Nasıl Bir Bulutsun Sen, Yağdıkça Kendime Getiriyorsun Beni�
Nasıl ki çakan şimşeklerin ışığında sevgi parçacıklarını görebiliyorum sayende.
Kendimi anlayamadığım bir noktanın neden üzerine basıyorsun,
Her gözümü kapadığımda.
Nasıl bir gök gürlemesi bu, içimde kopardığın?
Gürültü değil de sessizliğin haykırışı sanki.

Çok diledim diye mi geldin sen?
Yoksa kimse yokken, varsın diye mi görebiliyorum yüzünü?

Oysa ki ben yalnızdım, yalnızlığımla yürüyordum yolumda..
Düşlerimin efendisi yine yalnızlığımdı.

Neden geldin yerleştin hemen düşlerimin konağına.
Ne biliyorsun oraya layık olup olmadığını?
Ne biliyorsun bir düş kadar gerçek olup olmadığını.

Ne zaman seni dinlesem kendimi dinliyor gibi oluyorum.

Sanki diğer yanımsın.
Yüreğin yüreğime öyle yakin ki; yokluğunu bile hissedebiliyorum.
Hiç varlığını tanımammış olduğum halde.

Nereden biliyorsun toprağımın yağmurlarına ihtiyacı olduğunu,
Karanlığımın şimşeklerinle son bulduğunu,
Gürlemelerinle yüreğimin tutulduğunu, nereden biliyorsun?

Hiç dokunmadım ki uzattığın ele.
Sıkı sıkı tuttuğun da ne öyleyse?

Uzandığımda yakalayamamaktan korktuğum,
Yakaladığımda sıcacık bulduğum,
Isındığında çözüldüğüm ellerin neden uzandı dünyama?

Ne güzel yalnızdım ben.
Korkum yoktu gidenler için.

Ne güzel duygularım uyuyordu yüreğimde.
Neden uyandırdın onları gecenin bir yarısı?
Ya bir daha uyumazlarsa!

Ya toprağım yağmurların olmadan var olmazsa!

Düşündün mü hiç bir düş gibi girerken gerçeklerime.
Neden bekliyorum olmadığın zamanlarda seni?
Oysa; zaten yoksun sen, zaten hiç tanımamışım hayatımdan soluklanmanı.

Senden gördüklerim, görmeyi hep beklediklerim, beklediklerim ise hiç görmediklerim. .

Benim toprağım aşk yağmurundan mahrum kalalı çok oldu, çöle döndü.
Yoksa bol suyun, hiç yağma..
Dayanamam sonra..!

Bırak uyusun duygularım eğer uykusuz yaşatacak kadar yüreğin yoksa!