Bedenimi teslim alan hüzün , ruhumu çepçevre saran kırık düşler ve içimde senden bana arta kalan cam kırıkları var...
Hiç kimse dindiremez ayrılığın sessiz ama yürekten gelen isyanlarını.
Sen karanlık geceleri mi teslim alan yalnızlığa inat bütün geceyi sevdiğinin düşleriyle geçirebilirmisin?
Gelemeyeceğini bile bile sanki her an hüzün denizinden kalbimin sevgi sahillerine uğrayacakmış gibi gözlerini uykuya haram edip sabahlara kadar onu beklermisin ?
Gözlerindeki mutlulukları sadece iki dakika hissedebilmek için ölmeyi göze alır mıydın?
Ben seni bu kadar içten seviyorum...
Karanlık gecelerin puslu sabahlara merhaba dediği, sahte gülüşlerin ilkbaharda hasret çiçekleri açtıgı ,
ayrılıkların cirit attıgı zamanlarda buldum seni.
Gözlerinde kilitliyim ben...
Sen ise ; yüreğime mühürlenmiş aşk şiirlerinin en mutlu satırlarısın.
En yalnız zamanlarımda gönlümün senden önce gizli kalmıs kapılarını ve ayışığını senin gözlerinde görüyorum...
Hep gözlerinle parlıyor gözbebeklerim..
Sevgimi ve hasretimi senden bana kalan bu öksüz kentin yalnız sokaklarına bırakıyorum.
Ayrılık çeken
yüreğimi çorak topraga veriyorum.
Ve sana olan özlemlerimi umutsuz yarınlarıma sevda tohumu olsun diye
ekiyorum .
Boş şişeyle bardakta titremekte mum alevi, oda soguk ve de karanlık...
Dışarıda kır çiçeklerinin üzerlerine hasret yagmurların hüzünlü damlacıkları düşmekte...
Yine sabahlar olacak yorgun gecelerden sonra ama sen yine....
Sonbaharda esen rüzgarla bir sağa bir sola savrulan kuru yaprak tanesi ,
düşeceğini bilse belki de ilkbaharda amansızca esen rüzgara meydan okumazdı...
Ben sonbaharın geleceğini bilsemde azraili ve de ölümü karşıma alsam da seni sevmekten
vazgeçmeyeceğim...
