[b][b]Soğuk kış akşamlarından birinde yine o soğuk ekrana takılıp kalmıştı.. cama yağmur ne kadar şiddetli vurursa vursun aldırmıyordu.. içini ısıtan sadece bir gülüş yeterliydi.. aslında düşüncesi bu değildi.. “Yeni Bir Aşka Yelken Açmak”.. Belki de hiç geçmemişti aklından. Ama bildiği tek bir şey vardı.. İşten eve gelip o soğuk ekrana her baktığında onu görmekti istediği.. Zamana duruyordu sanki.. Geçmek bilmiyordu saatler.. Her zamanki gibi kovalamıyordu akrep yelkovanı.. o yokken..
Ve açtığında o sayfayı sıcacık bir “mrb” yetiyordu o güzel yüzündeki tebessümün oluşmasına.. Tek istediği gitmesin, bitmesin devam etsin bu sohbet..
Yine soğuk bir aralık akşamıydı.. bu sefer umutsuz oturmuştu ama o salak aletin başına.. nedendir bilinmez içinde tarifsiz, değişik bir duygu vardı.. Anlatamıyordu, paylaşamıyordu kimseyle.. kelimelere dökemiyordu bir türlü içinden geçenleri.. Ama kararını da vermişti.. Bugün ne varsa konuşacaktı.. Yine başlamıştı “slm”lar “mrb” lar.. Ama birden hiç beklemediği bir yazı gördü ekranda.. “Seni Seviyorum..” O anda ne diyeceğini bilebildi ne de ne yapacağını.. ağzından çıkan tek şey “ben de seni” oldu.. belki de beklediği bu değildi.. Aslında buydu istediği.. Ama belki zaman.. Belki de…
Kalakalmıştı.. Ağzından sadece iki kelime dökülüverdi.. “ben de seni” .. işte o gün başlamıştı o güzel sevda.. O büyük mutluluk.. Gün geçtikçe artıyordu sevgileri.. büyüyordu o mutlulukları.. dağları geçiyordu aşkları.. kalplerine sığmıyordu.. Aralarındaki uzaklık sevgilerini küçültmek yerine tam tersini gerçekleştiriyordu…. Gün geçtikçe büyüdü, büyüdü.. Artık içine sığmamaya başladı.. Bazen özlem doruklara ulaşsa da, acının en büyüğünü yaşasalar da bundan hiç şikayet etmediler.. Aksine şükrettiler YARADANA birbirlerini bulmaları için onlara bir fırsat verdiği için.. Koca alemde ruh eşlerini bulmalarını sağladığı için..
Mutluydular.. Göremeseler de yüzlerini.. kokusunu duyamasalar da.. göz göze gelemeseler de belki de bunları yaşayanlardan daha büyük bir tutkuyla bağlıydılar birbirlerine..
Ama vakti de gelmişti bir şeylerin.. Artık istek değil ihtiyaç duyuyorlardı.. sekiz aydır aşkı, her şeyi olan kişiyi hissetmek istiyorlardı.. bir şeyler olmalıydı.. bir şeyler yapmalılardı artık..
Ve gitmeye karar verdi.. tek istediği o cam ardında yaşadıkları büyük sevdayı görmek, hissetmekti.. bir kere kokusunu derinliklerine kadar çekebilmekti.. bir kere sarılsa belki, belki dokunsa, gözlerinin içine doya doya baksa bir sene yeterdi ona.. yetinirdi bunlarla.. Bunun için gitti.. aşkı için…
İlk gün göremedi sevdiğini.. ikinci gün de.. sol yanı acıyordu.. bunu ona söyleyemedi ama.. üzemezdi onu.. nasılsa önünde daha altı günü vardı.. ve sonra…
Buluştular sonunda.. onu ilk gördüğünde ne yapacağını bilemedi.. tıpkı ilk kez seni seviyorum dediğinde hissettiği gibiydi.. dile kolay sekiz ay olmuştu onu canının yarısı sayalı.. bir anda sarıldılar ve öylece kalakaldılar…. Belki on belki de yirmi dk.. zamanın ne önemi ardı ki artık.. yanındaydı.. onu hissediyordu, dokunuyordu.. kalbi yerinden çıkacak gibi oldu.. ne diyeceğini yine bilemedi.. ilk söylediği sözcük “aşkım” oldu…
Daha sonraki günler belki de hayatının son zamanlarındaki en mutlu günleriydi.. gezdiler, dolaştılar.. birlikte olmanın tadını doyasıya yaşadılar.. ama geçmemeliydi, bitmemeliydi günler.. durmalıydı zaman.. tıpkı o yokken olduğu gibi.. ama bugüne kadar kim karşı koyabilmiş ki zamana??? O da koyamadı..
Ayrılık vakti geldiğinde.. terminale vardıklarında ağlamak istiyordu.. hıçkıra hıçkıra.. bağıra çağıra.. hiç durmamacasına.. gitmek istemiyordu.. aklından geçen tek şey buydu.. kalmalıydı orada.. Bırakamazdı canının yarısını uzaklarda…
Anons veriliyordu.. artık gitmesi gereken, onu oradan alıp götürecek olan araç onu çağırıyordu.. “vakti geldi” dedi.. son kez sarıldılar.. çevresindekilere aldırmadan.. o an sadece ikisi vardı.. sevdiğinin kollarındaydı öyle kalmalıydı.. Kalamadı ..
[b]Ağlamayacaktı söz vermişti ona.. ve sözünü tuttu.. ağlamadı… otobüs ise son kez anons yapıyordu.. ama ayrılamıyorlardı.. bırakamıyordu sevdiğini, o sıcacık ellerini.. sonra…
Sonra bindi otobüse ve halâ ağlamıyordu.. göz pınarları dolmuştu.. artık dayanamıyordu.. çığ olmuştu.. ama o kadar güçlüydü ki.. ya da güçlü olan sevgisiydi.. çünkü biliyordu ağlasaydı… canının yarısı da üzülecekti.. ve o üzülseydi eğer.. dayamazdı buna. Ve otobüs hareket etti.. canını bırakıyordu o şehirde.. aklını, her şeyini.. sadece bir beden gidiyordu geriye.. otobüs hareket ettiğinde sol yanında bir acı hissetti.. büyük bir acı.. karşı koyamadığı bir sancı.. arkasından koşuyordu sevdiği.. sadece 2 kelime döküldü dudaklarından…
“Seni Seviyorum”
[/b]
[/b]
[/b]
Ve açtığında o sayfayı sıcacık bir “mrb” yetiyordu o güzel yüzündeki tebessümün oluşmasına.. Tek istediği gitmesin, bitmesin devam etsin bu sohbet..
Yine soğuk bir aralık akşamıydı.. bu sefer umutsuz oturmuştu ama o salak aletin başına.. nedendir bilinmez içinde tarifsiz, değişik bir duygu vardı.. Anlatamıyordu, paylaşamıyordu kimseyle.. kelimelere dökemiyordu bir türlü içinden geçenleri.. Ama kararını da vermişti.. Bugün ne varsa konuşacaktı.. Yine başlamıştı “slm”lar “mrb” lar.. Ama birden hiç beklemediği bir yazı gördü ekranda.. “Seni Seviyorum..” O anda ne diyeceğini bilebildi ne de ne yapacağını.. ağzından çıkan tek şey “ben de seni” oldu.. belki de beklediği bu değildi.. Aslında buydu istediği.. Ama belki zaman.. Belki de…
Kalakalmıştı.. Ağzından sadece iki kelime dökülüverdi.. “ben de seni” .. işte o gün başlamıştı o güzel sevda.. O büyük mutluluk.. Gün geçtikçe artıyordu sevgileri.. büyüyordu o mutlulukları.. dağları geçiyordu aşkları.. kalplerine sığmıyordu.. Aralarındaki uzaklık sevgilerini küçültmek yerine tam tersini gerçekleştiriyordu…. Gün geçtikçe büyüdü, büyüdü.. Artık içine sığmamaya başladı.. Bazen özlem doruklara ulaşsa da, acının en büyüğünü yaşasalar da bundan hiç şikayet etmediler.. Aksine şükrettiler YARADANA birbirlerini bulmaları için onlara bir fırsat verdiği için.. Koca alemde ruh eşlerini bulmalarını sağladığı için..
Mutluydular.. Göremeseler de yüzlerini.. kokusunu duyamasalar da.. göz göze gelemeseler de belki de bunları yaşayanlardan daha büyük bir tutkuyla bağlıydılar birbirlerine..
Ama vakti de gelmişti bir şeylerin.. Artık istek değil ihtiyaç duyuyorlardı.. sekiz aydır aşkı, her şeyi olan kişiyi hissetmek istiyorlardı.. bir şeyler olmalıydı.. bir şeyler yapmalılardı artık..
Ve gitmeye karar verdi.. tek istediği o cam ardında yaşadıkları büyük sevdayı görmek, hissetmekti.. bir kere kokusunu derinliklerine kadar çekebilmekti.. bir kere sarılsa belki, belki dokunsa, gözlerinin içine doya doya baksa bir sene yeterdi ona.. yetinirdi bunlarla.. Bunun için gitti.. aşkı için…
İlk gün göremedi sevdiğini.. ikinci gün de.. sol yanı acıyordu.. bunu ona söyleyemedi ama.. üzemezdi onu.. nasılsa önünde daha altı günü vardı.. ve sonra…
Buluştular sonunda.. onu ilk gördüğünde ne yapacağını bilemedi.. tıpkı ilk kez seni seviyorum dediğinde hissettiği gibiydi.. dile kolay sekiz ay olmuştu onu canının yarısı sayalı.. bir anda sarıldılar ve öylece kalakaldılar…. Belki on belki de yirmi dk.. zamanın ne önemi ardı ki artık.. yanındaydı.. onu hissediyordu, dokunuyordu.. kalbi yerinden çıkacak gibi oldu.. ne diyeceğini yine bilemedi.. ilk söylediği sözcük “aşkım” oldu…
Daha sonraki günler belki de hayatının son zamanlarındaki en mutlu günleriydi.. gezdiler, dolaştılar.. birlikte olmanın tadını doyasıya yaşadılar.. ama geçmemeliydi, bitmemeliydi günler.. durmalıydı zaman.. tıpkı o yokken olduğu gibi.. ama bugüne kadar kim karşı koyabilmiş ki zamana??? O da koyamadı..
Ayrılık vakti geldiğinde.. terminale vardıklarında ağlamak istiyordu.. hıçkıra hıçkıra.. bağıra çağıra.. hiç durmamacasına.. gitmek istemiyordu.. aklından geçen tek şey buydu.. kalmalıydı orada.. Bırakamazdı canının yarısını uzaklarda…
Anons veriliyordu.. artık gitmesi gereken, onu oradan alıp götürecek olan araç onu çağırıyordu.. “vakti geldi” dedi.. son kez sarıldılar.. çevresindekilere aldırmadan.. o an sadece ikisi vardı.. sevdiğinin kollarındaydı öyle kalmalıydı.. Kalamadı ..
[b]Ağlamayacaktı söz vermişti ona.. ve sözünü tuttu.. ağlamadı… otobüs ise son kez anons yapıyordu.. ama ayrılamıyorlardı.. bırakamıyordu sevdiğini, o sıcacık ellerini.. sonra…
Sonra bindi otobüse ve halâ ağlamıyordu.. göz pınarları dolmuştu.. artık dayanamıyordu.. çığ olmuştu.. ama o kadar güçlüydü ki.. ya da güçlü olan sevgisiydi.. çünkü biliyordu ağlasaydı… canının yarısı da üzülecekti.. ve o üzülseydi eğer.. dayamazdı buna. Ve otobüs hareket etti.. canını bırakıyordu o şehirde.. aklını, her şeyini.. sadece bir beden gidiyordu geriye.. otobüs hareket ettiğinde sol yanında bir acı hissetti.. büyük bir acı.. karşı koyamadığı bir sancı.. arkasından koşuyordu sevdiği.. sadece 2 kelime döküldü dudaklarından…
“Seni Seviyorum”
[/b]
[/b]
[/b]
ßu ne Sewgii aaaah ßu ne ıStırap 
