''Alevlenen dudaklarından bir buz kütlesi gibi kaydım, yani eridim, eksildim, bu uğurda uzuvlarımı kaybettim''
Çatlayan bir gökyüzü kustun içime yalındım,
sana olabildiğine sarışındım,duru.
alabildiğine flu'ydum belkide ala,
bildiğine renksiz görünürdü burda
bulanık, mat ve kimi zaman kördüm...
nedenini sorma bana, seni o eski zarflara gömdüm
içimde çarpık düşünceler taşıyordum, çocuktum ya her zaman kısaydım işte, dişlerine kaydım, dolgumu eritti sıcaklığın ve ben artık her son bahar ölüyorum, dökülüyorum saçlarından...ve sen farketmeden beni kaybediyorsun...
dans eden iki masal çocuğu gibi kırıntılar döküyorduk seninle bedenimize, gözlerimizi kör edip kokluyorduk yavaş yavaş ısırıyorduk bedenimiz 'mor'arıyordu.
tenimizin yolunu bulamıyorduk, tenimize döktüğümüz kırıntıları kaybolmak için yemiştik...
ve yukardan daima biri bize karışıyordu, onu takmamaya gayret gösterirken ben, sen ona aşıktın belli
çünkü sen dua ederken bile kıçını kaşıyordun....
İçime kırılmış buz kütleleri kaçırıyordun içim donuyordu,
ben sıcak kalabilmek için elini hiç bırakmıyordum
bırakmayacaktımda, o kadar çok sevdimki seni yaktım...
soğuk baktım sana,
yaklaştın, yüzüne aşkımı tükürmek istedim
tükürdüğümde alnına girintilendi dolgum
bulanık, mat ve kimi zamanda kördüm...
nedenini sorma bana, seni toprağıma gömdüm
kutsal sevgiyle, yersiz bir coşku ile dolanıyordum, düşüp düşüp kalkmaktan sıkılmış, sürünüyordum, ve kaybetmemeye kararlıydım kaybettiğimde heran ölebilirdim, seni aldım sana aşık oldum, sana gecelerce aşkımı kustum, ve sen ezdin beni fark etmeden, bilmeden kaybettin, ben gittim, ben yitirdim bazı şeyleri, düşündüm ve düşümdeki seni toprağıma gömdüm bunun için kendimi feda ettim...
çatlak gürültüler ve ansızın soluklanışlar adına artık bende körüm...
Çatlayan bir gökyüzü kustun içime yalındım,
sana olabildiğine sarışındım,duru.
alabildiğine flu'ydum belkide ala,
bildiğine renksiz görünürdü burda
bulanık, mat ve kimi zaman kördüm...
nedenini sorma bana, seni o eski zarflara gömdüm
içimde çarpık düşünceler taşıyordum, çocuktum ya her zaman kısaydım işte, dişlerine kaydım, dolgumu eritti sıcaklığın ve ben artık her son bahar ölüyorum, dökülüyorum saçlarından...ve sen farketmeden beni kaybediyorsun...
dans eden iki masal çocuğu gibi kırıntılar döküyorduk seninle bedenimize, gözlerimizi kör edip kokluyorduk yavaş yavaş ısırıyorduk bedenimiz 'mor'arıyordu.
tenimizin yolunu bulamıyorduk, tenimize döktüğümüz kırıntıları kaybolmak için yemiştik...
ve yukardan daima biri bize karışıyordu, onu takmamaya gayret gösterirken ben, sen ona aşıktın belli
çünkü sen dua ederken bile kıçını kaşıyordun....
İçime kırılmış buz kütleleri kaçırıyordun içim donuyordu,
ben sıcak kalabilmek için elini hiç bırakmıyordum
bırakmayacaktımda, o kadar çok sevdimki seni yaktım...
soğuk baktım sana,
yaklaştın, yüzüne aşkımı tükürmek istedim
tükürdüğümde alnına girintilendi dolgum
bulanık, mat ve kimi zamanda kördüm...
nedenini sorma bana, seni toprağıma gömdüm
kutsal sevgiyle, yersiz bir coşku ile dolanıyordum, düşüp düşüp kalkmaktan sıkılmış, sürünüyordum, ve kaybetmemeye kararlıydım kaybettiğimde heran ölebilirdim, seni aldım sana aşık oldum, sana gecelerce aşkımı kustum, ve sen ezdin beni fark etmeden, bilmeden kaybettin, ben gittim, ben yitirdim bazı şeyleri, düşündüm ve düşümdeki seni toprağıma gömdüm bunun için kendimi feda ettim...
çatlak gürültüler ve ansızın soluklanışlar adına artık bende körüm...