Uzun zamandır bu kadar heyecan taşımıyordum ruhumda. Gece tek tek söndürdüm yıldızları. Kan ter içinde kaldığıma bakma, güneşi uyandırmaktan geliyorum.Gittiğinden beri doğmamıştı şafağımda.Hep karanlığın gizeminde kaybetme nedenlerimi bulmaya çalıştım.Tuttuğum nefeslerim geldi aklıma. Kelimeleri susturmak için yutkunmalarım. Bakışlarıma düşmesin diye gün ışığı,gözlerimi yumardım. Dizlerimi bağlardım sana koşmamak için. Ellerimi dolardım kendime,Yakarmak istemiyordum seni Tanr’ıdan.Olmayacak duaya amin dememeyi çoktan öğretti hayat. Beklentilerle hareket etmemeyi ve sadece susuyordum.Yapabildiğim en güzel ve bana ait en özel tavrımı takınıyordum sana. Sana ait güzeli-çirkini,iyiyi, kötüyü hazmediyor şimdi sevdam.Öğütüyorum duygumu. Belki adını koymak için, belki olan adından caymak için. Sana uzak kalıyorum.Bu, kendime yakın kılıyor beni.Kendimi mi senden çok seviyorum? seni mi benden koruyorum? bilmiyorum..susuyorum... Kaçışlarım belki kendimden, belki bende ki senden...Tutsak kalmak istemiyorum duygulara. Çılgınlıklara karşı direnci yok bedenimin..boşverdimciligi zaten ögrenmedim. Zaman su gibi akıp gidiyor hüzün birikintimden. Bir titreme beliriyor durgun sahillerim üzerinde. Düne kadar hep aynıydı gidişlerin. Beni bana, beni sensizliğe bırakışların. Dingin sularımda işkencelerim başlardı. Boğulduğumu zannederdim tenin yerine gözyaşımda. Kururdu sevdam pınarlarım boşaldıkça.. Ne demem gerek şimdi...Nasıl şekillendirmeliyim elimdeki çamurdan hayatı. Bir su döküp temizlemek mi? ya da üstüme başıma bulanmasına izin mi vermeliyim? Bu yüzden uyandırdım ya güneşi. Sensiz daha aydınlatsın diye yolumu, sadece sen için çarparken üşüyen yüreğimi ısıtsın diye... Geldiğim tozlu yolları arındırsın diye geceden.Dedim ya, içim içime sığmıyor diye. Çocukluğumu yaşamaya karar verdim bu sabah. Önce çamurdan heykeller yapmaya başladım.Gerçek hayattaki sanal yüzleri koydum.Sonra ruh vermek için sanalda ki gerçek yürekleri.Küçük arabalar yaptım, bir de oyuncak bir tren. Canımı acıtanları bindirip göndermek yada sıkılanın binip gitmesi için.Misketlerimi yuvarladım balıklara. İp atlattım kelebeklere. Topaç çevirir gibi çevirdim anılarımı. Pembe bulutları takıp yıldızlı değneğime pamuk helvalar yapıyorum çocukluğunu özleyenlere. Şimdi yola çıkıyorum...sensiz doğan güneşin tadını çıkarmaya. Eminim ki bundan sonra da tüm yalnızlar için ben uyandıracağım güneşi... 
