Kızıl bulutların pencere önüme konuk olduğu zehir zemberek gecelerden biriydi.Birkaç satır karalama vaktidir, dedim...
"Yazma"yı, "yazmak" yapabilecek her şey buluşmuştu etrafımda. "Hadi, hadi!" diye çığlıklar atıyorlardı. Oysa ki ben, ne yazacağımı hiç bilememiştim.
Yazmak ne idi?
Sen?
Ben?
Hayır, ikimiz olamazdık. Ben yazıyordum, sen okuyordun.Düşünüyordun.Hatırlıyordun. Ama sen hiçbir zaman benimle yazmadın.
İkimizin olmadığı tek eylem, yazmak idi...
Şarkı söylemeyi severdim, mırıldanmadım da hiç, hep bağıra çağıra... Haykırmayı sevdim ben, "mırı mırı"lar benlik değildi.
"Seviyorum" derken de, haykırmıştım... Biraz fazlaca. Gülmüştük ya...
Bak, hatırladın... Yüzünde bir tebessüm oldu. "Gülmez misin sen?" diyen hırçın adamdan eser yok şimdi, usulca gülümsemeni izliyor, dudaklarından yansıyan sıcaklıkla ısınıyor belki...
Yazmak, ben miydim?
Hayır, ben olamazdım. Tamam, eylemlerimi hep şimdiki zaman,gelecek zaman,geniş zamanda;etkin ya da edilgen şekilde,birinci tekil şahısla kuruyordum. "Ben!" kokuyordu cümlelerim. "Ben seviyorum,ben yazıyorum,ben aşığım!" Ben kurguluyordum cümlelerimi, ama kendimden çok seni yazmaktaydım.
Senin içime işleyen kısmım var ya hani...
Sebep, sendin,(sensin),sonuç, yine...
Bardaktan boşanırcasına yağmur yağdıran sen değildin, kıpkızıla boyayan gökyüzünü; yıldırımlar düşüren burnumun dibine, beni ürküten de...
Rüzgârı camlarımı kırarcasına estiren de...
Kağıdı-kalemi elime veren sen değildin, "yaz" diyen de...
En sevdiğim ritmleri kulağımın ucuna bu denli yaklaştıran da...
Kelimelerimi sen dizginlemedin ya da sen açmadın tüm hazinenin kapısını ardına dek...
Şiirlerimin son mısralarına koşa koşa yerleşmedin, belki de koşmayı sevmezdin, rediflerde,kafiyelerde bulunmayı sen istemedin. Edebiyatı severdin de bu denli edebiyatla yoğurulmak ister miydin? Belki de hayır..
İmlâdan çıkıp, herbir noktalamaya dönüşmek aklının ucundan da geçmemiştir hiç.
Virgülün, noktalarımın, üç noktanın... Herbirinin seni ifade edecek olması, garip gelmez miydi sana önceden?
Yalnız, yürek çırpınışlarımın böyle güçlü,böyle gümbürtülü vuku bulmasının sebebi sen-s/d-in...
Cümlelerimi, bazen benim bile anlayamayacağım şekilde karmaşıklaştıran da...
Her şey `den sonra, hiçbir şey `de olmak...
Bunun ne anlama geldiğini hissettin mi daha önce?
Bil : Hiçbir şeyde bile sen varsın bundan gayrı...
Sebep sensin...
Sonuç : yine sen...
anla senden vazgecmem
