Hayat mutsuzlukla harcanacak kadar uzun deðil sevgilim. Dýþarýda bir yaþam var, heyecanlarýyla, mutluluklarýyla, cývýl cývýl akan bir yaþam. Biz burada "biz" olabilmenin kavgasýný verirken, ve tüm mutsuzluðumuza raðmen bunu baþaramazken, dýþarýda bir yaþam geçiyor. Doðan her güneþ için ömürden gidiyor derler. Ömrümüzden gidiyor sevgilim. Hayat ellerimizden akýp gidiyor...
Mutlu olmak istedim ben sadece. Seninle ve mutlu olmak istedim. Sensiz mutlu olmamýn imkaný yoktu sanki. Öyle çok sevdim ki seni, sen olmazsan gülemem, sen olmazsan yaþamayý sevemem gibi gelmiþti. Oysa çok sevmek yetmiyormuþ mutlu olmak için. Tek istediðim mutlu olmaktý. Seninle mutsuz olmaktansa, sensiz mutsuz olmayý kabulleniyorum þimdi. Belki sadece birimiz mutlu olabiliriz böylece...
Senin mutluluðun benim sevincimdir sevgilim...
Seninle olmak her þeye deðer demek isterdim sana. Seninle olmak için mutsuzluðu göze alabilirim demek isterdim. Ama olmadý. "biz" olmayý baþarabilseydik, sýnýrsýz, çýkarsýz sevebilseydik, belki. Sana karþý hiçbir kýzgýnlýk yok içimde. Sen her zaman seveceðim ama mutsuzluk içinde anýmsadýðým hoþ bir aný olacaksýn.
Belki böylesi doðruydu. Hiç doðru insan olamadýk birbirimiz için. Doðru yaþam deðildi. Doðru zaman deðildi. Oysa çok sevdim seni. Sen her zaman çok sevdiðim ve asla unutmak istemeyeceðim acý bir aný olarak kalacaksýn sevgilim.
