yalnızım bu ewde...
gece, karanlık!
titrek bir mum ısıgındayım üstelik...
sehrim ıslak...
ben mi? ben;
yalnız, sessiz, sözsüz, korkuyorum!!!


karanlıgı yırtsın diye yaktıgım muma bakıyorum gözlerimi ayırmadan...
cünkü korkuyorum karanlıktan...
gecenın tum kaswetının, karalıgının altında ezılıyor sankı mumum!
üstlendıgı karanlıgı yırtma görewı agır gelmıscesıne tıtrıyor...
birden kendıme benzetıyorum onu!
bende tıtrıyorum tum yasananların agırlıgı altında...
eziliyorum...
tasıyamıyorum....


yalnızlıgım...
müebbetim...
beni yalnızlıgımdan kurtarmıstın ya... negüzeldi!!!
kimsesizlıgımı unutmustum kollarında... negüzeldi!!!
nefesin, kalp atısların huzur werırdı ya... ne güzeldi!!!


önce sewdanı buyutmustum yuregımde, sonra senı gözümde...
öyle güwenmıstım kı sana sonsuz, sınırsız...
okadar alısmıstım kı 'senı uyurken bıle özluyorum deyısıne'...
yalnızlıgımı birlikte yakmıstık hanı o uzun gecelerin atesiyle?
kimsesizlıgımı kowmustun hani?
'hayatımın anlamısın' demıstın de,
'hayatımın kendısısın' demıstım...
hep benım gıtmemden korkuyordun ya!
hani ben bırakmazsam elini, sewdamızı herkese anlatabilirdik?
ben bırakmadım....
sen bıraktın elimi!!!
sewdamızı anlatan cümleleri sıralayamadın ardarda...
korktun belki!!!


sehir ıslak bugece...
we ben yalnızım bu ewde....
dedim ya, korkularımla yüzlesiyorum...
gittin ya bugun;
belki aglıyor gökyüzü sensizligime...
belkide arındırmak istiyor sehri we kalbimi sahipsiz bıraktıgın sewdamızdan???
(askı sahipsiz bırakana...)

(arşivimden)