Ki
Yalnızlığın gölgelerinden çıkarıp başucuna derlediğim gül demetiydi sevgilim…
Onların yaprakları koparılmaz ki, kurutulur…
Unutulur…
Ve
Öncesi yahut sonrası bir çöp kutusu… O sokak başında, sadece küçük çocukların annelerinin zorlamalarıyla kullandığı… Şimdi sana amade…
Ama
Küllendirilmiş telaşların kokusu burnundaki sefilliği çalarsa soğuğun asil duruşundan,
Gururundan hiçbir şey kaybetme…
Çünkü
… Diye başlanılan her cümlede vardır biraz umut… Suskun bakışların gölgesinden kurtulup…
Fakat
… Diyerek bitireceksen cümlemizi,
Dur!
Bu yalnızlığımın sana olan platonik aşkıdır…
Böylece
İçimden fışkıran cümleleri kahverengi kâğıdımda buluşturuşum, yine sanadır…
Yalnız sana…
Neslihan Arviş