Rüzgarlı bir tepenin yamacındayım şimdi
kent suskun
ve istasyonlar ayrılık için var bu şehirde
imlası buzuk, üşümüş ve kirli bir çocuk olurum seni düşünürken
ömrüme iliştirdiğim martı leşleri yamalı bir geçmişi oynar
imtihanlar ve intiharlar üzerine kurulu hayatlardan
gecenin en serseri yanını alırım günceme

durup durup şiirler yazmak yoluna
yeni bir yaşam biçimim oldu son günlerde
kendimi sende kalabalık buluşum belki de bundan
her gece yorganımın altında sakladığım
kırlangıç sürüleriyle geliyorum sana
sen uykudayken
babam her gece ölüyor şimdilerde
annem nihavent bir çığlık oluyor
bana en çok sensizlik koyuyor
sonra babilin asma bahçelerine asıyorum kendimi
uyanmak için

eski bir aşkını anlatıyorken bana
konuştuklarından yapılma bir sessizlik oluyor ağzım
kaç kez kanıyorum bir bilsen
(ya da hiç bilmesen)
sesinin ardında yüzün sessiz bir tabanca gibi duruyor
kendimi kötü kurulmuş bir cümle sanıyorum
gece yüklü bir kamyon uykularımı solluyor

yastığının altında yalnızlığın var biliyorum
oysa ben senden bir bardak su istedim
akdeniz değil
son yalnızı benimdir bu kentin
istanbul arkamdan gelir
ey hüznü yüzünde gülücük diye taşıyan kız
hep kendine mi saklarsın çocukluğunu

ağzıma bir bulut bulaşsa da yokluğundan yapılmış
kayadan seken kurşun
en serseri yanımız olur kimi zaman
ve ben hep kendimi terk ederim senden
her katilin aşkı
her aşkın katili
bir öncekinin faili
hep ben olurum
hep ben ölürüm

içime uzanan koridorların ortasından
hep gülerdin beni görünce
bense sana hep geç kalırdım
sona kalırdım
sonra kanardım

yağmurlarla inseydin içime
içim senden yanaydı
yüzümdeki işgaller senden karaydı
seni sevmek en gizli ağlama biçimimdi
sana yazacaklarım sil sil bitmezdi
ve ben
sende hiçbir şeydim
sen bende her şeyken
canım
yastığının altında biriktirdiğin yalnızlıklarım
kendine varlaşıp bana yoklaşan biri yapar seni
ve ne kadar kaçsan o kadar yakınsındır aslında kendine
geciken sevdalar yıkık kentlere benzer bilirsin
ve sevgisizlik alır bir gün seni benden
işte bu yüzden
sen hep sevil
hep sevil
sevil

Günlerdir yüreğim hadi ara diyor...
Aklımsa acaba müsaitmidir diyor.
Ne yüreğimin istediğini yapabiliyorum,
Ne de aklıma sen biraz sus diyebiliyorum.
Öylece bir suskun bekleyişteyim.

Geçen gün nette yayınlanmış resimlerini buldum.
Tek tek kaydettim.
Sonra her ebatta kestim,rötüşledim.
Sanki resmin 2 tane değil de 10 larca gibi oldu.
Bilgisayarımda masaüstüm,telefonumda ekranım da
Sen varsın artık.
Dün çalıştığın yere geldim.
Olur ya belki görürüm diye...
Olmadı.
Göremedim.
Benden önce gelenbiri seni görmüş
Biraz daha erken gelseydim seni görebilecektim.
Olmadı.
Hayat küçükbir süprizi bile bana çok görüyor bu aralar.
Ne yapalım?
Sen iyisin ya...
Bunu bilmek de güzel.
Seni anlattım dün akşam seni görebilen kişiye...
Çok şaşırdı.
Şimdiye kadar nasıl sakladın dedi.
Aslında saklamadım ki...
Bilmesi gereken hep bildi.
Önemli olanda buydu.
Bazı şeyler söyledi.
Tokattan ağırdı.
Yüreğim acıdı.
Benim sana olan duygularım basit değil.
Senin ise varolduğuna inandığım benliğin.
Bazı şeyler o kadar ağırdı ki...
Dün gece sabaha kadar uyumadım.
Yazmak istedim.
Yapamadım.
Biraz önce uzun bir sms yazdım amagönderemedim.
Ben seni öyle çok özledim ki...
Aramak istiyorum ama...
Duyamayacağım diye düşünmekten arayamıyorum.
Bu aralar senden gelecek küçük süprizler
Belki benim için mucizeler yapabilirdi....
Hayal kurmayayım değil mi?
Haklısın...
Ben sana geç kaldım.
Şimdi bu ne hak dileniş.
Anlamsız...
Beni affet meleğim.
Hoşçakal.