Gidıyorum....Tıpkı senin gibi ....

Farkımız mı ne???

Ben arkamı dönük gidiyorum
çünkü;biliyorum ki

Seni de sensizliğimide arkamda bırakıp gidiyorum

ve ben sessiz sessiz,

elim kolum bağlı gidiyorum...

GÖZYAŞLARIMI İLERİYE DÖNÜK KURŞUN OLARAK SAKLIYORUM

GÜN GELİR DE YİNE HEDEF olan BEN OLURUM DİYE....

Şimdi ne görüyorum, Ne duyuyorum, Ne de hissedebiliyorum...
Çünkü ben!!!

Hepsini sende bıraktım

bensiz zamanlarında canın sıkıldıkça yine oynarsın diye

GERİYE KALAN BİR TEK KALP KIRIKLARIM VE BANA BIRAKTIÄžIN ARTIKLARIN

KALSIN BEN ONLARI DA İSTEMEM ÇÜNKÜ BEN AŞK KIRINTILARIYLA BESLENEMEM

şerefimle terkedildim ve şimdi şerefimle terkediyorum bu kenti

seni sana

yokluğumu bu kahpe dünyaya bırakarak elvadısız veda ediyorum hayata....

Bu kez anladım

Bu kez anladım
Kuru dallardan yapma
Bi köprüden geçiyorum

Ben ordaydım
Erbabı yalnızları
Yutan kentler biliyorum

Bu kez anladım
Hüzünlerden bozma
Mutluluklar yaşıyorum

Ben ordaydım
Acemi aşıkları
Boğan sular biliyorum

Ne müttefik belli
Ne sığınakların yeri

Kaybettim bugün kendimi, hükümsüzdür
Sonu yok bunun, boşluklardan boşluk beğendim
Vazgeçtim bugün herşeyden halsiz şu kalbim
Kan revan içinde hep kanamaz denen yerlerim

Hem suçsuz hem güçsüz hem halsiz

Bu kez anladım
Kartonlardan yapma
Siperlere pusuyorum

Ben ordaydım
Huzurlu zamanları
Yıkan sonlar biliyorum

EMRE AYDIN

Gün geçtikçe içimde büyüyen koCa bir yaLnızlık.... AnLamını biLmediğim ...beLkide hiç tanımadığım faiLi mechuL nedenLerdi beni böyle derinden sarsaN ...Neydi Kimdi beni benden aLan ...Artık kendimi Tanımıyorum... bulamıyorum hiç bir yerde..KayboLdum bu kalabağın ..buLanıkLığın içinde..yabancıyım ben bu hayata...

Tam her$ey yOLunda diyorum..tam uçuyorum artık diyorum...ama gölgeLer bırakmıyor pe$imi.. ben yine yere iniyorum...Hiç yükseLemedim ki asLında..GöLgeLer hiç bırakmadı ki pe$imi ...!! Bağırmak istiyorum sokaga çıkıp..ama yapamıyorum içimde düğümLeniyor tüm sözcükler... biliyorum yabancıyım ben bu keLimere..

Etrafımda onca insan ...onca kaLabaLık ve ben bu kaLabaLığın içinde yaLnızım..beni kimse biLmiyor..anLamıyor..zaten hiÇ anLamadıLar...Korkuyorum geceleri uyumaktan...RüyaLara daLıp tekrar bu kabusun içinde bulmaktan kendimi Çok korkuyorum...beLkide ben rüyaLara yabancıyım...
Artık yüreğimde güz var ..
$imdi mutLuLuğa ne$eye ışıLtı doLu gözLere yabancıyım...

Küçükken bana masaLLar anLatılırdı.. Ben hayatı o masaLLar gibi hayaL ediyordum....o masaLLarda hayat Toz pembeydi herşey güzeLdi... o masaLLar hep Mutlu SONla bitiyordu...Ben onLara inanmıstım... ama öyLe değilmi$..masaLLar mı beni kandırdı ? artık masaLLarada yabancıyım ...



Hani bizim sonumuzda masaLLar gibi oLacaktı..bana anLattığıN masaLLarda ayrıLık yoktu ki....


SüRGüN GiBi MaSaLLaRDa

Yüreğime iyilik yağmurları yağdırmayalı öyle çok zaman geçti ki...


Herbir hücreme dolan pırıltıdan ibaret yaşamak.. Sadece bir pırıltı..
Varlığınla parlayan,yokluğunda acıtan..
Kelepçelenmiş dudaklarına sahte gülücükler,ne yapsam boş. Oysa ben öyle çok uğraşmıştımki demir almamak için limanından,öyle çok yutkunmuştumki...
Boğazıma dolandı sevgime dair ne varsa. Kirpiklerime saklandı gözyaşlarım,bilme diye...
Oysa iki adım ötemizde değilmiydi mutluluk.Uzansak tutmayacakmıydık..
Kim korkuttu senin ellerini böyle,yoksa kaçtığın benmiyim..
Aylarca hasrete gebe bekledim durdum sensiz bu sessiz şehirde..
Ne gözlerim kalktı yerden gün ışığına,ne ellerimi açtım ezan çığlıklarında..
Bir kaç çoçuk gülüşüne baktım sırf sana benziyor diye.. Bir tek onlarınki saftı senin gibi,bir tek onlarınki sahici..
Ve bir kez bile aklımdan geçirmedim "o gitti,dönmeyecek!" demeyi.. Bir kez bile anlatmadım vapur düdüklerine gecelerce seni burda bekleyip hıçkırıklarımla dön diye denize yalvardığımı..
Oysa benim öğrenecek daha ne çok şeyim vardı,ne çok..
Her gün yeni bir gün ümidiyle başladım hep,gün sonunda bana kalan yokluğunun tortuları oldu..
Sustum..
İçimde fırtınalar koptu ben hep sustum..
Gitmene dair söyleyecek ne çok şeyim vardı ah bir dinleseydin..
Gitme diyecektim,bağırdım.. Ama sen çoktan gitmiştin..
Seviyorum diyecektim gurursuzca,yalvaracaktım belki,ağlayacaktım..
Ama ellerim sen görme diye gözyaşlarımı silmekle meşguldu,sevmiyorum dedin çektin gittin..
Sonra sert rüzgarlar ardı ardına esip dağıttı gidişinle darmadağın benliğimi..
Gücüm yetmedi itiraz etmeye,yoktu artık sebebim..
Giden gitmişti,unutulan unutmuş..
Yıllar geçti sonra aynalara küs yıllar..
Gittiğin aylar sonra zonk etmişti beynime.. Çok geç kalmıştım ben hayata çok geç..
Bu sefer aynalar küstü bana.. Tanımadığım biri karşımda..
Şakaklarına kar yağmış,yüreği büzüşmüş hasretinden..
İçimde kaldı koskocaman çocuksu hayallerim. Binbir parça pazzılı yapmaya çalışan 3 aylık bebekten farksızdım yokluğunda..
Sonra hayat yoksunluğumdan istifade edip unutturdu bana senle ilgili ne var(yok)sa..
Unuttum dedim adına boyumdan büyük acıların..
Unutmadım ben hiç oysa..

...

İçimdeki çocuğun masal saatine denk gelmişti aşk...
Tut deseydin ellerimi,bir an beklemezdim..
Gel deseydin her hatana beyaz örter gelirdim..
Yada gidiyorum deseydin en acısından
Mühür vurur gözlerini beklerdim yorgun bedenimin tükenmesini..
Oysa sen bana ne gel dedin, ne git..
Daha adını ezberleyemeden geldin geçtin hayatımdan..
Sokakta oynarken ben iplerlimle,sardın sarmaladın beni ayağıma bir çift topuklu ayakkabı düşürdün kanattın dizlerimi,kalkamadım..
Daha uyku saatime çok vardı oysa.. Masal kötü bitti diğerlerinden farklı..
Benim gözlerim acıya hep açık kaldı..

Belki birkaç yıllık dilimiydim ben hayatının..
Gittin belki adımı anmaz oldu dilin,unuttun..
Kolay derdi kuşlar hep kanat çırpışlarında,unutmak kolay..
Banada kolay geldi unutmak.. Aynada hep silik yaşamak...