Desem ki "bugünde ayni başladı" diye, ayıplar mı yaşam beni?
İçimde yine kocaman bir mavilikle açtım gözlerimi.Pencereden sızan gün
ışığını öptüm dudaklarından.Uzaklardaki yitirilmiş bir sevgilinin saydam tenine
sarılır gibi sarıldım yorganıma.Bir sağa dondum , bir sola..Üzerimde bulanan düş parçaları kestiler tenimi , buz parçaları kisvesinde; ve karalar bağladım..
Ağlasam mı , haykırsam mı , bilemedim..
Seni özlemeye başladım başlayalı uykulardan erken kalkıyorum..içimde geç kaldığıma dair sözler fısıldayan bir çocuk soluklanırken uyumak mümkün olmuyor..Çok acele etmem gerekircesine atıyorum üzerimden yorganı; ama ayağım zemine değdiğinde donakalıyorum..Bu acele neden Ak kanatlarımı açıp ta uçamam ki atlaslarda dudaklarımdan küçük görünen , bir öpücüğümle boğabileceğim sehre..
Bilmiyorum ki sen, zamanların toplamı kadar mı uzaksın, ülkelerin toplamı kadar mı? Aramızdaki engel kendi yüreklerimiz olsaydı yaşam çekilmez olurdu; bunu da biliyorum; ama ruhum "kavuş!" dediğinde birbirimizi sevmemiz şekil değiştiriyor..
Biliyor musun, on binlerce yıllık yaşamdan sonra öğrenmiş gibiyim seni nasıl sevmem gerektiğini, nasıl özlemem gerektiğini. Aşk demiyorum adına yine de.
Billur bir sevdanın iki uzak yüzü, yaşamak için birbirlerinin bakışlarına muhtaç iki ayrı sevgili. Neydik biz; aynı sularda boğulmayı göze alan iki orkinos?
Yoksa birer kanadı kırık olduğundan uçabilmek için birbirlerine sarılmaları gereken iki kırlangıç? bir de; ve yaşamın öngördüğü kirlenmişlikten sıyrılmak için yüreklerinde ak mı ak , ışıltılımı ışıltılı suretler taşıması gerekenler mi?
"Seni Seviyorum" diyebilmek bu nedenlerle yetersiz işte; karşılamıyor benliğimde senin duyumsattığın etkiyi; yine de, "seni seviyorum"sevgili.
Sabahin ilk bakılan aynalarında saçlarım dağınık, kaşlarımı küçükken annemin yaptığı gibi parmağımı ıslatıp da düzeltiyorum. Avuçlar dolusu sular vuruyorum yüzüme; düşlerimi yıkıyorum, yıkılan düşlerimi. Bir sonraki yaşama ön hazırlık tüm bunlar. Somurtarak bakıyorum aynalarda biriken suretime. Hissediyorum ki bugün yüzüm tüm kıvrımlarıyla "sensizliğimdir".
İşte bu gözlerdir gözlerinin sonsuzluğuna bakamayan; işte bu dudaklar kavuşamamıştır dudaklarına. Suretinle bütünlenmemiş bu yüzü ben nasıl severim?
Yazılar harmanlanmayı bekliyor. Cümleler nasılda soluyorlar tamamlanmamış olmanın utancını. Söylenemeyen sevdaların dillerden uzak şarkılar görüntüsünde kıpırdandıkları bir diyara geçiyorum, bilimin ren ettiği yöntemlerle.
Şimdi isimli isimsiz renkler var çevremde. Alabildiğince gökkuşağı dolduruyorum ceplerime; kelimelere dönüştürüp sana sesleneceğim onlarla.
Sonra beyaz gölgelerden biçimlenen hayalinle sevişeceğim sensizliğin göbeğinde.
Ey düşlerine gebe olduğum sevgili, soyut sancılarla doğurduğum "sevgime" ağlıyorum.
Desem ki, "bugün de ayni başladı" diye, ayıplar mı yasam beni?
Desem ki, "Seni Çok Özlüyorum" diye.
"Gel, ne olursun " diye.
"Sensiz eksiğim ve her gün biraz daha eksiliyorum" diye.
'Gel" diye.
"Sevdiğim, Bitanem" diye.
"Ah, ben sensiz oluyorum" diye.
.bağırsam, ağlasam, yeniden düşler kursam.
.ayıplar mı yaşam beni?
[yt]V2zR0XwRH3Q[/yt]
İçimde yine kocaman bir mavilikle açtım gözlerimi.Pencereden sızan gün
ışığını öptüm dudaklarından.Uzaklardaki yitirilmiş bir sevgilinin saydam tenine
sarılır gibi sarıldım yorganıma.Bir sağa dondum , bir sola..Üzerimde bulanan düş parçaları kestiler tenimi , buz parçaları kisvesinde; ve karalar bağladım..
Ağlasam mı , haykırsam mı , bilemedim..
Seni özlemeye başladım başlayalı uykulardan erken kalkıyorum..içimde geç kaldığıma dair sözler fısıldayan bir çocuk soluklanırken uyumak mümkün olmuyor..Çok acele etmem gerekircesine atıyorum üzerimden yorganı; ama ayağım zemine değdiğinde donakalıyorum..Bu acele neden Ak kanatlarımı açıp ta uçamam ki atlaslarda dudaklarımdan küçük görünen , bir öpücüğümle boğabileceğim sehre..
Bilmiyorum ki sen, zamanların toplamı kadar mı uzaksın, ülkelerin toplamı kadar mı? Aramızdaki engel kendi yüreklerimiz olsaydı yaşam çekilmez olurdu; bunu da biliyorum; ama ruhum "kavuş!" dediğinde birbirimizi sevmemiz şekil değiştiriyor..
Biliyor musun, on binlerce yıllık yaşamdan sonra öğrenmiş gibiyim seni nasıl sevmem gerektiğini, nasıl özlemem gerektiğini. Aşk demiyorum adına yine de.
Billur bir sevdanın iki uzak yüzü, yaşamak için birbirlerinin bakışlarına muhtaç iki ayrı sevgili. Neydik biz; aynı sularda boğulmayı göze alan iki orkinos?
Yoksa birer kanadı kırık olduğundan uçabilmek için birbirlerine sarılmaları gereken iki kırlangıç? bir de; ve yaşamın öngördüğü kirlenmişlikten sıyrılmak için yüreklerinde ak mı ak , ışıltılımı ışıltılı suretler taşıması gerekenler mi?
"Seni Seviyorum" diyebilmek bu nedenlerle yetersiz işte; karşılamıyor benliğimde senin duyumsattığın etkiyi; yine de, "seni seviyorum"sevgili.
Sabahin ilk bakılan aynalarında saçlarım dağınık, kaşlarımı küçükken annemin yaptığı gibi parmağımı ıslatıp da düzeltiyorum. Avuçlar dolusu sular vuruyorum yüzüme; düşlerimi yıkıyorum, yıkılan düşlerimi. Bir sonraki yaşama ön hazırlık tüm bunlar. Somurtarak bakıyorum aynalarda biriken suretime. Hissediyorum ki bugün yüzüm tüm kıvrımlarıyla "sensizliğimdir".
İşte bu gözlerdir gözlerinin sonsuzluğuna bakamayan; işte bu dudaklar kavuşamamıştır dudaklarına. Suretinle bütünlenmemiş bu yüzü ben nasıl severim?
Yazılar harmanlanmayı bekliyor. Cümleler nasılda soluyorlar tamamlanmamış olmanın utancını. Söylenemeyen sevdaların dillerden uzak şarkılar görüntüsünde kıpırdandıkları bir diyara geçiyorum, bilimin ren ettiği yöntemlerle.
Şimdi isimli isimsiz renkler var çevremde. Alabildiğince gökkuşağı dolduruyorum ceplerime; kelimelere dönüştürüp sana sesleneceğim onlarla.
Sonra beyaz gölgelerden biçimlenen hayalinle sevişeceğim sensizliğin göbeğinde.
Ey düşlerine gebe olduğum sevgili, soyut sancılarla doğurduğum "sevgime" ağlıyorum.
Desem ki, "bugün de ayni başladı" diye, ayıplar mı yasam beni?
Desem ki, "Seni Çok Özlüyorum" diye.
"Gel, ne olursun " diye.
"Sensiz eksiğim ve her gün biraz daha eksiliyorum" diye.
'Gel" diye.
"Sevdiğim, Bitanem" diye.
"Ah, ben sensiz oluyorum" diye.
.bağırsam, ağlasam, yeniden düşler kursam.
.ayıplar mı yaşam beni?
[yt]V2zR0XwRH3Q[/yt]
