Sensizliğe elbet alışır yüreğim.
Yalnızlığa elbet alışır yüreğim.
Ne kadar zorlasa da gözyaşlarım ıslatabilmek için kirpiklerimi,ben devam edeceğim tüm güçlü kalmış yanlarımla direnmeye ve tüm yalnızlıklarıma inat gülümsemeye devam edeceğim.
İşte; işte son bahardayız,hatta birazda kışa çalmıyor değil hani şu aralar havalar.Yine aynı evdeyim hani senin deyiminle insanlardan çok sessizliklerin hüküm sürdüğü o evdeyim,pencereme çoktan sisi çöktü sonbaharın.Yapraklar vazgeçiyorlar artık bir gövdeye tutunmaktan,birazcıkta torpiliyle rüzgarın atıyorlar prangaları ellerinden ve kendilerine verilen görevi yerine getiriyorlar.Şehri boyuyorlar en sararmış yanlarıyla şehri hüzne boyuyorlar, yalnızlığa,kimsesizliğe ve her baktığımda kahretsin ki sensizliğe boyuyorlar..
’Herkesin bir sonbaharı vardır’ derdin sen,herkesin solmuş bir yanı vardır ,en kaygısız insanın bile sonbahar yağmurlarını izlemiş bir yanı vardır hüzünden ıslanmış camların arkasından.Benim tüm pencerelerimin ardında sonbahar yağmurları var şimdi ve her camın ardında yalnızca ben.
Yalnızlığa elbet alışır yüreğim,birazcık daha fazla açarım radyonun sesini ,kar yağdığının da çıkar bir kardan adam yaparım kocaman kırmızı burunlu ,kuşlarla konuşurum belki de patika yolun sonundaki bilinmezliğe yürümeye karar veririm, ne bileyim bulurum elbette yapacak bir şeyler her şeye alışırım da sensizlik yalnızlıktan bile daha bir kötü,sensizliğe nasıl alışırım?
İşte onu bilmiyorum..
Yalnızlığa elbet alışır yüreğim.
Ne kadar zorlasa da gözyaşlarım ıslatabilmek için kirpiklerimi,ben devam edeceğim tüm güçlü kalmış yanlarımla direnmeye ve tüm yalnızlıklarıma inat gülümsemeye devam edeceğim.
İşte; işte son bahardayız,hatta birazda kışa çalmıyor değil hani şu aralar havalar.Yine aynı evdeyim hani senin deyiminle insanlardan çok sessizliklerin hüküm sürdüğü o evdeyim,pencereme çoktan sisi çöktü sonbaharın.Yapraklar vazgeçiyorlar artık bir gövdeye tutunmaktan,birazcıkta torpiliyle rüzgarın atıyorlar prangaları ellerinden ve kendilerine verilen görevi yerine getiriyorlar.Şehri boyuyorlar en sararmış yanlarıyla şehri hüzne boyuyorlar, yalnızlığa,kimsesizliğe ve her baktığımda kahretsin ki sensizliğe boyuyorlar..
’Herkesin bir sonbaharı vardır’ derdin sen,herkesin solmuş bir yanı vardır ,en kaygısız insanın bile sonbahar yağmurlarını izlemiş bir yanı vardır hüzünden ıslanmış camların arkasından.Benim tüm pencerelerimin ardında sonbahar yağmurları var şimdi ve her camın ardında yalnızca ben.
Yalnızlığa elbet alışır yüreğim,birazcık daha fazla açarım radyonun sesini ,kar yağdığının da çıkar bir kardan adam yaparım kocaman kırmızı burunlu ,kuşlarla konuşurum belki de patika yolun sonundaki bilinmezliğe yürümeye karar veririm, ne bileyim bulurum elbette yapacak bir şeyler her şeye alışırım da sensizlik yalnızlıktan bile daha bir kötü,sensizliğe nasıl alışırım?
İşte onu bilmiyorum..