İnsan her zaman - aşk meleğini - arar hayatı boyunca.Onu yani - aşk meleğini - bulduğu zaman dünyalar onun olur,gözü hiç bir şey görmez.
Bir gün o güzel,o kutsal,o muhteşem aşk meleği ellerinin arasından, kalbinin en güzel köşesinden uçup gider.
İnsan ne olduğunu anlamadan,niye ellerinin arasından uçup gittiğini neden kalbinin en güzel yerini terkedip gittiğini anlamadan yoluna devam etmeye çalışır.
Bu güzel aşk meleği onu o kadar etkilemiş,onu o kadar güzel diyarlara götürmüş ki yolunu bir türlü bulamamış.Oysa ne kadar çok yapması gereken işleri olduğunu,daha yaşanacak ne kadar çok yılları olduğunu bilmeden benliği benliğinde,kalbi bedeninde olmadan her şeyini o güzel aşk meleğinde bırakarak yola devam etmiş veya yola devam etmeye çalışmış.
O kadar uzun yıllar geçmiş ki aradan ama o hala o güzel aşk meleğinin etkisinden kurtulamamış,o hala neden aşk meleğinin kendisini hiç sebepsiz terk ettiğini anlamaya çalışmış.
Ama kendisi de biliyormuş aşk meleğinin tekrar ona dönmiyeceğini ama yine de bir umut yoluna devam etmeye çalışmış. Ama olmuyormuş ne yapsa hangi yola gitse hangi çareye derdini anlatsa hep aynı yüzle hep aşk meleğinin o muhteşem yüzüyle karşılaşmış.
Ve evet o insan benim.Ve yine üzülerek evet aşk meleğim bana dönmedi, ama onu aramayı bıraktım, çünkü onun hala benim yanımdan benim kalbimin en güzel köşesinden gitmediğini biliyorum.