Kendime Kendimce
Her şey kendinin farkında olmasıyla başlıyordu
Öyle oldu.
Bez bebeklerimi bırakıp eline kalemi tutuşturduklarında anladım,
Kendi hayatını bile başkaları tarafından yönetileceği gerçeğini
Birileri bir şey söyler sen yapardın,
Yaptım,yazdım,okudum,yaşadım hatta…
Bir zaman gelir kendini anlayınca,o kalemi kendin için kullanabileceğimi anladım,
Ben yazardım ben yaşardım ama hayatı okuyan birileri hep vardı,var.
Bizim iyiliğimiz için kendimizden uzak kalmamızı istiyorlardı bizden.
Bu ne cüret diyesim var.
Yine yaşadıkça anlıyor insan söylediklerinle değil,yapabileceklerin kadar kendin olunabileceğini.
Hep hata yapmamak için durdurdular,hata yapınca anladım,hata yapmam gerektiğini.
Ve öğrendim söylenen sözlerin bana varamayan bir durakta kesildikleri,ben üzülmeden mutluluğun yaşamayacağımı artık öğrenmiştim.
Birileri başkalarının hayatında hep başrol olma çabaları vardı,hepsi ben kendimi anladıkça figüran olmaya başladılar.
Yaşamanın güzelliğini bir insanı sevmekle anladım,
Bazen her şeyin sonu bazense başlangıcıydı,
İnsanlığa adanmış en güzel armağan,adı Aşk,adı Sevgi ne fark eder, adı yaşamaktı.
Ve kaybı,varlığı yaşamanın güzelliği kadar kısa süreli olmuyordu,
Birkaç günün güzelliği bazen bir ömrü ele geçiriyordu,ama hiç kimse ondan vazgeçmiyordu,
Ki bu zaten mümkünü,mümkün kılmıyordu.
Zor seçimler,iki kişiyi aşıp herkes oluyordu ve herkes iki kişi gibi uzak,iki kişi gibi yakındı.
Onlar kadar iyi,onlar kadar kötü.
Farklı olduğunu söyleyen insanların ortak bir yanı vardı,hepsinin aynı olduğu gerçeği.
İşin kötüsü kimse bunun farkında değildi.
Herkes yalnızdır aslında,bu kalabalık bu binalar yalnızdır kendilerine kaldıklarında.
Ben yalnızım ve bunu sadece ben biliyorum,hiç kimse içime dokunmadı.
Birilerinin hayatında ben,kendimi anlattığım kadar vardım,onların hisleri varamıyordu içime.
Ancak hissettikleri kadar ve benim konuştuğum kadar tanırlardı beni.
Ve aslında ben kimseyle konuşmadım,kendime bile.Şimdi bile.
Bir şeyler yaşanır,görünen kısım bilinir,gerisi içim,gerisi kendi seçimim.
Düşüncem kadar bilirim kendimi,hissettiğim kadar yüreğimi bir insanda var olabilirim.
Zor olansa her şeyin bir sebebi oldunu bildiği halde insanın kendisini kandırması,yada bir başkasını.Sebepsiz bir hüznü ancak bir yaratabiliriz,sadece isim olarak.
.....
(..yazacaklarım bitmedi.../ yarım kaldı sadece..!! )
Bugün yazdım bu yazıyı aslında bitmedi ama eklemek istedim.
Her şey kendinin farkında olmasıyla başlıyordu
Öyle oldu.
Bez bebeklerimi bırakıp eline kalemi tutuşturduklarında anladım,
Kendi hayatını bile başkaları tarafından yönetileceği gerçeğini
Birileri bir şey söyler sen yapardın,
Yaptım,yazdım,okudum,yaşadım hatta…
Bir zaman gelir kendini anlayınca,o kalemi kendin için kullanabileceğimi anladım,
Ben yazardım ben yaşardım ama hayatı okuyan birileri hep vardı,var.
Bizim iyiliğimiz için kendimizden uzak kalmamızı istiyorlardı bizden.
Bu ne cüret diyesim var.
Yine yaşadıkça anlıyor insan söylediklerinle değil,yapabileceklerin kadar kendin olunabileceğini.
Hep hata yapmamak için durdurdular,hata yapınca anladım,hata yapmam gerektiğini.
Ve öğrendim söylenen sözlerin bana varamayan bir durakta kesildikleri,ben üzülmeden mutluluğun yaşamayacağımı artık öğrenmiştim.
Birileri başkalarının hayatında hep başrol olma çabaları vardı,hepsi ben kendimi anladıkça figüran olmaya başladılar.
Yaşamanın güzelliğini bir insanı sevmekle anladım,
Bazen her şeyin sonu bazense başlangıcıydı,
İnsanlığa adanmış en güzel armağan,adı Aşk,adı Sevgi ne fark eder, adı yaşamaktı.
Ve kaybı,varlığı yaşamanın güzelliği kadar kısa süreli olmuyordu,
Birkaç günün güzelliği bazen bir ömrü ele geçiriyordu,ama hiç kimse ondan vazgeçmiyordu,
Ki bu zaten mümkünü,mümkün kılmıyordu.
Zor seçimler,iki kişiyi aşıp herkes oluyordu ve herkes iki kişi gibi uzak,iki kişi gibi yakındı.
Onlar kadar iyi,onlar kadar kötü.
Farklı olduğunu söyleyen insanların ortak bir yanı vardı,hepsinin aynı olduğu gerçeği.
İşin kötüsü kimse bunun farkında değildi.
Herkes yalnızdır aslında,bu kalabalık bu binalar yalnızdır kendilerine kaldıklarında.
Ben yalnızım ve bunu sadece ben biliyorum,hiç kimse içime dokunmadı.
Birilerinin hayatında ben,kendimi anlattığım kadar vardım,onların hisleri varamıyordu içime.
Ancak hissettikleri kadar ve benim konuştuğum kadar tanırlardı beni.
Ve aslında ben kimseyle konuşmadım,kendime bile.Şimdi bile.
Bir şeyler yaşanır,görünen kısım bilinir,gerisi içim,gerisi kendi seçimim.
Düşüncem kadar bilirim kendimi,hissettiğim kadar yüreğimi bir insanda var olabilirim.
Zor olansa her şeyin bir sebebi oldunu bildiği halde insanın kendisini kandırması,yada bir başkasını.Sebepsiz bir hüznü ancak bir yaratabiliriz,sadece isim olarak.
.....
(..yazacaklarım bitmedi.../ yarım kaldı sadece..!! )
Bugün yazdım bu yazıyı aslında bitmedi ama eklemek istedim.
