Geldin de yanık yıkık gönlümü yine gülşen eyledin.
Karanlık düşlerime,
O siyah inciler gibi gözlerinden
Yine yıldız yıldız umut ışıkları yansıttın...

Yeniden can verdin ölüşlerde olan duygularıma..
Titreyen adımlarıma, buğulanan sitemli gözlerime güç verdin...
Yağmur duasına çıkmış yüreğimin göynük sevda kıraçlarına,
Sağnak sağnak rahmet gibi yağdın yeniden...

Sen konuştun ben seni seyre daldım...
Uçsuz bucaksız bir okyanusu seyreden sevdalı yürekler gibi...
Sözcüklerin
Düşlerimi efsunlayan meltemler gibi esti içimin derinliklerinde...
Dalgalar vurdu kıyılarıma okşayan coşkularıyla...

Konuşamadım! ..
Daldım gittim yüzünün güzelliğine ve bakışlarının derinliklerine...
Konuşamadım! ..
Dilim yüreğime kement olmuştu...
Diyeceklerim içimde gömülü kaldı...
Oysa, sana sitemler yağdıracaktım...

Ah mavi derinliğim
İçimin acısı gözlerime vurdu da yutkundum karşında..
Diyeceklerimi yine diyemedim...

Kaç ay oldu?
Bahar çoktan gitti...
Yaz da bitti...
Ve bağbozumu mevsimindeyiz şimdi...
Kırlangıçların göçe durduğu sonbaharın kapısındayız...
Kavurucu yalımınla dallarını kuruttun gönlümdeki güllerin...

Bilirim, ilkbahar sonbaharın yanılgısıdır...
Ne olur mevsiminin çiçeklerini taşı bana..
Ara vermeden taşı gönlünün çiçeklerini,
Baharınla baharlanayım...

Ah mavi derinliğim
Mavi düşüm benim
Koma beni karanlık gecelerin ıssızlığında..
Bırak gözlerin gözlerimde kalsın sessizce ve ışık ışık..
Gözlerini alıp götürme...
Ama sesine de muhtacım...
Sesini gülüşüne kat da öyle gönder meleğim...
Sesin, gülüşün ve gözlerin...
Bu tarifsiz güzelliğin içinde yitmeliyim...

Ben bende değilim şu an...
Her şey, her yer sen oluyorsun...
Sen çoğalıyorsun...
Seni böyle sevdikçe büyüyorsun içimde
Ve aşkça artıyorsun yüreğimde...
Aşkça artıyorsun Mavi düşüm benim

KÖMEN

Sensizliğin rengini kefen giydim üzerime.. Sahi sensizliğin rengini ifade edecek bir sözcük varmıdır sözlüklerde.

İçimde sarılı dolamalı bir sancının sarnıcındayım... Derinden derine ince bir sızının bitevi dolandığını hissediyorum her yanımda.. Hangi yanıma gelse o yanım tutmaz oluyor... Suskun feryadımın baskın sessizliğinde eriyorum yavaşi yavaş.
Tüm çabalarım, tüm devinmelerim sana olan derinlikli duygularımın varışında hep seni kaybetmek ve düşlerimi yitirmek korkusu...

İyiki düşlerim var... İyiki hayallerim var... Ve iyiki Çilek bahçesinde ay aydınlığı sevdanın ve sevgilinin yansımaları var yıldız, yıldız...

Bir oyalantıdır mevsimi geçmiş ağaçların eşiğinde bekleyen kışına direnmesi... Bana güç veren, bana masmavi umut veren ve bana ispirto rengini almış umutlarımı yıldız çiçeğince goncasına durduran sen varsın... Yoksa çoktan deli boranlarım başlamış, bilinmezlere sürükleyerek götürmüştü...

İçimdeki seni alma...
Tutunduğum
Ölümcül bir uçurumun kıyısında
Tutunduğum tek dalımsın sen..

Sahi sensizliğin bana reva gördüğü kefenin rengi, ne rektedir. Onu sen daha iyi görürsün sevgili.... Ya bu rengi anlat bana uzaktan uzağa usul usul.. yada gel bana çilek bahçesinde hilali ve yıldızları binbir renge boyayarak birlikte seyre dalalım.
Varsın denizler başkalarının olsun...
Göller, nehirler, dereler
Ve kayadan kayaya çarparak köpüren, coşan çağlayanlar bizim, ikimizin olsun.
Biliyormusun sevgili;
Seni göllerde, yapraklarını durgun göl suyunun her yanına açmış ve gölün inilemz derinliklerine kök salan ve ulaşamadığım nilüfer çiçeğine benzetiyorum.
Ama, sen de bu nadide çiçek gibi hep orada kal, güzelliğin varsın gözlerimi alsın.

Çilek mi ektik birlikte hilalin yüzüne...
Tebessümün yansıyor yüreğimin içine içine..
Direnemiyorum ilenmelere..
Sevdamın mabedi olan yüreğimi sana uzatıyorum
Hangi yana uzatsam kollarımı
Ellerim boşlukta kala kalıyor..
Varsın boşlukta kalsın ellerim
Bilirimki kollarımın açıldığı, ellerimin uzandığı her yanda sen varsın..
Ve belki de bana yaşama gücü veren bu düşlerimdir
Sana uzanmak, sana yazmak, her dem seni solumak düşleri...
Bırak bu sevda böyle sürsün...

KÖMEN

Daha önceleri hep burada idin... Yazdığın her sözcük bana esin kaynağı oluyordu.. okuyordum.. sözcüklere, tümcelere, paragraflara ve dizelere anlamlar yükleyerek...
Bana bi merhaba demenizin bile gönlümde kurguladığım dünyamın ve yansıttığı esinlerinin masmavi bir sonsuzluğu önüme sermeye, gün boyu bu güzelliği rahatlık içinde yaşamama yetiyordu...
Çok oldu, çok.. bana merhaba demeyeli...
Her gün seni, aramayı sürdürüyorum çilek bahçesinde...
Her yan zifiri karanlık
Her şey kapkara bir sülyet gibi
Şekilsiz, biçimsiz
Bir mezar taşı sessizliğinde...
Renkler, canlılık
Ve binbir umudun çözülemeyen düğümleri
Labirentlerinde yitip gittiğim duygular
Ölümcül bir devinmenin çevriklerinde
Yitip gitmemin nedeni oluyor...
Ben ölmüş müyüm yoksa
Dünyamı kuşatan ve bitmeyen,
Gittikçe büyüyen karanlık neden..
Çilek bahçesinde
Alev pembesi çilek renkleri hani nerede
Hilal neden görünmüyor ufuktan..
Ay aydınlığına muhtaç bir yüreğin kurşuni yalnızlığında
Yıldız gülücükleri idi tesellim
Yıldızlar hani nerede
Çilek bahçesinin yeşil yaprakları arasında
Sana varışlarıma kılavuzluk eden
Işıl şıl böcekleri de kör söğünük çoktandır
Kendini unutturmak isteyen nice sevdalara tanık oldum
Bu öyle unutulacak bir sevdamıdır sence
Yüreğimizde yılkı tayları gibi koşuşturan sevdamız
Kaç zaman oldu bilmem ki.. Zaman birimlerini de yitirdim. Karanlıklarla çevrili devasa boşluk içindeyim şimdi..
Ve ben hala çilek bahçesinde seni bekliyorum.
Engin ve karalık ufukların derinliliğinden doğacak hilalin
Bana merhaba demesini bekliyorum..

KÖMEN

Uzunca, karanlık bir koridordan geçerken hayatım, erllerimden tutup beni aydınlığına alacak bir el aradım...

Zaman su gibi akıp giderken içimde harmanlanan duygularımı güvenle verebileceğim, ben gibi bir yürek aradım...

Duygu talancıları, ütopik uçarı sevda yalancıları çıktı karşıma.. Sevgi ve aşka karşı duyduğum içtenliğimi biteviye örselediler...Yaraladılar.. kanattılar habire vurgunları yaşattıkları yüreğimi...

Bütün yaşanmışlıkları zamanın kotarmasına bıraktım. Ama asla zamanın acımasızlığına yenilmedim. Direndim.. Üstüme dalga dalga gelen sorunların dalgakıranı oldum. Direndim...

Nice Leylalar, Aslılar geçti düşlerimden. Her biri bir yalan çıkınını omuzlayarak bilinmezlere sır oldular. Umursamadım...

Hiç bir şey senin düşlerin kadar beni buralarda alıkoymadı...
Şair alınganlığınca kaç kez gitmeyi denedim.. Gidemedim...

Ayaklarıma vurulmuş görünmeyen bir bukağı, yüreğim tutsak alan bir dosti bir sevgili vardı gidişlerimi her defasında durduran...
Aylar geçti,
Belki de bu denli tutkuyu ortaya çıkaran yıllar geçti...

Şu anda kentte yer vyerinden oynuyor Hırvatistan macını 3-1 Türkiye galibiyetinin coşkusu yaşanıyor dışarda..

Kulaklarım dışardaki coşkuda ve yüreğim sende.. Ben seni yaşıyorum, tekrar bir arada olmanın sevinci yankılanıyor içimde.

İşte uzatıyorum ellerimi...
Tut onları, benim ve senin gibi yalnız kalmasınlar...
Başını kaldır geceleri gökyüzüne bak..
Hilal acılmış bir ayçiçeği gibi, dolunay olmuş...
Bense klavyenin başında,
Çilekbahçesi düşlerimle seni solukluyorum...
Özlemimi tutkularıma katık yaparak
KÖMEN