Korkularım var benim. Sevmekle doğru orantılı artan ve kimseye açılamadığım korkularım. Atacağım her ilk adımda çoğalan, rahatsız edecek derecede kıpırdayan, zaman geçtikçe şekilleri bozulan korkularım. Birilerinin gelip ışıkları yakacağı ve herşeyin bir anda düzeleceği kadar kolay geçecek şeyler değil. Taş attığımda, ya da koşarak yanlarından kaçtığımda, arkalarını dönüp uzaklaşacak kadar masum, gururlu korkular değil bunlar.
Hayatımın ve vücudumun içerisinde kimliksiz, elini kolunu sallayarak gezen, çaresiz bir hastalık gibi başımdan tırnağıma her yanımı esir eden, kapılarımın altından sezdirmeden giren soğuk gibi içime işleyen korkular bunlar. Düşüncemi daraltan, hayallerimi azaltan, kendime dalıp başka denizlere çıkaran korkular bunlar.
Zirvedeki bir kar nasıl çoğalırsa, nasıl erimez akmazsa o kadar inatçı korkular bunlar. Hani bahardır ve yabancı bir rüzgâr ganimet bir tomurcuk getiriverir uzak diyarlardan ve hiç haberin yokken filizleniverir ya avlunda, öyle habersiz ve dibimde biten korkular bunlar. Hani saati geldiğinde sigaranı yakarsın, hani bir yıldız kayarken bir dilek tutarsın, hani kafana sıkar gidersin ya, işte bir alışkanlık gibi bana yakın korkular bunlar.
Gözlerimi çıplak gösteremem sana o yüzden, bekleme. Yollarını bilsem de sana çıkan sokakların, gelemem. Senin için yeni bir sızı büyütemem. Bir ağlamakla daha arkadaşlık edemem. Çekil git, götür verandamdan bu leylakları.
Yorgunum ve korkularım var benim.
Bir şiirime daha gençliğini kaybettiremez sevda. Bir şiirime daha korsan umutlar dağıtamaz. Kimse için şarkılar aramaya çıkamam tekrar, kuşlardan kanat yalvaramam, yeniden. Sabıkalıyım; tozlu sandıklardan anı çalamam artık. Tahmin edemeyeceğin kadar kalabalık bir yalnızlığım ve nem doluyum umutlarıma kadar.
Ah benim korkularım, düşümdeki gecekondularım. Kendime sınırlarım. Çocukça gururlarım. Nereye sakladınız beni? Hangi eylülün dölüyüm şimdi? Hangi unutmanın avuntusu? Sarhoş desem değilim, ama belli sevdaya karşı yeterince ayık değilim.
Getir balıkçı getir, denize bıraktığım yüreğimi bul getir.Sen; güvercin, mektuplarımı adreslerinden çal getir. Ey mevsim, sevgililerimin dudaklarındaki mandalin nefesimi es getir.
Korkularım var benim. Sevmekle doğru orantılı artan ve kimseye açılamadığım korkularım.Atacağım her ilk adımda çoğalan, rahatsız edecek derecede kıpırdayan, zaman geçtikçe şekilleri bozulan korkularım.
Elimden tutarsan ama, tutarsan elimi yapabilirim belki.Bana güneşli günler getirirsen eritebilirim tepelerimdeki karları belki.Yeşillenirim, mavilenirim. Renklenir, kendime gelebilirim belki. Uzatmam ve ciddiye almam bu gecekondu kılıklı korkuları.Ve yeniden sevdalanabilirim belki.Elimden tutarsan ama, tutarsan elimi yapabilirim.Evet, belki.Hayır, eminim.Yapabilirim.Yeni, baştan korkmadan sevda kokabilirim.
Elimden tutarsan ama, tutarsan elimi yapabilirim belki.Bana güneşli günler getirirsen eritebilirim tepelerimdeki karları belki.Yeşillenirim, mavilenirim. Renklenir, kendime gelebilirim belki. Uzatmam ve ciddiye almam bu gecekondu kılıklı korkuları.Ve yeniden sevdalanabilirim belki.Elimden tutarsan ama, tutarsan elimi yapabilirim.Evet, belki.Hayır, eminim.Yapabilirim.Yeni, baştan korkmadan sevda kokabilirim.