Karanlık bir yüzü var
Yokluğunun
Beni kederlere salan !
Zehir zıkkım bir kara
Düşlerimi siyaha yatıran
Sen
Ah sen
Düşüncemde ikamet ederken varlığın
Alıp da hüznümü
Bana umut dolu sabahlar bağışlayan !
Ve Sen
Ah sen
Gecemi gündüze çeviren
Aydınlıklarımı sevince boğan
Küçük bir çocuk gibi yalpalarken ben yüreğinde yalın ayak
Bana pamuk pembe düşlere yürümeyi öğreten !
Ben
Ah ben
Kamaşıyor gözlerim ..
Bakamıyorum gerçeğe !
Ve ben
Ah ben
Geçtiğin yollarda bıraktığın çakıl taşları mı gözümü alan
Yoksa gözlerindeki yıldızlar mı
Gecenin en koyusunda bile benimle olan
İşte bunu bir türlü cevaplayamayan !
Gökçe ÇORA