Erişilmez bir uçurumun kıyısında,
senden başka kimsenin farkında olmadığı
bembeyaz bir çiçektim ben.
Sen ise, dört mevsim özlemini çektiğim yağmur.
Üstüme yağışını severdim,
yapraklarımdan aşağı akışını,
her damlanı içime çekişimi severdim.
Bedenimde seni hissedişimi.
Her damlan alıp götürürdü beni
Yıllar sonra şimdi yine bekliyorum seni, bir umutla.
Ama artık azalan hatta tükenen bir umutla...
Ömrümün bütün dilimlerine kar yağıyor şimdi.
Kar da beyaz ama ben yine de direniyorum.
çıkıp gelmeni, üzerime yağmanı bekliyorum.
Bir zemheri mevsimiydi ayazda bırakıp gitmiştin hayallerimi.
Bak yine zemheri.
Dağlara kar yağıyor ama sen yoksun.
Sen yoksun, acılara özlem yağıyor...
Bak, kar yağıyor üstüme,
iliklerime dek üşüyorum.
Yine de yüreğimde ateşler yakıyorum.
Dönersen ellerini ısıtırsın diye...
Unutmuşum, içimdeki umutların beyazlığını...
Unutmuşum mavi, yeşil, al renkleri...
Ne zaman bir yağmur sesi duysam,
ne zaman bir su sesi, i
çimde sevgiler kanar,
pınarlar kanar benimle.
Sonra sen gelir dökülürsün içime,
sen gelir dökülürsün gözlerime,
kirpiklerim dökülür yollara.
Gülaydınlığın doğar üstüme.
İşte o zaman dağ dağ özlem kesilirim,
bulut bulut, hüzün hüzün..
adını bilmediğim, tanımadığım yerlere...
Sen yağınca susuzluğum dinerdi,
biterdi kimsesizliğim,
dağılırdı ürpertilerim.
Serin bir meltem değip geçerdi yapraklarıma.
Dünyalar benim olurdu,
uçardım sevinçten.
Günlerime, gecelerime;
hiç kimsenin bilmediği,
fark etmediği sıcak bir sevgi dolardı.
Sıcak bir sevgi dolardı yüreğime.
Her çocuğa gülümserdim;
her kuşa, her kelebeğe, her arıya gülümserdim...
Erişilmez bir uçurum kıyısında rüzgarlara ağıt yakan,
yalnız ve boynu bükük,
bembeyaz bir çiçektim ben.
Sen, bakışlarında sevdalar gizleyen,
sevdalandığım, gözleri menekşe rengi küçücük bir kızdın..
Adına Seher demiştim,
adına sevda, adına umut.
Sevdam, umudum her şeyimdin.
Günüm, günaydınım,
gülaydınlığım seninle başlardı.
Tek sevenim, tek sevdiğimdin.
Yağmurumdun sen;
kurak günlere, ayaz gecelere inat.
Hiç bitmeyen bir umut,
özlem ve hazla beklerdim seni.
Gelmediğin zaman boynumu büküp,
kapar gözlerimi seni beklerdim.
Özlemin umudum olurdu,
umudum özlemin.
Beklerdim, beklerdim bıkmadan, usanmadan...
çünkü seni seçmiştim ben,
sevdam, arkadaşım olarak.
Sevdanı yüreğime nakış nakış işlemek için.
İşlemeliydim ki, fırtınalar, boranlar içinde bile olsa
kardelenler gibi açmasını öğrenmeliydim...
Umudumun bitip tükendiği anlar da oldu elbette zaman zaman.
Seni beklerken,
bekleyişin işkenceye dönüştüğü zamanlar da olurdu.
Günlerin yıllara döndüğü zamanlar olurdu.
Ama hiç şikayet etmedim,
şikayet etmedi yüreğim.
çünkü seni delicesine seviyordum
ve bu sevgimle mutluydum.
Özlemine zor da olsa katlanıyordum bir umutla.
Sen beyaz bulutlarla gelirdin,
bembeyaz gelinlikler içinde.
Hayran hayran bakardım sana.
Sen gelince ardından gökkuşağı gelirdi.
Gökkuşağına dönüşürdün rengarenk.
Her renginde umutlarım vardı,
hayallerim vardı.
Canlı, cansız tüm varlıklar kıskanırdı güzelliğini.
Sen, hayatıma kattığım canım, gözbebeğimdin.
Ben de senin cançiçeğindim.
Gözlerime dolan bulut,
üzerime yağan yağmurdun sen.
Toprağa saçtığım umudumdun.
Havaydın, hayattın, suydun,
sevgime bandığım gülaydınlığımdın, günaydınımdın...
