Biz mi zamanı tükettik yoksa zaman mı bizi, bilemiyorum... Zaten bugünlerde hiçbir şeyi bilmek istemiyorum. Kapattım dünyaya yönelik algılarımı. Tek başıma, kendimi, sesizliğimi dinliyorum.
Niye böyle olduk biz?
Niye yitirdik elimizdeki en değerli varlığı, aşkı? Oysa ben hala seviyorum seni. Öyleyse neden birlikte değiliz? "Sevenler ayrılmaz, ayrılıyorlarsa sevmiyorlardır " derim ya hep, o zaman söylesene, sen artık sevmiyor musun beni?
Galiba her şey, bu sorunun cevabında düğümleniyor. Aslında bu sorunun cevabını biliyorum da kendime itiraf etmek istemiyorum.
Hayır, sen de cevap verme... "Evet, artık seni sevmiyorum " deme bana; bu sözün ağırlığını taşıyacak gücüm yok.
Seni, seninle ilgili herşeyi düşünerek gecirmek istiyorum günlerimi. Senin beni, az benim sevdiğim kadar sevdiğini hayal etmek istiyorum. Böylesi daha kolay...
Biliyor musun, aşkta verilen sözlerin hiçbir öneminin olmadığını yeni anlıyorum.
O sözler, sadece içinde bulunulan anı bağlıyor. Bir saniye sonrası için bile söz vermemeli insan.
Zaten benim sana hesap sorma hakkım yok ki...
Ben, bırakıp gitmene, ihanetine, yalanlarına ve alaycılığına karşın hala sevmekte diretiyorsam seni, bu benim sorunum olmalı. Ben başa çıkmalıyım bununla...
Ağlayacaksam yalnız,
İsyan edeceksem yalnız,
Bağırıp çağıracaksam,
Lanetler okuyacaksam yalnız olmalıyım.
Aşkın bu karanlık, kahreici, bu ezici, yok edici yüzüyle baş etmeyi de öğrenmeli insan...
Yine de teşekkür borçluyum sana. Sen olmasaydın, ben o mutlu günlere asla kavuşamazdım, biliyorum. O şarkılar asla anlamlı olmazdı. Bu şehir, asla bu kadar güzel görünmezdi gözüme. Hatırlıyor musun, "Sen, İstanbul'sun" derdim de sana çocuk gibi sevinirdin. Bilirdin benim İstanbul'a beslediğim aşkı. İstanbul'dan kıskanırdın beni. Seni İstanbul'a özdeştirdiğimde de, "En büyük rakibimi yendim" derdin...
Ama itiraf ediyorum, İstanbul artık o eski istanbul değil benim için... Senden sonra, aynı tadı alamıyorum.
Seninleyken, ne kadar çok el ele çift görürdük bu kentin sokaklarında. Şimdi ya onlar azaldı ya da ben görmezlikten geliyorum. Ama yoklar ortada, yoklar işte...
Galiba sevgilim, Giderken sadece yüreğimi değil, İstanbul'u da götürdün yanında. Öyle olsun, İstanbul seninle kalsın, hasretin benimle...
Niye böyle olduk biz?
Niye yitirdik elimizdeki en değerli varlığı, aşkı? Oysa ben hala seviyorum seni. Öyleyse neden birlikte değiliz? "Sevenler ayrılmaz, ayrılıyorlarsa sevmiyorlardır " derim ya hep, o zaman söylesene, sen artık sevmiyor musun beni?
Galiba her şey, bu sorunun cevabında düğümleniyor. Aslında bu sorunun cevabını biliyorum da kendime itiraf etmek istemiyorum.
Hayır, sen de cevap verme... "Evet, artık seni sevmiyorum " deme bana; bu sözün ağırlığını taşıyacak gücüm yok.
Seni, seninle ilgili herşeyi düşünerek gecirmek istiyorum günlerimi. Senin beni, az benim sevdiğim kadar sevdiğini hayal etmek istiyorum. Böylesi daha kolay...
Biliyor musun, aşkta verilen sözlerin hiçbir öneminin olmadığını yeni anlıyorum.
O sözler, sadece içinde bulunulan anı bağlıyor. Bir saniye sonrası için bile söz vermemeli insan.
Zaten benim sana hesap sorma hakkım yok ki...
Ben, bırakıp gitmene, ihanetine, yalanlarına ve alaycılığına karşın hala sevmekte diretiyorsam seni, bu benim sorunum olmalı. Ben başa çıkmalıyım bununla...
Ağlayacaksam yalnız,
İsyan edeceksem yalnız,
Bağırıp çağıracaksam,
Lanetler okuyacaksam yalnız olmalıyım.
Aşkın bu karanlık, kahreici, bu ezici, yok edici yüzüyle baş etmeyi de öğrenmeli insan...
Yine de teşekkür borçluyum sana. Sen olmasaydın, ben o mutlu günlere asla kavuşamazdım, biliyorum. O şarkılar asla anlamlı olmazdı. Bu şehir, asla bu kadar güzel görünmezdi gözüme. Hatırlıyor musun, "Sen, İstanbul'sun" derdim de sana çocuk gibi sevinirdin. Bilirdin benim İstanbul'a beslediğim aşkı. İstanbul'dan kıskanırdın beni. Seni İstanbul'a özdeştirdiğimde de, "En büyük rakibimi yendim" derdin...
Ama itiraf ediyorum, İstanbul artık o eski istanbul değil benim için... Senden sonra, aynı tadı alamıyorum.
Seninleyken, ne kadar çok el ele çift görürdük bu kentin sokaklarında. Şimdi ya onlar azaldı ya da ben görmezlikten geliyorum. Ama yoklar ortada, yoklar işte...
Galiba sevgilim, Giderken sadece yüreğimi değil, İstanbul'u da götürdün yanında. Öyle olsun, İstanbul seninle kalsın, hasretin benimle...