ÇiLeK Adlı Kullanıcıdan Alıntı:Teşekürler kartal bu güzel eşliklerin için..
Herşey gönlünce olsun..
Sevgiyle KaL...(:

Ben Tesekkur Ederım HıLaL.. Bırazda ResımLerLe EsLık Edeyım.. BeLkıde..

Yürekten dökülen kırıklar parçalamasın....


Suskunluğun en acımasız olduğu zamanlardayım bu

günlerde... Sadece susuyorum ve uzaktan izliyorum bir

sevdanın hazin intiharını... Dirhem dirhem kan damlıyor

açık yaralarımdan ve her damlada bir umut eksiliyor

damarlarımdan...





Susmak yakıştı sanırım bana artık kimse yadırgamıyor

beni ve suçlamıyor seni sevdigim icin ... Beni unutanı

unutamadığım için ayıplamıyor kimse... Yüzümde

mutluluk denen maske dilimde yalandan sevda şarkıları

ve hiç gelmeyecek güzel günleri beklermiş gibi

yapıyorum...





Ağlamıyorum artık halka açık mekânlarda... Hiçbir çaba

sarf etmiyorum sadece susuyorum... Herkes bir anlam

katıyor susuşuma her kafadan bir ses çıkıyor... Kimileri

“delirmiş bu” diyor kimileri “aklı başına gelmiş” kimileri

“unuttu artık” diyor kimileri “ölsede unutamaz” ben ise

sadece susuyorum...





Ne varsa yaşamak istediğim içimde yaşıyorum... Kimi

zaman geceyi bekliyorum maskemi çıkarmak için kimi

zaman bir deniz kıyısına atıyorum kendimi yada adını

yolunu bilmediğim caddelere... Hüzünlerimle baş başa

kalıyorum kendim olabilmek için acılarımla yüzleşiyorum...

İçime akıttığım gözyaşlarını denize boşaltıyorum kimseler

görmeden...






Yitirdiğim umutlarımın arkasında türküler yakıyorum

kimsenin bilmediği... Giden sevgiliye şiirler okuyorum

kafiyesiz beklide anlamsız yada benden başka kimsenin

anlayamayacağı... Özlemlerimi özgür bırakıyorum

salıveriyorum gökyüzüne belki özlediğime giderler

kendilerini gösterirler ve tarif ederler özlenene nasıl

özlendiğini ama nafile özlemlerimde dilsiz benim gibi

onlarda suskun artık...






Eski ve kimsenin bilmediği yerlere sakladığım resimlere

bakıyorum herkesin yaktığımı sandığı hatıralarla baş başa

kalıyorum hatıralar da suskun ve bendeki resmin artık

bana bakmıyor... Hasretlere kafa tutuyorum cesaretim

yok aslında ve güçsüzüm karşısında ama dedim ya

kendim olmak için mecburum buna...





Kendime bakıyorum uzaktan isyanlarım bile suspus olmuş

kendi halinde... Hesap bile soramıyorum artık sevgiden...

Birkaç soru var aslında dilimde neden severken onsuz

oldum? Neden o onu sevmeyene gitti? Ölümüne sevilmek

varken neden sevgi dilenmek istedi anlayışsız ellerden?





Pardon ama aşk iki kişilik değimliydi iki kişinin derdi neden

bir bana yüklendi? Peki şimdi nerde neden unuttu her

şeyi? Hanilerle devam eden ve uzayıp giden ama bir türlü

sorulamayan sorulsa da cevaplanmayacak sorularım...

Gece güne dönmek üzereyken takıyorum yine maskemi

ve suskunluğumu geçiriyorum bedenime...





İnsan içine karışıyorum herkes gibi görünmeye

çalışıyorum... Hüzünleri özlemleri gözyaşlarımı

aldanışlarımı ve düş kırıklarımı saklıyorum kimsenin

bilmediği yerlere... Unutmasam da unutmuş gibi

yapıyorum... Ve yine suspus oluyorum...





Bilsin istemiyorum kimse içimde “keşkeler” ile başlayan

isyanlar olduğunu anlasınlar istemiyorum görsünler

istemiyorum acılarımı... Satır aralarına gizliyorum

yaşamak isteyip te yaşayamadıklarımı konuşmak isteyip

te anlatamadıklarımı... Sıradan cümleler kullanmaya

dikkat ediyorum anlasın istemiyorum kimse gerçekte ne

anlatmak istediğimi ne fırtınalar koptuğunu içimde ne

hesaplaşmalar yaşadığımı kendimce bilsinler

istemiyorum...





Söylenmemiş ve yaşanmamış o kadar çok şey var ki

içimde sana dair hepsini suskunluğuma hapsediyorum

satır aralarına gizliyorum sana söylemek istediklerimi...

Bir bilsen bir anlayabilsen neler haykırıyor

suskunluğum...

Anlamayacak olsan da ben yine susuyorum ve

noktalıyorum cümlelerimi...





Maskem yüzümde gece güne dönmek üzereyken bende

kalabalık yalnızlığıma feryatlar içindeki suskunluğuma ve

sahte bana geri dönüyorum...

Suskunluğun en acımasız olduğu zamanlardayım sadece

susuyorum…

Sana anlattıklarım neleri susuyor bir bilsen
Ve anlatmadıklarım neleri söylüyor…”

Boğazımı yırtarcasına susuyorum
Ya verilmekten yıpranan cevaplardayım
Ya sorulmamaktan solan sorularda
Sen ıslatmasını bilmeyen bir yağmur oldun
her akşam
Ben ıslanmasını bilmeyen ahmak
Bu yüzden aşık olamadık sırılsıklam

Pimi çekilmiş coğrafyalarda
Zaman ayarlı bir aşkın en tesirsiz parçasıydım
Ve ben günah şeridinde hatalı sonlanandım

Az gittim… uz bittim… hiç geldim!!!

Uyurken bile uykusuzluk akan gözlerinde
Kaçan trenlerin hesabını istasyonlara kesen
Kalabalıkta unutulmuş bir yalnızdım
Kendine kaçak yolcular bindiren…
Her yolcu da kendini ihbar eden!

Kalbime girmek tehlikeli ve yasaktırlarla
Yaşamamaya kalkışıyorsun hayata
Ve ben senden yırtılma bir yelkenle
Aynı yöne gittikçe aynı yere geldim
Sonumu baştan yazdım;
İçimde hala bana ilk aldığın acım!
Gece, sabahı da siyah kusuyor üstüme
Aklıma yaprakların dökülüyor
Bugün aklımda sen vardın;
Aklımı karıştırmadım!
Artık biliyorum…
Aşk bir intihar saldırısıdır; yalnızca iki kişinin öldüğü!
Aşka nişan alıp ayrılığı ıskalayan acemi
Hala gözlerinde kalp kapaklarım

“Seni almadan içimden nasıl giderim?”

Ve sen kaç kez bu hırsla sevildin
Koca koca kışları;
Kısa kısa şubatları biriktirdin…
Susku sınanmamış bir ustura gibidir
Susardın…
İç denizine sığınmış gemileri yakan bir limandın
Bak şimdi gönülsüz gittiler senden;
Gönlünü çaldıkların !!!

Yazmadıklarından korkarsın en çok yaşadığın hiçbir şey de
Ve adın gibi bilirsin;
Aramayı unutan bulmayı öğrenemez
Bugünler dünlerinden utanıyorsa
Hiç yarın olamayacaklar
Şimdi ne bugünsün ne de yarın
Olsa olsa sadece bir yarım;
Ya da eksilen yanım!
An kaybından ölen zaman
Senden daha katilini bulamadı kendine
Gelseydin eğer kendimi bile kovardım yanımdan
Gelmedin yine kendimsiz kaldım ardından…
Dünyanın bütün dillerinde sustum ve bir şair bıraktım geride
Ekmeğini aşktan çıkaran!

“Sustalı bir aşk senin ki
Sesinle çıplaklaşıp suskunluğumla giyiniyorum”

Korunak sandığım tüm senlerde
İçimde yoktan başka bir şey kalmadı
Ruh ölünce cesedi beden taşıyor sırtında
İki büklüm acılarla …
Patlasam her yere acı sıçrayacak biliyorum
Patlamamaya hazır bir bomba oluyorum
Ben mi çok yorgundum sen mi çok dinç?
Bende mi eksikti sen de mi fazlaydı sevinç?
Dilsizler yalan söyleyemez anladım,
Ya ben konuşamadım ya sen sağırdın!

Her şeye rağmen bana öyle çok sığdın ki
İçimde kimseye yer bırakmadın
Bildiğim; Ağaç misali toprağa bağlandıkça gökyüzüne uzamak
Çelişkim; Giden bir tren de kalanların şarkısını haykırmak
Hangi dil kendini kandırabilir ki?
Aşk bir suç değil mi ;
Her defasında kendini ihbar edip yakalatan.
Ve en saf ihanet, kendi ihanetine kanan
Senin gibiler vakitsiz susan aşkı severler
Seni bu kör kuyulardan salan neyin şarkısıysa
Gözlerinin kahvesinden içtiğimde oydu

“Şimdi eksilen her yanıma adını verdim
Bu yüzden güzelim ben…”

Dudağını düğümlediğim fırtınaları kopardım sonunda bir bardak su da
Ben hancı sen soncu
Sana dayanamadı bıçak kemiğe dayandığı kadar
Elbette unuturum sonunda
En fazla bir mevsim ağlarım
Alışırım yalancı baharlara ama;
Ama yine de biri beni kandırsın yokluğunda
Sen bu şiiri okurken ben başka bir şiir de olacam
Başkasının kollarında da senin yollarını adımlamak varmış meğer
Sana anlattıklarım ne çok şey susuyor
Ve sustuklarım neler söylüyor

“Gittin değil mi?
Şimdi ne desem kar yağıyor…”