Yanlış yollarda yürümekten, yürüyüp de menzile erememekten yoruldum. Hep mi kanacak bu yürek, hep mi kanayacak? Dinmiyor sızım, kapanmıyor yaralarım. Ne halimden anlayan var ne bir yoldaşım.
Yalnızım..
Yalnızlık en kara geceden daha kara. Aşk adına ne varsa hepsi terk edip gitmiş beni. Öylece umutsuz, çaresiz, sessiz kalmışım. Ben acıyı sevda sanmışım..
Hiç böyle olacağını düşünmezdim oysa.. Bitmez sanırdım, tükenmez bilirdim, gitmez derdim.. Gitti.. Giderken geride bir enkaz bırakacağını bile bile gitti.. Derin yaralarla parça parça olmuş bir yürek bırakacağını bile bile gitti..
Ne kaldı şimdi bana acıdan başka? Susmaktan ve bu acıyı yaşamaktan başka ne gelir elimden? Her aşk biter derler ama böyle yıkıcı, böyle yakıcı olması gerekmiyor ki bitişlerin. Hem benim aşkım bitmedi, bitmeyecek de. Daha hiçbir şey yaşamadan hayatı paylaşmadan nasıl bitsin? Bu yürek onun için atmaya devam ederken aşkım nasıl tükensin?
Korkuyorum acıya alışmaktan.. Korkuyorum her acıyı sevda sanmaktan..Şimdi böylesine zayıfken böylesine kırılmışken yine yanlış bir yola saparım ben. Yüreğimin sızısını dindirecek diye yanlış kollara sarılırım. Sonra yine gelsin hüzün gelsin acı.. Oysa açım ben saf sevdalara, yalanlara bulaşmamış aşklara, ihanetlerle anılmayan insanlara..
Madem aşkım bu kadar korkutuyor herkesi, madem sevdamın büyüklüğünü görüp kaçıyorlar öyleyse ne ismim ne cismim kalsın geride.. Savrulup gideyim toz bulutlarıyla hiçkimsenin erişemeyeceği topraKLara..
Yeter ki acısız yaşanSın sevDa..
