumları:
2,252
-
Konuları:
302
-
Kayıt Tarihi:
Nov 2006
-
Rep Puanı:
nisanyagmuru_50 Adlı Kullanıcıdan Alıntı:ÇOK GÜZELMİŞŞ EMEÄžİNE SAÄžLIK... tesekkürler arkadasım
|
